maandag 23 oktober 2017

Zone Six

Zone Six
Zone Six
Sulatron Records

Muziekgroepen ontstaan soms per toeval. Neem nu Zone Six. Dave Schmidt (alias Sula Bassana) kreeg het verzoek om met zijn toenmalige band Liquid Visions op te treden. Maar net die dag was het voor hem onmogelijk om iedereen op post te krijgen. Het concert kon dan ook niet doorgaan. Een spijtige zaak voor alle partijen. Om dit in de toekomst te vermijden rijpte het idee om een tweede act op poten te zetten. Eentje die zich zou toespitsen op trance en spacerock improvisaties. De andere groepsleden, naast Dave als bassist, waren gitarist Hans-Peter Ringholz en drummer Claus Bühler. Op één dag werden in hun toenmalige repetitiekot twee tracks opgenomen. Schmidt had erna slecht vier dagen nog om het zaakje in zijn thuisstudio te mixen en te producen. Zone Six had zijn eerste album beet. Ervan werden een klein aantal cassettes te koop aangeboden tijdens hun eerste live set in september 1997. Een jaar later werd er aan ‘Zone Six’ zang toegevoegd en kwam er een gangbare uitgave op cd door het Early Birds label. Sinds lange tijd is dit schijfje niet meer in de handel te vinden. Behalve die paar cassettes waren de authentieke opnames nooit officieel uitgebracht. Om de twintigste verjaardag van Zone Six passend en met enige luister te vieren komt er nu een release, zowel op cd als een gekleurde vinyl versie (500 stuks). Wat de muziek betreft zijn de twee lange en extensieve composities een toonbeeld van de vertelkracht die van improvisatie kan uitgaan. Kant A is een mengeling van spacerock, trance en psychedelische rock met als extra aanvulling gitaar effecten, de theremin of een gelijkaardig instrument, interludia en overdubs. Kant B laat ongeveer dezelfde melange horen. Alleen klinkt het iets meer relaxt door het oosterse karakter en de dub en reggae invloeden. Het mooie aan deze langspeler is dat dit tijdloze en experimentele muziek is die je telkens bij het opnieuw  beluisteren weet te verrassen. Essentieel voor fans van het genre, maar ook een aanrader voor wie zijn muzikale horizon wil verruimen  

Dog In The Snow

Dog In The Snow
Consume Me
Battle Worldwide Recordings/Sonic Rendezvous

Dog In The Snow is het alias van artieste Helen Ganya Brown en Eva Bowan (vriendin, muzikante en beeldend kunstenaar). Beide zijn liefhebbers van literatuur. Zo verwijst de groepsnaam naar het grimmige einde van Franz Kafka zijn roman ‘Het Proces’. Na een jaar toeren met Fear Of Men nam Brown het besluit om zich te wijden aan haar eigen project. Om de impact van haar existentieel gerelateerde teksten te vergroten gebruikt het duo een afgelijnd klankpalet van synthesizers, drums, galmende gitaren en etherische vocalen. Sleutelwoorden zijn cohesie en minimalisme. Helen stelt zich vragen en is tegelijkertijd verbaast over de mens zijn drang tot (over)consumptie en de gevolgen ervan voor onze biotoop. Ze worstelt ook met haar identiteit. Haar vader is van Schotland, haar moeder Thais en ze groeide op in Singapore. Brown voelt zich in geen van die landen thuis. Vandaag woont ze in Brighton en probeert zich in te leven in de Britse cultuur. Geen gemakkelijke opgave als je niet in het land bent opgegroeid. De weerslag ervan vind je in de song ‘Blood’. In ‘Sea’ uit ze haar bezorgdheid over de staat van onze oceanen en meer bepaald de enorme oppervlaktes die bestrijkt worden met afval, vooral dan plastic. Elke track heeft zo zijn thema en leest als een cyclus. Ook al omdat de songtitels terugkeren in telkens een ander nummer. ‘Consume Me’ is een behaaglijke en tegelijkertijd wat kille plaat over de realiteit van het zijn.    

Himmellegeme

Himmellegeme
Myth Of Earth
Karisma Records

Het meestal in grijze nevelen gehulde en regenachtige Bergen (Noorwegen) blijkt de ideale voedingsbodem te zijn voor bands die garant staan voor weemoedige en droefgeestige muziek. Eén van de nieuwe telgen en een aanstormend talent is Himmellegeme (hemellichaam). Het vijf man sterke gezelschap beschikt over een paar uitstekende troeven om het te gaan maken. Zanger/gitarist Aleksander Vormestrand heeft een uitstekende stem met een hoog timbre, maar kan ook fors uithalen. Niet te onderschatten is ook de rol van drummer Thord Nordli. Robuust secuur en precies houdt hij zijn maats in de pas. Het muzikale parcours van Himmellegeme bestaat uit psychedelische en progressieve rock met een neiging naar symfonisch, maar altijd frank en vrij, zich bewust van hun eigenheid en vakmanschap. Hun songs zijn donker van klankkleur en smaken bitterzoet. De enige, wat meer luchtige compositie is het prachtige ‘Breathe In The Air Like It’s Fire’, naast de titelsong het enige in het Engels gezongen nummer. Voor de overige geven ze de voorkeur aan hun moedertaal. Nog altijd het meest aangewezen als je uitdrukking wil geven aan stemmingen en emoties. Een andere opvallende, naar de titel te oordelen, macabere track is het vurige en heftige ‘Kyss Mine Blodige Hender’ (‘Kus Mijn Bloedige Handen’). Met ‘Fish’ gaat men iets meer de jazz en blues richting uit. Wat afwisseling is altijd aangenaam. Afsluiten doen ze met ‘Fallvind’. Sterk psychedelisch getint waarmee ze nog eens hun gevoel voor dramatiek onderstrepen. Ook een vermelding waard is producer Anders Bjelland. Hij weet perfect het groepsgeluid te optimaliseren en maakt mee dat ‘Myth Of Earth’ is uitgegroeid tot een fel gesmaakt debuut. 

