donderdag 28 februari 2013

SaffronKeira


SaffronKeira
Tourette
Denovali Records
Een goed half jaar na de dubbelaar ‘A New Life’ komt Eugenio Caria, alias SaffronKeira ons tegemoet met een tweede conceptalbum. Na zijn bespiegelingen over het leven en de zin er van neemt Caria het brein onder de loep. Thematisch zijn het de neurologische disfuncties die ontleed worden. Deze keer maakt Eugenio niet alleen gebruik van abstracte en afstandelijke geluidssculpturen. Warme Oosterse klanken en aan klassieke muziek getoetste fragmenten zijn ingebed in bijvoorbeeld ‘1859-1904’. Zo verhaalt hij op een bijzondere manier over de complexiteit en de gevoeligheid van de hersenmassa en probeert de elektrische impulsen tussen de neuronen onderling te visualiseren. Heel sterk is het met synthesizers en tekstflarden doorweven ‘Motion’. Een compositie die epische proporties aanneemt. ‘Tourette’ begon nochtans ijzig koel, gedesoriënteerd en verwarrend met ‘First Steps’. In 'Obsessive Compulsive' wordt hetzelfde procédé toegepast als in 'Motion'. Toch brengt deze compositie een heel ander (ziekte)beeld. 'Disease' heeft een koortsige, broeierige stemming. In sluitstuk 'The Hope' komen al de verschillende elementen samen. Ze zijn verenigd in een ultiem samenspel. Deze tweede plaat van SaffronKeira is nog vreemder dan zijn voorganger. In zijn zoektocht naar en het experimenteren met nieuwe geluidseffecten gaat SaffronKeira heel ver. Soms overheerst het abstracte, minimalistische tot het enerverende toe. Toch blijft deze 'Tourette' een grootse en wonderlijke ervaring en een muzikaal exploot.

Maserati


Maserati
Maserati VII
Temporary Residence Ltd./Creative Eclipse
Na het dramatische overlijden van drummer Jerry Fuchs (34) in november 2009 - hij viel te pletter in een liftschacht - werd A. E. Paterra (Zombi, Majeure) ingehaald als vervanger. Op hun zevende langspeler zit Mike Albanese (Cinemechanica, Shannon Wright) op de drumstoel. De connectie met Zombi blijft, want in plaats van Paterra komt Steve Moore, die naast Zombi ook actief is in Lovelock, de groep versterken als synthesizer toetsenist en hij nam ook plaats achter het mengpaneel. Zijn inbreng refereert naar, hoe kan het ook anders Zombi. Maar het is een gezonde vorm van kruisbestuiving. Albanese doet het als drummer uitstekend. Ook de andere muzikanten, bassist Chris McNeal en de gitaristen Coley Dennis en Matt Cherry zijn voortreffelijk. Het blijft natuurlijk instrumentale muziek en dan is het geen sinecure om met elke nieuwe elpee een positieve lijn in de evolutie van de band door te trekken en ook de fans/luisteraars mee in je verhaal te betrekken. Voordeel bij Maserati is het tijdloze karakter van hun muziek. Er wordt heen en weer geschakeld en de songs overspannen moeiteloos een halve eeuw muziekgeschiedenis. Soms doen ze dat in de tijdspanne van één compositie zoals in ‘Solar Exodus’. Moeilijk uit te maken of de robotstem hier een gimmick is of echt gemeend. Het kenmerkt wel het speciale karakter van deze track. In de overige nummers zijn de reisjes in de tijd subtieler uitgewerkt. Dat ze ook kunnen rocken bewijzen ze met ‘Earth-Like’, ‘The Eliminator’ en ‘San Tropea’. Al bij al een knappe plaat.  

