vrijdag 16 mei 2014

Schattenspiel


Schattenspiel
Licht Und Schatten - The Best Of – A Tribute To
SkullLine
Schattenspiel bestaat vijf jaar en om dat gegeven niet ongemerkt te laten voorbijgaan brengt hun label een muzikaal overzicht. Meteen een dubbelaar. Naast een ‘Best Of’ compilatie werd gevraagd aan een aantal andere al of niet bevriende artiesten om een eigen interpretatie te brengen van hun favoriete Schattenspiel nummer. Die zijn verzamelt op een tweede schijfje met als titel ‘A Tribute To’. De muziek van Schattenspiel is niet in één genre te vatten. Het duo brengt een mengeling van dark ambient, industrial, neoklassiek, electro, folk en marsmuziek. Opgericht als Phalanx feat. The White Rabbit verscheen een eerste langspeler ’Follow The White Rabbit’ in 2009. Er volgden er nog vier met als laatste wapenfeit ‘Aus Dem Dunkel…’ dat werd uitgebracht in juni 2013. De ‘Best Of’ compilatie bevat een aantal songs die een opfrisbeurt kregen via een ‘5th Anniversary Mix’. Dit om wie alles in huis heeft van Schattenspiel toch te verleiden tot de aanschaf van dit verzamelalbum. Een andere mix of niet, de meeste tracks laten geen echt overweldigende indruk na. Het geheel komt over als één langgerekte klaagzang. Slechts sporadisch brengt men wat meer variatie in de voor de rest mistroostige en sombere teneur met een overwegend amalgama van ambient, industrial en klassiek. Dat is het geval in ‘Feuertanz’, ‘Echo’, ‘Good Morning Sick World’ en ‘Western Front’. Door het aanspreken van vijftien andere acts biedt de ‘tribute’ cd een iets meer afwisselend en bonter aanbod. Al blijft de overheersende stemming ook hier drukkend en droefgeestig. Naar mijn meug allemaal wat te naargeestig, maar bij de liefhebber van dergelijke ambiance muziek zal dit dubbelalbum zeker in de smaak vallen.  

Ost + Front


Ost + Front
Olympia
Out Of Line
Opgericht in Berlijn als Ostfront door Patrick Lange, die toen al een muzikale carrière achter de rug als lid van Corvus Corax, Tanzwut en Schelmisch. Het gezelschap zorgde meteen voor controverse. De groepsnaam deed vermoeden dat men sympathieën koesterde voor het rechts extreme gedachtengoed wat helemaal niet het geval was. Daarom wijzigde men de groepsnaam door een plusteken te plaatsen tussen ‘Ost’ en ‘Front’. Meer recent werd de groep er in 2013 van beschuldigd dat ze geweld zouden verheerlijken. Voor de burgemeester van Windeck was dat reden genoeg om hun concert aldaar te verbieden. Toegegeven; als je de muzikanten in vol ornaat ziet zou ik ook niet graag hebben dat mijn dochter als bijslaapje met één van hen naar huis komt. Zeker niet als je vooraf  nog eens de tekst van ‘Liebeslied’ onder ogen kreeg. Ook muzikaal oogstte het sextet veel kritiek. Er werd hen verweten dat ze met hun debuut ‘Ave Maria’ (2012) schaamteloos en klakkeloos Rammstein kopieerden en achterna liepen. Bezwaren die straal werden genegeerd en meer nog: dezelfde oefening doen ze nog eens dunnetjes over op de opvolger en tweede album ‘Olympia’. Bij het luisteren naar dit laatste werkstuk kreeg ik soms in hun plaats het schaamrood op de wangen. In hun voordeel speelt wel dat de songs een ruggengraat hebben en je onverwijld meegaat in hun verhaal van verval en teloorgang van onze Westerse samenleving. Alles is verpakt met het nodige cynisme en niet gespeend van satire, dubieuze toespelingen en dubbele bodems. Fantastisch is bijvoorbeeld het koortje in het reeds vernoemde ‘Liebeslied’. Ook ‘Freundschaft’, ‘Mensch’, ‘Feuer Und Eisen’, het verpletterende ‘Anders’ en het fijne ‘Kaltes Herz’ halen het beste in Ost + Front naar boven. De luxe uitvoering van ‘Olympia’ bevat nog een tweede schijfje met vijf tracks. Hier zijn het een vroege versie van ‘Ost+Front’ uit 2008, het weemoedige ‘So Lang’ en het naargeestige ‘Muttertag’ die de meeste lof oogsten.
  