Lunatic Soul

Lunatic Soul
Fractured
Kscope/Bertus

Soloproject van Riverside's basgitarist en vocalist Mariusz Duda. Is met deze ‘Fractured’ ook al toe aan zijn vijfde plaat als Lunatic Soul. Het is de langverwachte opvolger voor ‘Walking On A Flashlight Beam’ van 2014. Duda heeft met 2016 een bewogen jaar achter de rug met de dood van zijn vader en het plotse overlijden aan een hartaanval van zijn maatje bij Riverside gitarist Piotr Grudziński. Deze ‘Fractured’ is zijn manier om zich mentaal, emotioneel en lichamelijk te ‘bevrijden’. Het album is dan ook heel persoonlijk, maar tegelijk erg toegankelijk. Dat laatste komt er door de muzikale koerswijziging. Mariusz liet zich hierbij drijven en bezielen door de muziek van onder meer Massive Attack, Depeche Mode, Peter Gabriel en David Sylvian. Hun invloed is heel subtiel aanwezig doorheen het album. Het creatieve proces ging ook gepaard met nog meer aandacht voor elektronica met aansluitend allerlei vormen van percussie. Voor een symfonisch tintje zorgen de twee met orkest opgenomen songs: het overwegend akoestische ‘Crumbling Teeth And The Owl Eyes’ en het twaalf minuten durende en van verschillende stijlvarianten doorweven ‘A Thousand Shards Of Heaven’. Ook van de partij op een aantal nummers is saxofonist Marcin Odyniec die Duda nog kent van opnames met Riverside. Zijn passages geven de songs een wat experimenteel karakter en/of een jazzy ondertoon. De titeltrack heeft op zijn beurt een dominant breakbeat en drum-'n-bass ritme. Het fraai opgebouwde ‘Battlefield’ en donker getinte, maar aanstekelijke ‘Moving On’ spreken naar mijn gevoel het meest tot de verbeelding. ’Fractured’ is niet alleen een verhaal over verlies en verdriet. Het geeft ook de kracht aan die van muziek kan uitgaan.    

Fabulae Dramatis

Fabulae Dramatis
Solar Time’s Fable
Eigen Beheer/Dooweet Agengy

Opgericht eind juli 2011 in Antwerpen komt deze Belgisch/Colombiaanse formatie vijf jaar na het verschijnen van hun eersteling ‘Om’ op de proppen met hun tweede langspeler ‘Solar Time’s Fable’. Fabulae Dramatis is een progressieve en avant-garde metal band die het experiment niet schuwt en graag buiten de lijntjes kleurt. Dat was al het geval op ‘Om’ en die ontwikkelingslijn wordt nu nog verder uitgediept op ‘Solar Time’s Fable’. De lijst van verschillende stijlen en instrumenten die in de composities worden verwerkt zijn legio. Het is een plaat die smeekt om aandacht en geconcentreerd luisteren. Door die veelzijdigheid is het ook moeilijk om hun muziek algemeen te omschrijven of er een definitie voor te vinden. Het vraagt enige moeite om je in te leven in de sprookjesachtige wereld van Fabulae Dramatis. Je moet elke song apart op zijn merites beoordelen. En dan nog zit je soms in een impasse. Neem nu opener ‘Agni’s Dynasty (Fire I)’, ‘Sati (Fire II)’ en ‘Coatlicue Serpent Skirt (Earth)’. Vocaal krijg je een spervuur van gegrom, geschreeuw, gewone zang, opera en hemelse stemmen en dat allemaal op een bedje van felle en onstuimige metal riffs. In ‘Stone’ en ‘Heresy’ gaat men nog een stap verder en roeit men tegen de stroom in met experimentele en tegendraadse melodieën en dito zanglijnen. Het zijn allesbehalve songs die goed in het gehoor liggen. Met ‘Sirius Wind’ komt er een fameuze stijlbreuk. Het is een sfeervol nummer waarin een jazzy saxofoon, donkere baslijnen en een mix van stemmen de klankkleur bepalen. In ‘Nok Terracottas (Mud)’ is het de prachtige zang en in ‘Forest’ de exotische instrumenten die je bedwelmen. ‘Roble Para El Corazon (Wood)’ begint als een tango waar plots metal gitaren en drums doorheen marcheren. Het is even wennen, maar vreemd genoeg klinkt het best aanvaardbaar. Loodzware riffs bepalen dan weer het ritme van ‘Smoke For The Clouds (Ahuirán's Water)’. In afsluiter ‘Barren (Gravel)’ krijgen de verschillende vocalisten nog eens een vrij podium om hun virtuositeit te etaleren. ‘Solar Time’s Fable’ is een gedurfd werkstuk met ontelbare facetten. Een album dat zowel voor- als tegenstanders zal kennen.

Drakkar

Drakkar
Diabolical Empathy
Eigen Beheer/Dooweet Agency

Opgericht in 1983 en een oudgediende uit de Belgische metal scene die sinds 2012 en de re-release van hun debuutalbum ‘X-Rated’ en het twee jaar later uitgebrachte ‘Once Upon A Time... In Hell!’ hun tweede reünie verder blijft verzilveren met deze ‘Diabolical Empathy’. Een concept album waarbij men zich liet inspireren door bekende en historische figuren als Dante of Michelangelo, maar ook Bérenger Saunière en Jeffrey Dahmer. In navolging van ‘Once Upon…’ probeert men ook hier het oorspronkelijke groepsgeluid van speed en thrash metal te verrijken met een meer moderne metal variant wat voor afwisseling zorgt. Er wordt ook wat lukraak geëxperimenteerd (die indruk krijg je toch) met samples in korte tracks als ‘The Arrival’, ‘West Allis’ en ‘Opening Towards The End’. Sommige nummers als ‘Rose Hall’s Great House’, ‘Lucifero Moderno’ en ‘Hitchhiking Of Pain’ klinken verrassend fris ,’Stigmata’, ‘The Nine Circles Of Hell’, ‘Evil Below’ en ‘The Endless Way’ lekker ouderwets, ‘The Witches Dance’ en ‘Plague Or Cholera’ gedateerd. En wat te denken van de ballade ‘Stay With Me’ een duet met Julie Colin (Ethernity). Zo krijg je hoe dan ook een veelzijdige schakering waar elk wel iets van zijn gading vindt. Drakkar laat uitschijnen dat ze met deze ‘Diabolical Empathy’ niet van plan zijn om snel de handdoek opnieuw in de ring te gooien. En gelijk hebben ze. 

