maandag 10 augustus 2015

Eliogabal

Eliogabal
Mo
Atypeek Music/BeCoq Records

Frans collectief dat in 2013 debuteerde met het album ‘Matière Foetale’. De muzikanten leerden elkaar kennen tijdens hun studies jazz aan het conservatorium in Lille. Dat hun gezamenlijke, muzikale interesses verder zouden reiken dan de beslotenheid van het leslokaal werd al snel duidelijk. Naast bas, drums en gitaar telt het kwintet een dubbele bezetting op saxofoon (alto en tenor). Een interessant gegeven, maar wie dacht dat de sax hier alles zou domineren komt bedrogen uit. Elke muzikant krijgt een podium om zich uit te leven, zowel compositorisch als wat de uitvoering betreft. De tracks laten ruimte voor improvisatie met als gevolg noise erupties en experimentele uitstapjes. Doch ze kunnen ook meditatief en bespiegelend zijn zoals in ‘Drague De Pigeon’. Het gezelschap bestrijkt een breed gamma en komt zelfs funky uit de hoek in ‘(Almost) On The Same Line’. Het zijn variaties waarmee ze hun technisch vernuft extra onderstrepen. Het maakt ‘Mo’ ook tot een spitant en onstuimig werkstuk met als hoogtepunt van gecontroleerde bombarie afsluiter ‘Cynorrhodon’.

Eigensinn

Eigensinn
Postmortem
Echozone

Menig pad van rockgroepen is geplaveid met hobbelige kasseistroken. Ook het Duitse Eigensinn liep een parcours waarbij ze gehavend uit de strijd kwamen. Een turbulente tijd die nu achter hen ligt en waaruit ze de nodige lessen trokken. Na hun eerste volwaardige album ‘Die Wahrheit’ (2009) was het wachten tot eind 2013 voor deze act kwam aanzetten met nieuw materiaal in de vorm van de uitsluitend online te verkrijgen EP ‘Endorphine’. De vier tracks ervan prijken nu ook op deze ‘Postmortem’. Behalve ‘Verdammt’ kregen de overige drie - ‘Raus’, ‘Marathon’ en ‘Kinder Des Zorns’ – een nieuw jasje aangemeten. Dit betekent dat ‘Postmortem’ slechts twee echt nieuwe tracks telt: de titelsong en ‘S.o.a.b.’. Muzikaal trekt men de lijn door van wat men beoogde met ‘Die Wahrheit’. Eigensinn weet op een weldoordachte manier een mix te brengen van alternatieve rock, industrial en gothic metal. Een variant die nauw aansluit bij de Neue Deutsche Härte beweging. Het titelnummer en ‘S.o.a.b.’ laten een band horen die klaar is om opnieuw in het strijdperk te treden. Het zijn stevige uithalen van in topvorm verkerende muzikanten. De nieuwe versies van de bestaande liedjes zijn ook een stuk energieker en dynamischer. Het is duidelijk dat Eigensinn zich terug op het voorplan wil werken waarbij zangeres Nemesis als speerpunt in de frontlinie postvat. Naast de zes songs krijg je nog als toemaatje de video van ‘Raus’ opgediend.

Sündenrausch

Sündenrausch
Sündstoff
Echozone

In oktober 2011 werd Sündenrausch opgericht met op het repertoire overwegend popsongs. Na een eerste EP werd de groep afgeslankt tot een duo bestaande uit zangeres Kira Hempel en gitarist Michael Albers. Voor de opnames van ‘Sündstoff’ zocht men extra mankracht en vond die in de persoon van bassist Artjom Feldtser en drummer Hanser Schüler. Albers nam zelf de productie voor zijn rekening, bijgestaan door Chris Hams (Lord Of The Lost) en Benjamin Lawrenz. Wat meteen opvalt is de heldere en klaterende stem van de klassiek geschoolde zangeres Kira. Een troef waar je het in gelijk welk genre ver mee kan schoppen. Michael op zijn beurt studeerde af aan de muziekschool in Hamburg. Met dergelijke achtergronden lijkt het bijna vanzelfsprekend dat het tweetal alle songs zelf componeerde. Hempel neemt de teksten voor haar rekening. Die bewieroken de vele facetten van het liefdesleven. Albers staat in voor de muziek. Zijn arrangementen zijn sfeervol en tegelijk heterogeen. De passionele Kira schittert in zowel de meer uptempo als tragere nummers. Het duo weet de gulden middenweg te vinden tussen meer luchtige pop, zwaarmoedige gothic rock, impressieve metal riffs en symfonische keyboardlijnen die dan weer het geheel van een pompeuze toets voorzien. ‘Sündstoff’ is sowieso een prima debuut met veel hoogtepunten, doch naar het einde toe met ‘Verstand Verloren’ en ‘Ewig Verbunden’, een paar nummers die net iets minder overtuigend klinken.