Mundtot


Mundtot
Schatten
Broken Valve Music
Het Duitse Mundtot debuteerde in 2012 met ‘Spätsommer’. Onze recensent vond het toen een beetje een mossel noch vis plaat en gaf het album een bescheiden quotering van zes op tien. Voor mij is hun tweede langspeler ‘Schatten’ een eerste kennismaking met dit kwartet. Het eerste wat opvalt is dat zanger/bassist Tino Wagner verkiest om de teksten te reciteren, soms zelfs te rappen, bijvoorbeeld in de ballade ‘Schwarz-Weiss’. Vooral bij dat laatste gaan onze tenen krullen. De groep twijfelt ook aan de muzikale richting welke men wil uitgaan. Zo zijn het theatrale, bombastische ‘Xenophobie’ en het al even opgeblazen instrumentale ‘Abendlicht’ twee gothic vehikels die helemaal afgezonderd staan van de rest. Voor het merendeel zitten de overige nummers geprangd tussen indie rock en alternatieve metal met ergens ver in de mix ijle synthesizers die het dark wave element zouden moeten beklemtonen. De songs zijn oppervlakkig en weinig onderbouwd, de riffs eentonig en simpel. Dat maakt dat alles nogal plat en sloganesk klinkt. Op het eerste gehoor zou men zich kunnen laten meeslepen, doch na een paar luisterbeurten heb je het wel gehoord en is het credo effect helemaal uitgewerkt. Ironisch in dit geval is de groepsnaam ongelukkige gekozen, want de aandrang is groot om die in daden om te zetten en het gezelschap voor altijd de mond te snoeren.     

Herzparasit


Herzparasit
Gifttherapie
Echozone
Herzparasit is een zoveelste telg ontsproten uit de Neue Deutsche Härte familie. Het is een sub genre dat maar nieuwkomers blijft spuien. Het toenmalige duo hun debuut ‘Fromme Lämmer’ (2011) was niet veel soeps, een inspiratieloos doorslagje dat we zonder pardon de grond in boorden. Het tweetal Ric-Q en El Toro van toen heeft met drummer Mr. SM versterking ingehaald en het is in deze bezetting dat ze nu met ‘Gifttherapie’ een tweede album uitbrengen. Gif toedienen als geneesmiddel of aanwenden als hulpmiddel bij helende therapieën is al sinds mensenheugenis in zwang. Herzparasit verwerkt dit gegeven in zijn liedjesteksten naast geliefkoosde thema’s als seks, religie, sociale media en spiritualiteit. Herzparasit blijft net zoals op hun eerste schijf in de voetsporen treden van Oomph!, Rammstein, Stahlmann en aanverwanten, maar komt nu toch meer beslagen op het ijs. Ook hun kritische en provocerende kijk op de maatschappij komt geloofwaardiger over. Herzparasit probeert het industrial, gothic en metal gehalte evenwichtig te verdelen over de dertien tracks die het album rijk is en af en toe lukt hen dat. Zo overreden ‘Kartenhauz’ ‘Was Dein Herz Verspricht’, ‘Warme Lippen, Kalter Stahl’ helemaal. De  overige nummers moeten wat inboeten aan daadkracht en vooral frisheid. Met ‘Gifttherapie’ zet Herzparasit wel een stap vooruit, maar heeft hoe dan ook nog een lange weg te gaan.      

Harms & Kapelle


Harms & Kapelle
Meilenstein
Out Of Line
Zanger Chris Harms is niet aan zijn proefstuk toe. Zijn eerste band was Philiae. Daarna was hij actief als zanger/gitarist bij The Pleasures en UnterART. Tussendoor had hij nog tijd zat om als Vagueness een soloproject op te starten. In 2007 zette hij Lord in de steigers wat later uitgroeide tot Lord Of The Lost, waarmee hij tot nu toe zijn grootste successen kende. In december 2012 hield hij met vier gelijkgestemde muzikanten Harms & Kapelle boven de doopvont. Met dit Duitstalig project gaat Chris op de country en rockabilly toer. Een vreemde combinatie zo lijkt, maar op één of andere manier komen Harms en zijn kompanen ermee weg. Een grote troef blijft zijn stijlrijke baritonstem. Erg sterk zijn bijvoorbeeld de beklijvende, met de door alleen piano begeleide ballade ‘Von Der Liebe Bis Zur Bahre’ of het wat pompeuze ‘In Der Nacht’. De nummers zijn erg gevarieerd. Sommige daarvan kunnen dienst doen als soundtrack voor een western klassieker. Andere klinken een stuk moderner en refereren speels naar andere acts als HIM (‘Rosenbluth’), Depeche Mode (‘Mein Leib’) en Nick Cave (‘Im Krieg Und Der Liebe’). Buitenbeentje is afsluiter ‘Das Narrenschiff’, waarin het sombere en sinstere timbre van Harms een fel contrast vormt met het opgewekte klarinet deuntje gespeeld door Le Compte Caspar van Coppelius. ‘Meilenstein’ is een aardig debuut. Doch, en dit is zeker niet negatief bedoelt, lijkt het me een album dat in de eerste plaats is afgestemd op een Duitstalig publiek.