Jon Hassell

Jon Hassell
Dream Theory In Malaya - Fourth World Volume Two
Tak:til/Glitterbeat Records

‘Dream Theory In Malaya - Fourth World Volume Two’ is een album dat oorspronkelijk verscheen in 1981 en nu voor het eerst opnieuw wordt uitgebracht. Vandaag staat het geboekstaafd als een klassieker, een meesterwerk. En met reden, want trompettist Jon Hassell, ondertussen tachtig jaar oud, brengt hier allerlei culturen samen en slaagt erin om een plaat af te leveren met wereld omvattende muziek die alle grenzen, beperkingen en ideologieën weet te overstijgen. Bron van inspiratie was onder meer een essay uit 1935 van de visionaire antropoloog Kilton Stewart over twee stammen uit Malaya - een vroegere Britse kolonie die nu deel uitmaakt van Maleisië - de Senoi en Semelai en hun bijzondere gebruiken en rituelen. De kiem voor dit album werd gelegd met ‘Fourth World Volume 1 - Possible Musics’ (ook opnieuw uitgebracht door Glitterbeat Records) waar Hassell voor het eerst ging samenwerken met Brian Eno. Ook op ‘Volume Two’ is Eno nog van de partij naast andere bekende artiesten als Michael Brook en Daniel Lanois. Dat Hassell deze plaat in zich had komt ondermeer tot uiting in het traject dat hij aflegde als jonge muzikant en student. Zijn klassieke scholing in het conservatorium, zijn tijd in Keulen met als leermeester Stockhausen, zijn kennismaking met de minimalistische school in New York (Terry Riley, Lamonte Young en Phillip Glass) en muzikale excursies met de al eerder genoemde Brian Eno, Peter Gabriel, David Sylvian, Pandit Pran Nath en Ry Cooder. Dit alles samen liet Jon toe om zich verder te ontplooien en een uniek muzikaal landschap te creëren. Op een nooit eerder vertoonde en prachtige manier komen hier klanken tot leven die confronteren en fascineren. Het is een langspeler, futuristisch en hedendaags waar de tijd geen vat op heeft. Ook de bonus track ‘Ordinairy Mind’ past wonderwel binnen dit concept. In een tijd waar men opnieuw versterkte grenzen wil invoeren kon men geen beter moment kiezen om een heruitgave van ‘Dream Theory In Malaya…’ te plannen. 

Vision Divine

Vision Divine
Best Of
earMUSIC/Edel

Deze Italiaanse power en progressieve metalband bracht in de herfst van 2012 met ‘Destination Set To Nowhere’ zijn zevende studioalbum uit. Naast de reguliere cd bevatte de gelimiteerde editie een ‘Best Of’ als bonus schijf. Deze wordt nu opnieuw uitgebracht met als toevoeging twee tracks van ‘Destination Set To Nowhere’. De andere, oudere nummers werden in 2012 opnieuw opgenomen met zanger Fabio Leone. Die maakte deel uit van de originele bezetting, maar verliet de band in 2003 wegens contractuele verplichtingen met zijn andere groep Rhapsody. Hij werd toen vervangen door Michele Luppi, doch keerde in mei 2008 terug naar het oude nest. Vision Divine was eind 2000 de eerste Italiaanse heavy metal act die voor uitverkochte zalen speelde in Midden en Zuid-Amerika. Ook in thuisland Italië zijn ze populair. Op deze ‘Best Of’ zijn van al hun elpees, behalve dan ‘9 Degrees West Of The Moon’ twee nummers weerhouden. Ze staan zelfs in chronologische volgorde. Aanvullend vind je ook hier als laatste song hun cover versie terug van Savatage zijn ‘Gutter Ballet’. Vision Divine verschilt niet zoveel van andere power metal bands. Fabio Leone is een prima zanger en ook de overige groepsleden met op kop gitarist Olaf Thörsen zijn hier uitstekend op dreef. Het gezelschap kan ook putten uit een meer dan degelijke songcatalogus. Je ziet echter geen echte evolutie of koerswijziging in de opeenvolging van liedjes die uit hun verschillende albums werden gelicht. Al kunnen we met ‘Vision Divine’, ‘Taste Of Goodbye’, ‘The Fallen Feather’, ‘Voices’ en ‘Mermaids From Their Moons’ wel enkele favorieten naar voor schuiven. De overige tracks zijn goed zonder meer. Voor wie Vision Divine nog niet mocht kennen is deze compilatie wel een ideale introductie. 

Inc. No World

Inc. No World
Living
The Big Oil Recording Company/Creative Eclipse PR

In afwachting van hun derde langspeler verblijden de broers Andrew en Daniel Aged, alias Inc. No World ons met het ep’tje ‘Living’. Een vijf nummers tellend kleinood dat zowel het vertrouwde en bekende terrein verkent dat ze bewandelden op de albums ‘No World’ (2013) en het in 2016 verschenen ‘As Light As Light’, als ons laat genieten van geestverheffende improvisaties en hartverblijdend instrumentale passages. De eerste naam die ons te binnen schoot bij het beluisteren van ‘Living’ was Steely Dan. De broers brengen een zelfde soort mengeling van funk, soul, jazz, R&B en rock. Gezapige en ontspannende muziek, een streling voor het oor. De vijf delicate tracks liggen in dezelfde lijn met een fijne structuur en subtiel uitgewerkte variaties. Bij elke luisterbeurt ontdek je wel een nieuw detail dat het groepsgeluid verrijkt en je uitnodigt om ‘Living’ nogmaals in de cd speler te schuiven. Mocht je niet dagelijks geconfronteerd worden met alle ellende en rampspoed in de wereld, je zou er bijna weer het leven mee door een roze bril bekijken.