John Foxx And The Maths


John Foxx And The Maths
Evidence
Metamatic Records
In een ver verleden was John Foxx (65 jaar jong en ook actief als grafisch kunstenaar, fotograaf en docent) de zanger van Ultravox. In 1980 bracht hij met 'Metamatic' een eerste solo album uit. De teller staat inmiddels op meer dan dertig releases. Sinds 2009 is hij samen met Ben 'Benge' Edwards bedrijvig als John Foxx And The Maths. Na 'Interplay' en 'The Shape Of Things' is dit hun derde langspeler. Op 'Evidence' ligt het accent bij analoge instrumenten. Naast drum machines is het de 60s Moog Modular synthesizer die een hoofdrol speelt in de sterk op ambiance mikkende en op percussie geënte songs. Artiesten als Matthew Dear, The Soft Moon, Gazelle Twin, Xeno & Oaklander en Tara Busch verlenen hun medewerking. De songs op 'Evidence' verwijzen zowel naar het verleden met referenties naar Massive Attack, Kraftwerk, Dead Can Dance, David Bowie, Pink Floyd (luister maar eens naar de eigengereide interpretatie van 'Have A Cigar'), Japan en Brian Eno als naar de toekomst. Voor dat laatste zorgt een vooruitstrevende methodiek en experimentele drift om alle mogelijkheden die de instrumenten bieden te benutten. Opvallend zijn ook de vele effecten die de stem van John Foxx vervormen en een andere dimensie toevoegen aan het zo al kleurrijke palet van nieuwe nummers. Het geeft het album een donkere, krachtige en futuristische stemming. Meest opvallende tracks zijn naast de cover van 'Have A Cigar', de titelsong, 'That Sudden Switch', 'Talk (Beneath Your Dreams)' met Matthew Dear in een glansrol, het schitterende 'Changelings' (met dank aan Gazelle Twin) en het dromerige 'Only Lovers Left Alive'. 'Evidence' behoort naar mijn gevoel tot het beste van wat John Foxx en co. al hebben uitgebracht en is verplichte kost voor elke liefhebber van elektronische muziek.

Gintas K


Gintas K
Slow
Baskaru/Dense Promotion
Gintas Kraptavicius is afkomstig uit Litouwen en één van de pioniers daar wat betreft experimentele muziek. Zijn eerste stappen zette Gintas in de industrial groep Modus om zich daarna toe te spitsen op het fenomeen geluidskunst. K is een creatieve geest en heeft al ontelbare installaties gebouwd, optredens gespeeld en muziek voor films geschreven. Zijn vorige albums werden uitgegeven op verschillende labels. Dit is zijn eerste release op het Franse Baskaru. ‘Slow’ is een verzameling van microgeluiden, die herwerkt en bewerkt een totaal andere textuur krijgen. Gintas probeert bepaalde technieken te verfijnen, voegt melodieuze elementen toe en vertoeft daarbij af en toe in een melancholische bui. De elf composities zijn relatief kort. Een heilzame beslissing, want ik denk niet dat er velen zouden zijn die bijvoorbeeld tien minuten of meer van het zenuwachtige getrippel in '72#' de aanhoudende waterval aan druppels in 'Niekovv', de disharmonische accordeon in 'Reik' de elektrische storm in 'Sdg' of de korrelige, metaalachtige structuur van ‘Gal’ en 'Jau' zouden kunnen verdragen. De vraag blijft: hoe ver kan je gaan met het zoeken naar ‘nieuwe’ geluiden en op welke manier breng je die tot bij de aanhoorders/luisteraars. ‘Slow’ is heel speciaal en je moet hier echt voor openstaan. Mij is het niet echt gelukt. Alleen met 'Dar' en 'Garsas' klikte het meteen.  

Field Rotation


Field Rotation
Fatalist: The Repetition Of History
Denovali Records
De man die Field Rotation gestalte geeft is componist en producer Christoph Berg. Zijn alter ego werd in het leven geroepen in 2008. ‘Fatalist: The Repetition Of History’ is zijn derde werkstuk. De titel van de plaat verwijst naar de oude Grieken die geloofden dat net zoals de vier seizoenen telkens terugkomen ook de geschiedenis zich zou herhalen en een bepaalde cyclus zou volgen. Waar of niet, Field Rotation vertrekt vanuit zij kennis van klassieke muziek als grondvlak en voegt daar andere bouwstenen aan toe in de vorm van akoestische en elektronische elementen aangevuld met field recordings van natuurgeluiden. Opener The Uncanny' is een minimalistische compositie met weinig interactie. Je zit in een soort van nooit eindigende lus. 'Valse Fatale' is een variant van eerstgenoemde. Wel iets avontuurlijker dankzij de inbreng van vocaliste Mari Solaris en cellist Aaron Martin en meer modern door het experimentele karakter van piano en de elektronische componenten. 'Fatalist' bouwt daarop verder, maar klinkt ijler en afstandelijker. Alhoewel Berg vasthoudt aan het minimalistische concept zijn ‘History (Fragment)’ en ‘The Repetition Of History’ van een wonderlijke schoonheid. Vooral de schittering van 'The Repetition Of History' is verpletterend. Eindigen doet Christoph met 'The House Of Repetition'. Het maakt de cirkel rond en sluit naadloos aan bij openingstrack 'The Uncanny'.