Model Kaos


Model Kaos
Fire + Ice EP
Danse Macabre
Als voorloper van hun tweede album ‘Phoenix’ - de opvolger voor hun in  2012 verschenen debuut ‘Ghost Market’ - dat verwacht wordt in juni, effent het trio het pad met deze vier nummers tellende ep. Het drietal dient zich aan met als nieuwe vocalist Kris. Hij vervangt  Alex M.Kintner die in januari 2013  de groep vaarwel zei. Ook  S.E. Rotwang heeft de band de rug toegekeerd. Hij waagt zich aan een solocarrière. Zijn positie wordt nu ingenomen door gitarist K. A. Zanger Kris beschikt over een soepele en veelzijdige stem waarbij zowel hoge als lage tonen binnen bereik liggen. Dat opent uiteraard perspectieven. Daar maakt men meteen gebruik van in het mijmerende, weids klinkende en fraaie ‘Dreams’. In opener ‘The Fire’ doet dienst als visitekaartje. Pittig en dansbaar, het soort track dat hoge ogen kan gooien in het clubcircuit. Van ‘Winter Without You’ krijgen we met het origineel en een alternatieve, iets meer afgeslankte uitvoering twee versies te horen. Moeilijk uit te maken welke van de twee je als favoriet moet bestempelen. Onze voorkeur gaat uit naar de ‘alt. version’. Nog een extraatje is de video van ‘The Fire’. Als wegbereider voor ‘Phoenix’ is deze ep alvast een mooie introductie.   

Combichrist


Combichrist
We Love You
Out Of Line/Roughtrade
Het Noorse combo Combichrist is met ‘We Love You’ toe aan zijn zevende studio album. Met het in 2010 verschenen ‘Making Monsters’ zette het gezelschap een nieuwe stap in zijn muzikale beleving. Men introduceerde toen meer metal invloeden die het groepsgeluid nog een hardere en meer extreme weerklank gaf. Die tendens zet men nu verder door op ‘We Love You’. We kregen de ‘limited edition’ toegestuurd. Die bevat een bonusschijf in de vorm van een zes nummers tellend instrumentaal ‘in the mix’ mini album ‘The Art Of Riots’. Een niet te versmaden lekkernij die de andere kant toont van Combichrist. Opener ‘The Plan’ is een adembenemende, onheilspellende ambient track die naadloos overgaat in het dwingend, repetitief electro/industrial gedreun van ‘Confrontation’. ‘Skull Breaker’ begint voorzichtig, maar maakt gaandeweg zijn naam helemaal waar met enerverende geluiden die de druk op de hersenpan doen toenemen. ‘Riot Station’ is hierna de logische, overtreffende trap waarin de hel losbarst. ‘Norwega’ nodigt nog eens ten dans uit. Afsluiter ‘The King Has Spoken’ wordt bevolkt door vreemde figuren en klinkt zeer futuristisch.
Combichrist is één van de weinige acts die schor en woest gekrijs laat samen gaan met aanstekelijke op industrial en electro geënte grooves en riffs. ‘We Love You’ is dan ook in hoofdzaak een metal/industrial dansplaat. Met opener ‘We Made To Love You’ verkopen ze al meteen een eerste uppercut. De heavy metal gitaren gaan hier hand in hand met beukende drums en superbe electro, waarbij ze hun aggrotech en EBM traditie nog meer aanscherpen en snoeihard uithalen. ‘Every Day Is War’ wordt ongetwijfeld een club hit. Nog zo een opzwepende track is ‘Can’t Control’. Het gaat nog meer crescendo in ‘Satans Propaganda’ en het onweerstaanbare ‘Maggots At The Party’. ‘Denial’ heeft een iets rustiger tempo, maar is daarom niet minder dreigend. De hoogste tijd dan om even op adem te komen. Frontman Andy LaPlegua laat het schreeuwen achterwege in het deels akoestische en prachtige ‘The Evil In Me’. Het blijft bij dit ene zwaarmoedige intermezzo, want daarna gaan we op de ietwat luchtige toer met het instrumentale ‘Fuck Unicorns’. Dan is het weer alle hens aan dek in ‘Love Is A Razorblade’, het als eerste single gelanceerde ‘From My Cold Dead Hands’ en rauwe ‘We Rule The World, Motherfuckers’. Dat Combichrist ook het experiment niet schuwt bewijzen ze in ‘Retreat Hell’. Het is een als tweeluik opgevat epos met aan het eind een mix van drones, ambient en een obscuur tekstfragment. Het effent de weg voor de ‘The Art Of Riots’ waarmee we deze bespreking begonnen. ‘We Love You’ van Combichrist is een geweldige plaat. De liefde is dan ook wederzijds.
En dat ze weten hoe een feestje te bouwen toont onderstaand clipje.