One Life All-In

One Life All-In
The A7 Session
Rust & Blood Records/Dooweet Agency
Frans label en distributeur. Opgenomen in de Convulsound studio in Lyon. Je zou dan denken: Franse groep, maar nee hoor. Het betreft hier een nieuwe Amerikaanse hardcore, punk en metal act bestaande uit (ex-)leden van The Spudmonsters, Seekers Of The Truth en Benighted!. Stuk voor stuk muzikanten die hier beslagen op het ijs komen. Je hoort dan ook van bij de eerste noten dat dit geen debutanten zijn. Het groepsgeluid zorgt voor een frisse wind, ze hebben een pakkend gevoel voor ritme en melodie, doch kunnen ook lekker agressief uit de hoek komen. Hun attitude is positief, de muziek levendig en geeft je een goed gevoel. Een ep als ‘The A7 Session’ is dan ook het ideale formaat om je als ‘nieuwkomer’ te presenteren. Met  ‘All-In’, ‘Walk Away’ en ‘Won’t Die With Regrets’ steken er een paar nummers boven uit, maar ook de overige tracks zijn best fijn om naar te luisteren. Jammer dat het al na zeventien minuten uit is met de pret. Opgestart als een zijproject zou deze bezetting wel eens een langer leven kunnen beschoren zijn. De vier heren smeden alvast plannen om als One Life All-In op tournee te gaan.  

Gentle Knife

Gentle Knife
Clock Unwound - Gentle Knife II
Bajkal Records/PIAS
Gentle Knife is een Noors ensemble bestaande uit maar liefst elf muzikanten. Naast een zanger en  zangeres telt het gezelschap een drummer, verschillende gitaristen, toetsenisten en blazers. Dit zorgt voor een uitgebreid palet van instrumenten en veel afwisseling. Muzikaal zoekt het elftal zijn inspiratie in de jaren zeventig, het meest succesvolle en klassieke tijdperk van de progressieve rock. Bands als Van Der Graaf Generator, Gentle Giant, Camel, King Crimson, Genesis en Yes legden toen de basis voor een genre dat ook vandaag nog altijd floreert en nieuwe impulsen geeft aan de huidige rockscene. Zoals de albumtitel al laat vermoeden is dit Gentle Knife hun tweede album. De muzikanten gaan avontuurlijk te werk. Ze slagen erin om een geheel eigen geluid te creëren en wenden allerlei invloeden aan gaande van bossanova en funk naar jazz tot symfonische rock en folk. Elke compositie bevat onverwachte, soms dramatische wendingen. De plaat telt slechts zes tracks, doch is wel goed voor dik vijfenvijftig minuten vertier. Zoals het betaamt opent men met een instrumentale en prachtig gearrangeerde ‘Prelude: Incipit’. In de daarop volgende, epische titelsong is de in het begin vervormde zang een beetje een storend element. Gelukkig blijkt dit een kortstondig, eenmalig experiment. Al snel schakelt men over op fraaie, tweestemmige zangpartijen die ook in de volgende tracks meermaals vertederen. De thematisch verfijnde nummers zijn een lust voor het oor. Elegant en intens, ontroerend en prikkelend, maar ook hedendaags en gedurfd. Laat u meevoeren op golven van geluk, verlangen, teleurstelling en in vervoering brengen door verhalen over verloren liefdes en vervagende dromen.   

Hypnotic Drive

Hypnotic Drive
Full Throttle
Eigen Beheer/Ellie Promotion

‘Your stoned ballz'n'roll drivers since 2012’ zo omschrijft dit van Parijs afkomstig kwartet zich in hun bio. Zowel groepsnaam als albumtitel verwijzen naar snelle bolides waarvan het gaspedaal helemaal wordt ingedrukt. Op de hoes prijkt een gepimpte Ford Mustang die door de woestijn raast. Laten we er geen doekjes omwinden: de verpakking spreekt hier meer tot de verbeelding dan de inhoud. ‘Full Throttle’ telt negen nummers waarvan vijf nieuwe songs.  De overige vier zijn een herneming van hun eerder in 2013 verschenen ep ‘The Ride’. Misschien te wijten aan gemakzucht of een gebrek aan inspiratie, maar naar mijn gevoel toch al een indicatie dat we niet te veel moeten verwachten van deze ‘Full Throttle’. De muziek van Hypnotic Drive kent verschillende facetten gaande van hardrock en heavy metal tot punk, thrash, doom en stonerrock. Een mengeling van stijlen die wel vaker voorkomt. Ook meerdere keren luisteren brengt geen soelaas. Dit is een erg teleurstellend plaatje. Klinkt erg rommelig en ondermaats, ondermeer te wijten aan een zwakke productie. Alles is afgevlakt tot een lauwe brij met een onverstaanbaar brabbelende zanger die amper boven de rest uitkomt. Nee, echt boeiend kun je dit niet noemen.       

Worselder

Worselder
Paradigms Lost
Eigen Beheer/Ellie Promotion

De wieg van het Franse Worselder staat ergens aan de voet van de Franse Pyreneeën. De groep bestaat sinds 2008 en debuteerde twee jaar later met het album ‘Where We Come From’. Het vijftal gooit old school metal, thrash, power metal, sludge, hardcore en stoner op een hoop en distilleert daar dan een groepsgeluid uit. Het resulteert is een metal variant die moeizaam valt te kaderen en waar men zich maar weinig kan over opwinden. Hun muziek is onpersoonlijk en blijft op geen enkel moment ‘hangen’. Niet dat er slecht wordt gemusiceerd. De muzikanten zijn technisch goed onderlegd en de zang is gevarieerd. Toch laat deze ‘Paradigms Lost’ me totaal onverschillig. Ook al omdat men de composities nodeloos rekt en verwerkt tot ingewikkelde constructies waar alle spanningskracht uit verdwijnt. De korte akoestische fragmenten die verwijzen naar streekgebonden muziek brengen ook geen zoden aan de dijk. Over de teksten is nagedacht en die verhalen over hoe onze wereldleiders er in slagen om alle progressieve ideeën omtrent politiek, religie en een nieuwe economie vakkundig te kelderen. Alleen het eigen belang telt. Het mocht allemaal wat eenvoudiger, directer en met slechts twee nummers die een vonkje laten overslaan (The Haven’ en het theatrale en groots opgevatte ‘Land Of Plenty’) is dit een mager beestje. Wel interessant zijn de tekening op de hoes en de albumtitel. Die verwijzen naar de geschiedenis van de ketterse beweging van de Katharen die voornamelijk in hun geboortestreek actief was in de dertiende en veertiende eeuw. 