Animal Version

Animal Version
Elsewhere
Eigen Beheer

Vijf man sterke formatie uit Antwerpen met muzikanten die voorheen actief waren bij onder meer Johnny Unstoppable, Minus45degrees, Squeak, Sue Basso en Nilghai. De muziekkeuze van het kwintet mondt uit in een variant van experimentele alternatieve rock. De nummers zijn gecompliceerd en veeleisend met verschillende tempowisselingen en onverwachte wendingen waarin ook plaats is voor post rock elementen en progressieve rock/metal invloeden van kleppers als Dream Theater, Tool en Opeth. De zang is nogal scherp en schril, de speelstijl nerveus tot turbulent. Het hyper kinetisch aandoende en hoogdravende ‘Silverback Disco’ is daarin de overtreffende trap. De zoektocht naar specifieke stemmingen maakt van deze ‘Elsewhere’ een veelomvattend werkstuk. Het is tegelijk een moeilijke, lastige luistertrip waarbij talrijke emoties op je afkomen. Bijna elke compositie kent een fraaie passage, maar door er telkens een andere draai aan te geven reiken die nooit ver genoeg om je echt onder te dompelen in de muzikale wereld van Animal Version. Dat deze muzikanten talent zat hebben staat nochtans als een paal boven water. Daar zal het zeker niet aan liggen. Er had veel meer ingezeten door bijvoorbeeld te kiezen voor summiere, solide songs. Nu dijt men uit, zijn de verhoudingen soms zoek en dwaalt men wat doelloos rond.

Abraxas

Abraxas
Totem
Eigen Beheer

Ik weet niet of we met veel zijn, de zestigplussers die reviews schrijven over nieuwe plaatjes. Soms mijmer ik over de dag dat ik zal stoppen. Alleen weet ik niet wanneer en hoe dat moment zich zal aandienen of wie weet openbaren. Misschien wel als men met termen gaat rondstrooien als ‘protodancepop’. Een mij onbekende muziekterm die de vraag deed rijzen of ik nog wel mee was met de nieuwste muzikale ontwikkelingen. Even flitste het door mijn hoofd om af te haken, doch het blijkt een omschrijving die de band zelf als proefballonnetje oplaat. Abraxas – de groepsnaam zou een eerbetoon zijn aan de gelijknamige elpee van Santana uit 1970 – zijn vier jeugdvrienden uit Parijs die samen muziek maken. Het kwartet debuteerde in 2011 met ‘Warthog’ en nu is er dus ‘Totem’. Een frivool, zonnig plaatje, helemaal afgestemd op de tijd van het jaar. Je kunt er moeilijk een bepaalde stijl opplakken. Abraxas hun mini ‘Totem’ bevat vijf zalige liedjes zonder etiket. Funky gitaren, disco stemmetjes, speelgoed synthesizers met af en toe een pompeuze ondertoon die refereert naar new wave (‘Deep Down In The Middle Of Shangai’), progressieve jarenzeventigrock (‘Démocratie’, ‘Death Of Poussyflex’) of hedendaagse indie rock (‘Kayak’). De vier muzikanten grasduinen onbezorgd in het verleden en brengen op een pientere manier verschillende stijlen met elkaar in overeenstemming. Een formule die aanstekelijk werkt en uitnodigt om je dansschoenen aan te trekken.