del-Toros


del-Toros
The Hottest Places In Hell Are Reserved For Those Who In Times Of Great Moral Crisis Maintain Their Neutrality
Undertow Recordings
Nederlandse band die een cross-over brengt van surf rock, punk, hardrock, garage rock en metal. Moet een van de langste titels ooit zijn. Gelukkig zijn de songtitels dat niet en behalve in ‘Hide This (For Me)’ en het akoestische ‘Bad News’ zet men er overtuigend de beuk in. Het trio weet van wanten en met producer Theo van Rock hebben ze de geknipte man gevonden om de sfeer en het groepsgeluid, dat tijdens hun energieke optredens van het podium spettert, op plaat vast te leggen. Verrassend sluitstuk is hun cover van ‘No Love Lost’ (Joy Division) en ook het instrumentale met vervormde gitaren en met zuur bewerkte ‘2 Feet On The Ground’ zorgt voor een ander, afwisselend elan. Daarnaast hebben een aantal nummers een onweerstaanbare riff of loopje. Dat is het geval met 'Mexican Death Squad', 'Mouche Volante', het op schuimkoppen deinende 'Last Wave' en de steile klim van 'Mountains'. In zijn genre is dit een mooie introductie, een uitnodiging voor een muzikaal avontuur.

Capsule


Capsule
Chronisch
Rotakt Records
Capsule is een 7-koppig combo uit Antwerpen. Actief sinds 2007 en niet voor één gat te vangen. Het gezelschap werkte onder meer samen met de theatergroep Abattoir Fermé, mocht in Nederland toeren en speelde in 2011 op het Lowlands Festival. Capsule brengt een mix van jazz, electro, pop, blues en overgiet het geheel met nog wat space en science fiction thematiek (luister naar het absurde ‘Universe Polka’ en het op het onderlijf mikkende 'Digging'). De muziek werkt erg ontspannend. Een mooi voorbeeld ervan biedt ‘Waiting’. Wachten op de trein op het ritme van een stoomlocomotief en een in de mix gedropt zwoel Latijns Amerikaans motiefje. De groep grossiert in pretentieloze pop met een knipoog naar Frankrijk, bands uit eigen land of Duitsland. Zo krijgen onze zuiderburen een veeg uit de pan in de new wave persiflage ‘Ramschlager’. In het aanstekelijke 'Banshee' zijn het de blazers en het orgel die het mooie weer maken. In 'Ghost' zie je overal spoken. 'Bang Lulu' en 'Candide' zijn lekker heet en sexy. Als slotakkoord gaat het septet op de rocktoer met 'Refugee'. De dames en heren van Capsule kennen hun klassiekers en die muzikale kennis wordt op een speelse en humoristische wijze geconcipieerd tot een eigen allegaartje geflipte, amusante en prima songs.   

An Pierlé


An Pierlé
Strange Days
PIAS Recordings
Het is geleden van haar debuut ‘Mud Stories’ (1999) dat An Pierlé op haar dooie eentje nog eens met een pakkende plaat uitpakte. Pakkend is inderdaad de juiste omschrijving voor ‘Strange Days’. Voor deze solo uitstap mocht ze Blühtner Grand Piano lenen. Qua instrumentatie beperkt de muzikale inbreng van haar partner en tevens producer Koen Gisen zich tot het delicaat inkleuren van de sobere arrangementen met wat percussie, synths, concertina, gitaar en saxofoon. Nieuw voor An Pierlé is het moederschap. Haar dochter heeft een enorme impact op haar leven. Toch verplichtte ze zichzelf om tijd te maken voor het schrijven van nieuwe liedjes. Ze schrijft over liefde en passie, maar op een volwassen manier. Ze trad de eerste keer voor het voetlicht met een cover (Gary Numan's 'Are Friends Electric?'). Nu koos ze voor 'It's A Shame' van Talk Talk een groep waar ze erg naar opkijkt en die ze bewondert voor hun sterke en tegelijk hitgevoelige composities. Haar gestileerde en intieme versie van 'It's A Shame' behoort samen met de titelsong, 'Winds', 'Secret Thoughts', 'Sururban Skies', 'Coming Of Age' en het verpletterende 'You Just Wait' tot de hoogtepunten van dit album. 'Strange Days' is een plaat die iets losmaakt in een mens en dat op zich is reden genoeg om zich dit begeesterend werk verpakt in een verblindend mooie digipak onmiddellijk aan te schaffen.  

donderdag 14 februari 2013

Supuration


Supuration

De ziel achterna: Een raadselachtige reis langsheen denkbeeldige oorden
Ze hebben er maar liefst twintig jaar over gedaan, maar nu is het een feit: het laatste deel van het Franse Supuration hun ‘Cube’ trilogie verschijnt op 25 februari. Tijd dus voor een stand van zaken en dankzij het medium internet was zanger/multi-instrumentalist en duivel-doet-al Ludovic Loez gesprekspartner van dienst.
Paul Van de gehuchte