donderdag 12 oktober 2017

Radio Moscow


Radio Moscow
Go Go Radio Moscow
Voor een Amerikaanse act lijkt dit een wat vreemde naam, zelfs een beetje omstreden. Zeker als je terugblikt op de periode van de koude oorlog (1945-1991). Toen waren er de uitzendingen van de Radio Moscow World Service, het officiële, internationale radiostation van de toenmalige USSR. De communistische propagandamachine richtte vooral zijn pijlen op het kapitalistische Westen met als voornaamste doelwit de USA. De groepsnaam is echter niet politiek geïnspireerd, maar refereert naar de ‘novelty song’ ‘Go Go Radio Moscow’ van Nikita The K And The Friends Of Ed Labunski. Het is een grappige parodie op de rockscene van de jaren zestig en terug te vinden op de dubbele cd compilatie 'You Gotta Have Moxie Volume 2’ (1999). Zo vertelt ons zanger/gitarist Parker Griggs die we tussen een paar slopende tournees door eindelijk konden strikken voor een gesprek. 
Paul Van de gehuchte


Geen focus op politiek
Ze krijgen vooral dan via de sociale media soms wel kritiek en vragen over de naam Radio Moscow. Of ze een verborgen politieke agenda hebben of zo. Er is geen Russische connectie en ook Russische politieke kwesties, daar zijn ze niet mee bezig. Over de Amerikaanse politieke toestand hebben de muzikanten uiteraard hun eigen opinie. Volgens Parker is het een beetje een zootje nu, maar hij probeert het van zich af te zetten en laat het niet te nauw aan zijn hart komen. Hij focust zich vooral op zijn eigen leven en zijn muziek.

Een nieuw begin
Radio Moscow heeft met ‘New Beginnings’ een vijfde studioalbum uit. Een plaat blijft telkens een momentopname. Griggs is tevreden met het resultaat, maar is het ook hun beste werk tot nu toe? Daar kan hij zich moeilijk over uitspreken. Het is een collectie met nummers waar hij zich persoonlijk erg bij betrokken voelt. Ze betekenen heel veel voor hem. Ze zijn een afspiegeling van zijn dagboek van de laatste paar jaren. Voor elke plaat doet het trio zijn uiterste best om er een zo puik mogelijke langspeler uit te puren. Elke van hun langspelers heeft zo zijn kwaliteiten. Het is aan de muziekliefhebber en luisteraar om te oordelen of dit ook het geval is met ‘New Beginnings’. 

De meeste songs zijn van de hand van Parker, maar soms komt er ook spontaan iets aangewaaid tijdens de repetities of jamsessies met zijn medemuzikanten, drummer Paul Marrone en bassist Anthony Meier. Dat was onder meer het geval met ‘Pacing’ en voor een deel ook met ‘Dreams’. Het was een nieuwe impuls en ervaring, want op al hun vorige platen was het Griggs die in zijn eentje alle composities voor zijn rekening nam. Zijn trouwe compagnon daarbij is een eenvoudige viersporen bandrecorder.


Een echte live band
Tijdens elke optreden gaat Radio Moscow geweldig en fanatiek te keer, alsof het telkens hun laatste show is. Heel sterk en overtuigend is dan ook hun live album ‘Live! In California’ dat vorig jaar werd uitgebracht. Daaruit blijkt dat het drietal improvisaties niet schuwt, maar hoever kun je daarin gaan, waar ligt de grens? Aan de structuur van de nummers wordt niet gesleuteld. Alleen de gitaarsolo’s van Griggs zijn niet altijd hetzelfde. De song ’Before It Burns’ is zowat hun leidmotief als het op improviseren aankomt. Er wordt in gejamd, doch de tijdsduur blijft beperkt tot ongeveer tien minuten. Het kan er soms heel intens aan toe gaan en dan is het belangrijk om op de gepaste momenten wat gas terug te nemen. Meestal voelen ze dit blindelings aan. Indien niet dan volstaat het om even elkaar aan te kijken om iedereen terug in het gareel te krijgen. 

Een openbaring
Parker zijn papa liet hem kennismaken met de Britse bluesmuziek. De naam die dan valt is die van Peter Green (John Mayall & The Bluesbreakers, Fleetwood Mac, Peter Green Splinter Group), een zanger en gitarist die een nieuwe wereld voor hem opende. Voordien was hij vooral een liefhebber van psychedelische rock en krautrock van midden de jaren zestig. Tot zijn favorieten behoren nog Blue Cheer, MC5, Jeff Beck (vooral dan die laatste zijn eerste twee soloplaten werkten inspirerend). 

Feest
Momenteel zit Radio Moscow in een druk toerschema dat hen zowel laat rondreizen in de VS als Europa. Parker prijst zich gelukkig dat hij dankzij zijn muziek in staat is om zo de wereld te verkennen. Al die verschillende plaatsen bezoeken en overal nieuwe mensen leren kennen vindt hij fantastisch. Zijn leven zou er heel anders hebben uitgezien mocht hij niet in een muziekgroep spelen. Soms valt het wat zwaar. Ze brengen heel wat tijd door in een busje of op een vliegtuig. Na elk concert denkt iedereen dat je zin en tijd hebt voor een feestje. Wat je dan elke keer een kater bezorgt. Na een tijdje ben je helemaal uitgeput. Het is een wonderbaarlijke mix van hoogte- en dieptepunten.

Benieuwd of een groep als Radio Moscow groupies heeft. Ja, volgens Parker, maar spijtig genoeg blijken de oudere mannen in de meerderheid te zijn en niet de dames. Er is één ouder Nederlands of Belgisch koppel dat tijdens hun Europese rondreis bijna altijd van de partij is en steeds op de eerste rij postvat. Dat vindt hij best wel gaaf. Daarnaast houden ze via sociale media blijvend contact met mensen die ze tijdens concerten of feestjes hebben ontmoet en die ze dan terugzien bij een volgende doortocht. Soms zit daar ook een afspraak met een meisje tussen.


Gitaren
Parker wordt omschreven als een meester, soms zelfs genie van de Fender Stratocaster. Toch is dat niet zijn geprefereerde gitaar. Hij heeft naar eigen zeggen een grote collectie gitaren uit de jaren vijftig en zestig. Als hij favorieten naar voor moet schuiven gaat zijn voorkeur uit naar zijn Supro, Harmony archtop en Dean Electro modellen. Op toernee heeft hij een Harmony H75 en een paar Stratocasters mee. De rest blijft thuis. Griggs begon gitaren te kopen toen hij twaalf, dertien jaar was. Internet bestond nog niet. Hij kocht ze in pandjeshuizen voor pakweg honderd dollar per stuk. Het geld dat hij eraan spendeerde verdiende hij met het bezorgen van kranten. Zijn verzameling is nu heel waardevol. Op eBay betaal je nu gemakkelijk een paar duizend dollar voor een exemplaar waar hij destijds honderd ‘bucks’ voor betaalde. Ook zijn versterkers waaronder Supro’s, AirLine’s en een Gibson stammen uit dezelfde periode en zijn helemaal vintage en zorgen voor een heel ander geluid dan een Fender of een Marshall. Voorlopig volstaat voor het opbergen één kamer in zijn huis, maar die is dan ook volgestouwd met ‘weird stuff’.  

Ook als hij platen koopt zoekt hij specifiek naar bands en artiesten uit de jaren zestig en zeventig. Moeilijk te vinden in de States zijn krautrock en Europese rock-’n-roll. Of het is via Internet. Laatst was hij in Duitsland, het mekka wat krautrock betreft. Het aanbod was voortreffelijk, zowel kwalitatief als kwantitatief. Voor moeilijk te vinden vinylplaten moet je wel dieper in de buidel tasten.
  
Appeltaart
Voorlopig woont Parker in een huurhuis. Volgens hem weggegooid geld, maar voorlopig is dit gezien zijn levensstijl de beste manier van huisvesting. Hij kwam naar San Diego voor het muziekleven en het mooie weer. Nu woont hij in een Julian, een klein stadje dat bekend staat om zijn appeltaart en zijn jaarlijkse Julian Apple Days Festival. Het gaat goed met Radio Moscow en hij ziet zich daar de volgende jaren wel blijven wonen. Paul en Anthony wonen in dezelfde regio. Ze komen twee à drie keer per week samen om te jammen en te repeteren. 

Een pint of een joint

Midden oktober komt Radio Moscow naar België en Nederland. Niet voor de eerste maal. Ze waren hier al een aantal keer. Ze komen zelfs graag terug. Ze houden van het publiek in de Lage Landen dat spontaan en uitbundig reageert. Daarnaast genieten ze in België van het lekkere bier met al zijn verschillende smaken, in Nederland van het ruime aanbod aan wiet en hasj. De drie muzikanten kunnen een pint of een joint op zijn tijd best wel smaken.

Struggler

Struggler
Terug van nooit weggeweest
Begin de jaren tachtig stond Struggler mee aan de wieg van de Belgische postpunk scene. De groep kende samen met genregenoten Siglo XX en De Brassers een steile klim, ook in het buitenland. In 1985 verminderde de belangstelling, al bleef de band al die tijd bestaan en werd er nog; zij het sporadisch opgetreden. Dit jaar brachten ze, geheel onverwacht met ‘The Gap’ een verrassend goede cd uit. Reden genoeg om deze Belgische trots van weleer terug in de schijnwerpers te plaatsen. Gesprekspartner was bezieler en man van het eerste uur zager/gitarist Rene Hulsbosch.
Paul Van de gehuchte


Hoe is het voor Struggler allemaal begonnen en waarom de naam Struggler?
‘Struggler is begonnen als een eenmansproject. In 1976 speelde ik in Kashmir, een coverband met nummers van Jimi Hendrix, Iggy Pop, Deep Purple, Black Sabbath, etc. Met de opkomst van de punkrock begon ik met het schrijven van een  repertoire dat niet geschikt was voor Kashmir. De naam kwam tot stand tijdens een brainstormsessie, zo kwam ‘The Struggle For Life’ boven drijven via mijn oudere zus. Het was daaruit dat de naam "Struggler" gedestilleerd werd. Uiteindelijk werden de  deelnemende leden gevonden in het toenmalige punk café ‘De Kwiet' begin 1979. Na 5 weken repeteren speelden we ons eerste concert.’

Welke zijn de grote verschillen in de muziekbusiness toen en nu? 
‘Platenfirma's en gevestigde muziekbladen hadden toen nog een monopoly positie. Met de komst van de DIY-cultuur kwam daar verandering in. We konden onze doelgroepen bereiken middels een eigen circuit, zelfgemaakte flyers en info blaadjes, kleinschalig maar doeltreffend. Nu is er het wereldwijde web, sneller met een veelvoud qua bereik.’

Hoe moeilijk was het om destijds te overleven?
‘Daar zat geen moeilijkheidsgraad op. We waren vrij van handelen, doen en laten, er was geen druk van buitenaf. We speelden voor het plezier, louter om de muziek, niet voor het geld.’ 

Eigenlijk is Struggler nooit echt gesplit, want jullie zijn sporadisch blijven optreden. Was dat een bewuste keuze?
‘Door de jaren heen zijn er diverse groepsleden vertrokken om andere belangen te dienen. Uit de nevenprojecten werden dan nieuwe groepsleden aangetrokken waardoor we in een deelverzameling terechtkwamen. Zo kon Struggler overleven.Ook hadden we de mogelijkheid om traag te rijpen en zonder het zelf te beseffen de groep beter te laten worden. De nieuwe leden waren meer betrokken, dynamischer als het ware. Struggler evolueerde van project naar een echte band waar ieder zijn verantwoordelijkheid nam, ook op financieel vlak.’