Een vraag die voor de hand ligt: waarom heeft het zo lang geduurd om de ‘Cube’ trilogie af te sluiten en dat er telkens een decennium ligt tussen de release van het eerste, het tweede en het derde album; is daar bewust voor gekozen of is dat zuiver toeval?
Tijdens de opnames van ‘The Cube’ in 1993 dacht niemand dat we het zo lang gingen volhouden. Twee jaar daarna beslisten we om een andere muzikale koers te varen onder de naam Spherical Unit Provided of kortweg S.U.P. Na verloop van tijd, het moet in 2000 zijn geweest kregen we veel vragen over Supuration en of we geen intenties hadden om nog een een nieuwe Supuration langspeler te maken. Zo ging de bal weer aan het rollen. Het idee begon te rijpen en in 2003 brachten we ‘Incubation’ uit, het vervolg op ‘The Cube’. De plaat werd in het metal milieu goed ontvangen. Omdat er tien jaar zat tussen de twee in leek de enige manier om dit verhaal tot een goed einde te brengen te wachten tot 2013 voor de grote finale. De tijd speelde in ons voordeel en we hadden het geluk om te kunnen doorgaan als groep en dat met dezelfde mensen. Het resultaat is er nu in de vorm van ‘CU3E’.'

Ouder en wijzer
Op welke manier verschilt ‘CU3E’ van ‘The Cube’ en ‘Incubation’?
We zijn ouder en wijzer. Het ligt voor de hand en het lijkt me meer dan logisch dat ‘CU3E’ meer volwassen klinkt. We kozen bewust voor gelijkaardige riffs en dezelfde verhaallijn om de sterke band tussen de drie elpees onderling te versterken en te benadrukken. Tegelijk zijn er grote verschillen. Vooral door de ontwikkelingen die we als muzikanten hebben doorgemaakt gedurende de tussen liggende periodes. Dat er een oorzakelijk verband is binnen het drieluik staat buiten kijf. Het is in die zin belangrijk omdat er een metafysische lijn loopt doorheen de trilogie en dat gespreid over precies twintig jaar.’


Hoe belangrijk zijn de teksten en welke thema’s komen aan bod?
We hechten erg veel belang aan de teksten, soms zelfs meer dan aan de muziek. We willen een verhaal vertellen en dat doen we via populaire genres als sciencefiction en fantasy. In het geval van Supuration en de ‘Cube’ trilogie is de centrale figuur een gereïncarneerd persoon die zelfmoord pleegt. Zijn ziel reist door de eindeloze ruimte die verschillende vormen kan aannemen zoals vreemde kubussen en onbekende sferen. Het is een raadselachtige reis langsheen denkbeeldige oorden.’


Wanneer past een muzikaal idee binnen het kader van ofwel Supuration ofwel S.U.P. en hoe hou je de twee groepen gescheiden?
Ideeën komen bij de vleet, dan kan tijdens het dromen of gewoon overdag. Beide bands zijn twee totaal verschillende entiteiten. De muziek en de conceptuele verhalen bij S.U.P. hebben een meer experimenteel karakter en er zijn geen grenzen of beperkingen. Met Supuration blijven we binnen het afgebakende en omlijnde concept en de manier van nummers schrijven en de muziekstijl zijn aangepast aan het profiel en gesternte van Supuration.’


Waar kan je Supuration situeren binnen de Franse metal scene?
We zijn begonnen in 1990 en sinds de release van ons eerste volwaardige album (‘The Cube’ in ’93) worden we gezien als een wat vreemde, maar innovatieve death metal act. We genieten geen grote populariteit, doch iedereen kent wel de naam Supuration. Het voornaamste is dat we de mogelijkheid hebben om door te gaan met op te treden en platen te maken. Dat blijft ons hoofddoel. We streven niet naar bekendheid of bevestiging.’

Zijn jullie professionele muzikanten?
Nee dat niet. We hebben allemaal een baan bij een groot theater.’

Wat is je muzikale achtergrond? Ben je opgegroeid met muziek en wanneer heb jij je eerste stappen als muzikant gezet?
Ik was zeven jaar oud en luisterde naar commerciële dingen als Abba en The Bee Gees. Vandaag kan ik daar nog altijd van genieten. Toen ik tien jaar was hoorde ik voor het eerst Kiss en Iron Maiden. Het was de aanzet voor Thierry Berger, ik en mijn broer Fabrice om met een groepje te beginnen. Als dertienjarige speelde ik basgitaar. Ik herinner me nog levendig de eerste repetities. Fabrice en Thierry waren allebei toen vijftien. En nu na 26 jaar zijn we nog altijd samen.’