Vader en zoon spelen nu samen in Struggler. Hoe voelt dat aan? Ging dat spontaan?
‘Dat is erg spontaan gegaan ja. Alain heeft een grote voorliefde voor metal en aanverwante stijlen en in de marge waardeert hij nog andere muziekgenres ook. Op een gegeven moment was hij mee naar een Struggler repetitie en speelde een aantal nummers mee, louter voor de grap. Dat beviel erg goed. Ik kon me zo ook meer gaan concentreren op het zingen. Ook moet ik bekennen dat het me aangrijpt om hem live vol gas te zien geven en de gitaarpartijen naar een hoger niveau te stuwen.’
 

Hoe is de nieuwe plaat tot stand gekomen?
‘De goesting was er al lang en door het stilvallen van een aantal nevenprojecten en het verzoek voor een optreden op Rock Monsieur, een lokaal festival, was de toon snel gezet. We hebben de nieuwe nummers daarna opgenomen en een paar oudjes in nieuw jasje gestoken.’

Hoe zijn de reacties van pers en publiek op ‘The Gap’? 
‘Boven verwachting temeer omdat we toch weer andere bronnen aanboorden, meer de hardere kant zochten deze keer. Iedere Struggler release stelt zich om onverklaarbare redenen tot doel de herhaling te schuwen, dat gaat spontaan zo. We zijn dan ook erg dankbaar voor de schitterende reviews en de positieve reacties van pers en publiek.’

Waarom die mix van oude songs en nieuwe nummers?
‘Er is nog steeds vraag naar het oude plaatwerk en men vraagt absurde prijzen op de tweedehandsmarkt. Dat is ver voorbij het doel van de geest waarin Stuggler toen tot stand is gekomen. Vandaar de keuze om een aantal oude nummers in herwerkte versie in de nieuwe release te verwerken. In de toekomst willen we deze formule zeker nog eens toepassen temeer omdat er nog een aantal nummers beschikbaar zijn die voor verbetering vatbaar zijn.’

Wat is er qua muziekstijl veranderd? 
Steviger, harder. We moesten gevolg geven aan de tijdsgeest. Het feit dat de huidige politiek in een record tempo de sociale verworvenheden sloopt en op middeleeuwse wijze de minst bedeelden viseert lag aan de basis van ons besluit.’

Hoe ziet de nabije toekomst eruit? Wat zijn jullie plannen? 
‘Blijven gaan en groeien, vasthouden aan onze eigenzinnigheid. Dat is voor ons de enige manier om te overleven. We zullen nooit ophouden te bestaan, tenzij de oerelementen ons terugroepen.’


Eagles Of Death Metal

Eagles Of Death Metal
I Love You All The Time: Live At The Olympia In Paris
Eagle Vision/Universal

De Amerikaanse groep Eagles Of Death Metal zullen vooral de geschiedenis ingaan als de groep die op de bühne stond tijdens de terroristische aanslag in de Bataclan in Parijs op 13 november 2015. 89 concertgangers werden er vermoord, waaronder Nick Alexander één van hun medewerkers die op het moment van de aanval bij de merchandise tafel stond. De muzikanten zelf konden ontsnappen. Op 16 februari 2016 kwam EODM terug naar Parijs en speelde er een vervangend concert in L’Olympia. Een optreden dat werd opgedragen aan alle slachtoffers van terreur in de wereld. Net als de Bataclan toen was de L’Olympia uitverkocht. Frontman Jesse Hughes, drummer Josh Homme en ook de overige groepsleden waren duidelijk onder de indruk en ontroerd door de ontvangst die hen te beurt viel van een tot de nok gevulde zaal. Ondanks alles wou het publiek er een onvergetelijk feestje van maken. Muziek verbind mensen en dat bleek andermaal uit dit evenement. Emoties kunnen hoog oplopen en in de roes en gedragen door de massa speelden Eagles Of Death Metal de ziel uit hun lijf. De groep kan trouwens terugvallen op vier niet te versmaden albums en dat helpt als je voor anderhalf uur entertainment moet zorgen. Men ging al vast vol gas van start met het gedreven ‘I Only Want You’ met tussenin een moment van stilte een imposant eerbetoon aan de slachtoffers. Ook ‘Complexity’, ‘Whorehoppin’ (Shit, Goddamn)’, ‘Miss Alissa’, ‘I Like To Move In The Night’ en het aan Nick Alexander opgedragen ‘Secret Plans’ sloegen gensters. Kwam het door de alteratie; de stem van zanger/gitarist Jesse klonk nogal kwetsbaar en hij had meermaals moeite om de juiste toon te houden. Het deed wat afbreuk aan de set. Soms kwam dit de liedjes ten goede zoals tijdens hun coverversie van Duran Duran’s ‘Save A Prayer’, ‘I Love You All The Time’ en ‘I Got A Feelin (Just Nineteen)’. Dat het een speciale avond was bleek uit de hele opzet. Een gitaar aan diggelen slaan (‘That guitar was fucking with me and my people right here. It can not do that!’), een sjaal en gitaar in de Franse driekleur, speciale T-shirts en hemdjes (alleen Joshua bleef zonder, ze hadden zijn maat niet), de interactie met het publiek; het hoorde er allemaal bij. Voor nog wat leuke intermezzi zorgden afwisselend drummers Homme en Julian Dorio (sigaretje roken, tijdschrift doorbladeren of synchroon van jetje geven). Tijdens het laatste en heftige ‘Speaking In Tongues’ nam Hughes de lift naar boven om bij de PA en tussen het publiek een stukje gitaar te gaan spelen. Dat de rest van de band ondertussen wat moest improviseren werd met de mantel der liefde bedekt. Dat Eagles Of Death Metal hier revanche namen en hun gram haalden zal iedereen geweten hebben. In hoeverre dit een historische opname is? In de geschiedenis van de band ongetwijfeld. De dvd bevat nog drie extra tracks als bonusmateriaal, opgenomen tijdens een concert in de Teragram Ballroom in Los Angeles.