Meer dan twintig jaar actief als muzikant. Hoelang denk je nog door te gaan?
Ik ga er van uit dat we doorgaan tot het bittere einde, tot we het fysiek en mentaal niet meer kunnen bolwerken. Hoe dan ook; muziek zal nooit verdwijnen.’

Als je terugkijkt op je muzikale carrière welke waren de hoogte- en laagtepunten?
Ik hou er alleen maar goede herinneringen aan over. Net als elke andere muziekgroep in de wereld zijn we geconfronteerd geweest met kleine en grote problemen en hebben we moeilijke periodes door spartelt. Eigenlijk heel normaal en misschien wel onvermijdelijk en noodzakelijk. Eén van mijn mooiste herinneringen zijn de opnames van ‘The Cube’, ons eerste album.’

Creatief blijven
Wat wil je nog bereiken als muzikant en op persoonlijk vlak?
Als muzikant hoop ik even creatief te blijven als nu en verder te kunnen gaan met opnemen en platen uitbrengen. Op het persoonlijke vlak: een goede gezondheid zodat het me lukt om al het voorgaande te verwezenlijken.’

Behalve muziek, wat interesseert je nog?
Ik hecht veel belang aan familie en mijn gezin komt op de eerste plaats. Verder kijk ik veel naar science fiction films en lezen is een andere hobby. Een echte verzamelaar van dingen ben ik niet. Ik heb nog wel wat Kiss poppetjes in een kast staan... .’

In hoeverre heeft de economische crisis een impact op het dagelijkse leven, je bestaan als rockmuzikant en het Franse metal circuit in het algemeen?
Ik denk niet dat ik het nu veel slechter heb dan ervoor. Het leven wordt voor iedereen als maar duurder en dat is een tendens die echt niet gaat omslaan. Sommige mensen hebben nu eenmaal veel geld en anderen hebben er geen. Dat is nu eenmaal het leven. De rijkdom is niet eerlijk verdeeld en daar zal niet snel verandering in komen. Life sucks.’


Wat is je mening over de Franse miljonairs die Frankrijk verlaten om zo de ‘rijkentaks’ te ontlopen?
Persoonlijk heb ik daar geen problemen mee. Het staat iedereen vrij om te doen en te laten wat hij of zij wil. Mensen die op één of andere manier miljoenen verdienen laten me helemaal koud. Hun leefwereld is niet dezelfde als die van mij.’

Heb je een dagelijks terugkerend ritueel?
Proberen in leven te blijven.’

Waarom woon je waar je nu woont?
Ik ben er geboren, ik woon er graag en ik voel me er thuis. Ik zie geen enkele reden om er weg te gaan.’

Aan wie of wat heb je de grootste hekel?
Leugenaars en de manier waarop de mensheid verder evolueert dankzij gesofisticeerde technologieën die de mens zelf ontwikkelt. Anders gezegd: we zijn niet goed bezig.’

Waar moet iedereen zijn mond over houden?
Goeie vraag, maar ik zou het echt niet weten. Ik neem dit alvast mee in beraad en wie weet krijg je de volgende keer wel repliek!

The Virginmarys


The Virginmarys
King Of Conflict
DoubleCross Records/Cooking Vinyl
Wie dacht dat achter de groepsnaam wilde, rockende meiden schuilgaan met het maagdenvlies nog intact, komt van een kale reis thuis. Integendeel, het zijn drie jonge snaken die dit muzikale traject lopen en een uitlaatklep zoeken om hun overschot aan testosteron te lozen. Wat kan je dan beter doen dan een pittig rockgroepje in het leven roepen. Deze kerels weten van wanten. Spontaniteit en een krachtig groepsgeluid zijn hun sleutel tot succes. Zanger/gitarist en tekstschrijver Ally Dickaty legt in lyrische bewoordingen zijn ziel bloot. De gemoedsbewegingen stromen dan ook bij beekjes. The Virginmarys is een groep met branie die zich dubbel plooit. Stevige rock die naar hardrock neigt en dat gebracht op een doorleefde, overtuigende manier. Enkele pakkende nummers zoals 'Just A Ride', 'Out Of Mind', 'Bang Bang Bang' en 'Dressed To Kill' poken het vuur aan. Sensationeel is dit schijfje nu ook weer niet, maar misschien raken ze er wel mee tot bij de Paus in Vaticaanstad. En dan kan je er donder op zeggen: na hun passage bij Ratzinger mag je het voortaan vergeten dat je met het bidden van drie Weesgegroetjes absolutie krijgt na het opbiechten van je zonden. Zo goedkoop kom je er niet meer vanaf.

Sworn Liars


Sworn Liars
14 Grim Fairytales For Hip Kids And Malevolent Midgets
High Noon Records/Sonic Rendezvous
Snot rock/punk, een tot op heden voor mij onbekende term in de rockmuziek, maar volgens de kenners moet je Sworn Liars onderbrengen in deze categorie. De groep bestaat uit ex-leden van de Shakin’ Nasties en Moorat Fingers. Namen die evenmin een belletje laten rinkelen in een poging om deze muzikanten thuis te brengen. Blijkbaar zijn het Zuiderburen afkomstig uit Bremen. Veertien nummertjes worden er in minder dan een half uur doorgejaagd. Veel heeft het allemaal niet om het lijf. Sworn Liars gebruikt griezel en gothic toestanden en koppelt die aan jaren zestig garage rock en punk uit de seventies. ‘Cut It Up’ is een leuk liedje net als ‘Tired Of You’ en 'Ratboy'. Maar dan heb je beste gehad. Het klinkt allemaal nogal geforceerd, gekunsteld en zelfs afgelikt. En dat laatste is dodelijk voor wie zich een punkband – snot of geen snot – laat noemen.  

Hayley's Royal Whores


Hayley's Royal Whores
Back To The Zone
Noiseheadrecords
Uit de as van het gothic metal combo For Selena And Sin zag Hayley's Royal Whores het levenslicht. De groepsnaam laat niet veel aan de verbeelding over. Even opsnorren op het wereldwijde web en je weet meteen waar de klepel hangt. Dit is na 'Discoteque Tranny' van vorig jaar het kwartet zijn tweede worp. Het gezelschap brengt een vreemd vorm van rock annex metal met kleffe pop. Als de groep al niet weet welke muzikale richting ze uit willen, kan je de luisteraar moeilijk verwijten dat hij of zij hier noch kop noch staart aan krijgt. Goedkope, stroperige synthesizers smoren alle goede bedoelingen in de kiem, want eerlijk, af en toe hoor je wel dat er wat meer in zit/zat. Al het afgrijselijke dat Hayley's Royal Whores belichaamd zit samen gebald in de laatste drie nummers: het plakkerige 'Live A Lie', de ultieme afknapper en titelsong 'Back To The Zone' en het traag pompende, bruin gerande 'Dirty Rodriguez' een variant (het neefje) van de in de porno industrie meer bekende Dirty Sanchez.

dinsdag 5 februari 2013

Tannhauser


Tannhauser
The House Of Sleep
Murphy Albums
Het Leuvense Tannhauser heeft woord gehouden, want op de eerste dag van 2013 brachten ze hun vijfde plaat – ep’s meegerekend - ‘The House Of Sleep’ op de markt. Het drietal wentelt zich in gruizige gitaarklanken, ijle synthesizers, ver in de mix terug gedrongen drums en zacht, fragiel gefluister. 'The House Of Sleep' is verre van een vrolijk werkje. Wel stemmig en behaaglijk, waarbij je automatisch denkt aan subgenres als shoegaze en indie rock. Je moet al een beetje fan zijn om helemaal mee in Tannhauser hun verhaal te stappen. De variatie en afwisseling zit hem in de details. In ‘Nosedive’ bijvoorbeeld wordt het tempo gevoelig opgedreven. ‘Nice And Empty’ begint akoestisch, maar na de intro gaat het er redelijk heftig aan toe en de effectpedalen worden niet gespaard. Een totaal andere intonatie krijgt het door Geert Janssens gezongen ‘Auditioning’ waarbij een act als Wire in het vizier komt. Voor mij is dit naast ‘Slowburn’ het beste nummer op deze ‘The House Of Sleep’. Wat niet wil zeggen dat de overige songs slecht zijn. Tannhauser staat bekend om zijn gedegen composities en dat is hier niet anders. De zwaarmoedige teneur van het album past trouwens wonderwel bij de huidige evolutie van onze economische conjunctuur.

Sum Of R


Sum Of R
Ride Out The Waves
Storm As He Walks/Dense Promotion
Zwitsers duo met sinds 2012 als bezetting Reto Mäder en Julia Wolf. De eerste muzikale stappen werden gezet in 2008 met de release van ‘Sum Of R’ op het Amerikaanse cult label Utech Records. ‘Ride Out The Waves’ is een uit zes stukken samengestelde metafysische vertelling waarmee het tweetal een overgangsritueel omschrijft. Mäder en Wolf putten uit verschillende muziekstijlen gaande van post metal over doom en drone tot psychedelica en black metal. Het tempo is traag en repetitief. Aan de hand van krachtige riffs, subliminale melodieën, loodzware drumroffels, sfeervolle percussie en donkere ambient geluiden tracht men het evenwicht te vinden tussen donker en licht. Of ze slagen in hun opzet laat ik in het midden. De tegenstellingen tussen de tracks onderling zijn soms enorm groot. Je kan ze grofweg opdelen in twee kampen met aan de ene kant de zware uithalen van het stormachtige ‘Alarming’, 'In The Fields Of Trust', het half chaotische/half opzwepende 'Echo' en aan de andere zijde 'Mist Of Tears', 'Captured Lightning' en het verwarrende 'Growing Into Something Special'. 'Ride Out The Waves' is een beladen album met een grimmig klimaat dat wisselende gevoelens losweekt.

Sospetto


Sospetto
Segni Misteriosi, Con Il Sangue Dipinto Sul Muro
Cineploit/ Clear Spot
In hetzelfde muzieksegment van Orgasmo Sonore hoort het Duitse duo Sospetto (betekent verdenking) thuis, met dit verschil dat men uitsluitend eigen nummers brengt. Het tweetal baseert zijn eigen composities op Italiaanse films uit de jaren zestig en zeventig. Meer specifiek het subgenre ‘Giallo’.Deze vlag dekt de volledige lading thrillers uit die tijd. Of het thema nu psychologie, griezel of misdaad was maakt niet uit. Sospetto put uit een breder scala dan Orgasmo Sonore. Naast georkestreerde fragmenten kiezen de twee muzikanten voor funk, jazz, pop, bossa nova en gaat men soms zelfs op de experimentele toer. Klassieke filmtunes zoals 'La Fiducia E L'Omicidio', 'Gli Occhi Della Dolcezza' en 'Sotto Il Sole' worden afgewisseld met meer gedurfde, soms aan rock gerelateerde songs als 'Dottore Phelps Contra Il Pipistrello', 'Uccelare', 'Agente D'Oriente', 'Troppo Ferro (Nel Sangue)' en vreemde geluidscollages als 'Capogiro' en 'Un Coltello Alla Galla'. Dit album klinkt alvast een stuk spannender en gevarieerder dan ‘Revisiting Obscure Film Music vol. 2’.

Slow Listener


Slow Listener
The Long Rain
Exotic Pylon Records/Dense Promotion
Robin Dickinson is de man achter dit project. Sinds 2007 verzamelt hij alle soorten geluiden. Enige vereiste is dat ze voor hem interessant genoeg klinken om opgeslagen en bewaard te worden. Volgens de bio verbeeld ‘The Long Rain’ een parallel universum, een desolate met dode sterren bezaaide Melkweg waar slechts enkele sporen van leven zijn terug te vinden. Iedereen kan er zijn eigen voorstelling van maken. De onderliggende boodschap is dat iets afgrijselijk ook schoonheid kan bevatten en een onweerstaanbare aantrekkingskracht kan uitoefenen. ‘The Long Rain’ bestaat uit twee meer dan twintig minuten durende composities: ‘And Now He Was Mistaken’ en Ondras Rising’. ‘And Now He Was Mistaken’ is zowel dominant en repetitief als hypnotiserend en minimalistisch. Tegelijk is er de verontrustende gedachte dat er zich op het meest onverwachte ogenblik een volgende ramp kan voltrekken. Het is die sluimerende dreiging die bijna ondraaglijk is om dragen. ‘Ondras Rising’ wordt gedirigeerd door een niet aflatende stroom van storingen gevolgd door windstoten, striemende regen, gegons van insecten en een met vervormde stem gevoerde monoloog. 'Ondras Rising', het is een zenuwslopende lijdensweg en net als 'And Now He Was Mistaken' een bizarre geluidssculptuur. Moeilijk te verteren, maar daarom niet minder verslavend.

Section 25


Section 25
Dark Light
Factory Benelux
Section 25 zag het daglicht in november 1977. Een hitmachine is het nooit geweest, want het gezelschap scoorde pas zeven jaar later een eerste internationale hit met ‘Looking From A Hilltop’. In 1985 vonden de broers en stichters Vincent en Lawrence 'Larry' Cassidy het welletjes en hielden het voor bekeken. In 2006 bliezen ze hun geesteskind nieuw leven in en met succes. Na de dood van zijn vrouw Jenny in 2004 sloeg het noodlot opnieuw toe toen op 27 februari 2010 frontman een tekstdichter Larry plots kwam te overlijden. Maar het leven gaat verder en Section 25 hun achtste langspeler ‘Dark Light’ is het eerste volwaardige album zonder Larry Cassidy en met zijn dochter Bethany aan het roer, bijgestaan en ondersteund door oudgediende Vince, Steve Stringer plus nieuwste aanwinst en familietelg Joanna Cassidy. 'Colour Movement Sex & Violence' en 'Inner  Drive' verschenen reeds eerder, maar worden hier in een nieuw jasje gestoken. Of deze versies beter zijn dan de originele moet ieder voor zich uitmaken. Hoe dan ook blijven het prima songs. Opener 'Worlds End' is een schoolvoorbeeld van beheerst gestileerde en uitgekiende electro pop. 'My Outrage' is luchtiger en speelser én de geknipte uptempo deun om als eerste single de hitlijsten te veroveren. Ook het pittige 'Love Cuts' (die heerlijke, diepe baslijn), de retro stijl van 'Letter To America', de funky danstoets in 'Pitch Black Box' en het gespierde '78' wisten te bekoren. Het op een wolk van synthesizers drijvende 'Memento' en suikerzoete 'Early Exit' vallen hier een beetje uit de boot, doch worden passend gecounterd met een prima dub mix van 'Colour Movement Sex & Violence' (zie ook de split 12 inch met Stereograph) en het opgeviste en flitsende 'Program For Light', oorspronkelijk terug te vinden op de elpee 'From The Hip' uit 1984. Het viertal weet op een inventieve manier zijn rijke ervaring en muzikale kennis te integreren in een hedendaags en modern synth/electro pop geluid. Met 'Dark Light' laat Section 25 horen dat ze niet klein te krijgen zijn en nog steeds een rol van betekenis kunnen spelen in het steeds snel wisselende muzieklandschap. ‘Dark Light’ komt uit op 25 februari.

Orgasmo Sonore


Orgasmo Sonore
Revisiting Obscure Film Music vol. 2
Cineploit/ Clear Spot
In navolging van volume 1 pakt Orgasmo Sonore uit met een tweede deel. Het beproefde concept is identiek aan die van hun voorgaande schijf. De gekozen filmmuziek is afkomstig van uiteenlopende - zoals de titel het al meegeeft - obscure, meestal Italiaanse rolprenten uit verschillende genres als western, griezel-, misdaad- en mysterie- of erotische films. De uitvoeringen door Orgasmo Sonore tonen respect voor de originele filmscores. De eigen invulling bestaat uit het aanwenden van enkele andere instrumenten en een kleinere bezetting. Enkele van de tracks zoals 'Un Ombra Nell'Ombra', 'Pearls', 'Incubi Ricorrenti' en de grappige afsluiter 'Closing Credits' (het enige zelf geschreven nummer door Orgasmo Sonore), voeren je mee op de golven van een 'goed gevoel' bewogenheid. Een tikje sentimenteel misschien – in het melodramatische 'Liebesthema/Vanessa Verliebt Sich' is het hek zelfs helemaal van de dam - maar daar leent deze muziek zich dan ook voor. Aan de andere kant klinkt het ook wat eentonig. Het onderscheidt tussen de verschillende filmgenres had wat meer mogen meespelen, want uit de composities valt niet altijd af te leiden of het nu om bijvoorbeeld een horror, misdaad of een western speelfilm gaat. Na 'volume 1' is dit andermaal een unieke verzameling met uitvoeringen van moeilijk te vinden filmliedjes van al lang vergeten films. Als tijdverdrijf en om een uurtje te ontspannen is dit best leuk. Zeker voor wie een liefhebber is van filmmuziek.

ErilaZ


ErilaZ
First Of The Vortices
Danse Macabre
Fins eenmansproject dat in 2005 ontstond naast de act Kuroshio Current waarin ErilaZ als gitarist toen actief was. De man heeft een meer dan grote interesse voor rune tekens, mythologie, de Scandinavische landen, anti-modernisme en het natuurfenomeen stormen. Dit zijn ook de onderwerpen die aan bod komen in de teksten van ErilaZ. Als muzikale richting zocht ErilaZ zijn heil bij EBM, industrial, metal en zelfs drum ’n’ bass en dubstep. Deze ep is meteen het debuut. De originele release dateert al van 27 april 2012. Vijf maanden later werd de band opgepikt door het gerenommeerde label Danse Macabre. De eerste twee tracks bieden weinig meer dan gelijk welke andere industrial/metal band. De inbreng van voornoemde drum 'n' bass en dubstep elementen maken de twee overige nummers ‘Unknown Dark Horizons’ en het door SG.7 (Turmion Kätilöt, Horna en Slave’s Mask) omgeturnde ‘Horizons Lost To The Armageddon Sun’ interessanter. Al blijven de zwakke vocale prestaties, de man beschikt niet over een zangstem die je laat hunkeren naar meer, ErilaZ parten spelen. Mochten er plannen zijn om een volwaardig album uit te brengen dan zijn we zeker geen vragende partij.