Spotlights

Spotlights
Seismic
Ipecac Recordings/PIAS

Het echtpaar Mario en Sarah Quintero reageert met ‘Seismic’ op de evolutie van de mensheid en hoe die al maar meer zijn stempel drukt op moeder Aarde. Het koppel overschouwt de onvermijdelijke, destructieve consequenties die eraan verbonden zijn. Aan de verwoestende en gewelddadige uitbarstingen die ons te wachten staan dicht het stel een vreemde vorm van pracht en schoonheid toe en probeert die ook in hun muziek uit te drukken. ‘Seismic’ is een album die je gehoorgang laat schudden en daveren. Een muzikale hevigheid en intensiteit die gepaard gaat met dromerige en bedwelmende passages. Overweldigende en heftige sludge explosies gaan hier hand in hand met met shoegaze en ambient elementen. De ijle zang zit wat verscholen in de mix. Alleen in ‘Under The Earth’ en ‘A Southern Death’ laat men zich verleiden tot schreeuwerige uithalen. Producer van dienst is drummer Aaron Harris (Isis, Palms). Hij voelt perfect aan wat het streefdoel is van Spotlights en plaatst alles in het juiste perspectief. ‘The Opening’, ‘Hollow Bones’ en het monumentale ‘Hang Us All’ zijn misschien wel de drie songs waar dit nog het best tot uiting komt. Sluitstuk ‘The Hope Of A Storm’ is evocatief en verbeeld mooi de uitdrukking ‘stilte voor de storm’. De song eindigt met rommelende donder als de voorbode voor het op komst zijnde, onheilspellende onweer. ‘Seismic’ heeft een tamelijk verpletterend effect en is de ideale soundtrack voor wanneer bij een volgende rampspoed de aardplaten nog eens aan het schuiven gaan.

The Fright

The Fright
Canto V
Steamhammer/SPV
Het Duitse The Fright liet zich voor de titel van zijn vijfde schijf inspireren door het eerste deel ‘Inferno’ van Dante Alighieri’s ‘La Divina Commedia’ (‘Canto V’ is de eerste echte cirkel van de hel). Tekstueel concentreert het kwintet zich op actuele thema’s als de vluchtelingencrisis, het nationalisme dat overal de kop opsteekt, het sluiten van landsgrenzen, het heersende onveiligheidsgevoel. Muzikaal hoort The Fright thuis in de sectie dark rock/gothic (denk onder meer aan hun landgenoten End Of Green, Lacrimas Profundere, Love Like Blood, Seelenreich en Zeraphine). In ‘Leave’, niet toevallig één van de betere nummers, is Michelle Darkness, frontman van End Of Green gastzanger. Ook ‘Oblivion’ is een prima track, net als het tragere ‘Fade Away’.  Als afsluiter koos men voor het zo al melige ‘In Sicherheit’, een cover van het illustere punk combo Fliehende Stürme waarvan men zanger Andreas Löhr kon strikken om te komen meezingen. Als producer werd Waldemar Sorychta (Tiamat, Samael, Lacuna Coil, Sentenced, Moonspell) ingehuurd. Een gereputeerde en ervaren rot. Toch slaagt ook die er niet in om ‘Canto V’ boven de middelmaat te laten uitstijgen. Daarvoor ontbreekt het The Fright aan artisticiteit en talent.

Nexus

Nexus
The Taint 
Agoge Records

Italiaanse band opgericht in 2009 met op zijn conto slechts één ep: ‘Death Of Art’. Daar komt nu verandering in, want op 20 oktober lanceren ze hun eerste volwaardige album ‘The Taint’. Qua stijl kun je Nexus situeren in het segment dark rock en gothic. Toetsenist Lorenzo Mastracci zorgt voor een link met industrial en is prominent aanwezig met zijn batterij synthesizers en samples. Een ander kenmerk zijn de laag gestemde gitaren. Zanger en gitarist Vlad Voicu doet erg zijn best de verschillende stemmingen van de songs in te kleuren. Geeft de indruk niet altijd toonvast te zijn. De composities zijn wat sfeer betreft spookachtig, duister, griezelig en refereren meermaals naar filmmaker Tim Burton. Met wat goede wil vind je wel bepaalde aspecten terug van acts als Deathstars, The Birthday Massacre, HIM of End Of Green. Nummers als ‘Solitude’, ‘Cancer’, ‘Stillborn’ en ‘To Silence Your Demons’ kunnen nog enigszins bekoren. Daartegenover staan pompeuze misbaksels als ‘Funeral Pyre’, ’N.B.N.’, ‘Close Your Eyes’ en ‘Scrying Mirror’. Het debuut van Nexus is van karakter grotesk, theatraal, bizar, doch ook heel wisselvallig. Je moet al heel erg fan zijn om deze in huis te halen.

Public Psyche

Public Psyche
No New Violence 
Hypertension Records

Het uit Gent afkomstige Rape Blossoms dat één split single, de ep ‘Starving Vultures at 7-Eleven’ (2011) en de elpee ‘Ruinenlust’ (2014) op zijn palmares heeft staan kiest er voor om van naam te veranderen en gaat nu in dezelfde bezetting verder als Public Psyche. ‘No New Violence’ is de titel van hun eerste album onder die nieuwe benaming. Muzikaal blijft het viertal trouw aan zijn eigen interpretatie van new wave en postpunk uit de jaren tachtig van de vorige eeuw. Net als op ‘Ruinenlust’ krijg je zes songs aangeboden. Toch kun je spreken van een soort van kentering. Weg zijn de snerpende, door effecten gestuurde gitaren. In de plaats komen meer synthesizers en in zijn repetitieruimte introduceert Beyt Bey de studiotechniek van ‘tape delay'. Het geeft het geheel een wat repetitief karakter zoals in ‘Elevator’. Songs als ‘New Days’ en het experimentele, doch verbluffende ‘Desire Lines’ kennen een langer verloop, maar blijven spannend door de verrassende wendingen. ‘Bleached’ en ‘Patterns’ zijn snelle en gedreven tracks. ‘Veil’ is meer afmeten en berekend, maar werkt zich toe naar een splijtende finale. Kenmerkend voor het album in zijn geheel is de donkere, kille, werktuiglijke en afstandelijke toon. Boeiend is dat Public Psyche erin slaagt om de tijdsgeest van de jaren tachtig over te enten naar het huidige nu. Dit alles maakt van ‘No New Violence’ een interessante release.

MyChildren MyBride

MyChildren MyBride
Vicious World
eOne / SPV

Bij dit Amerikaanse gezelschap was er sinds hun in eigen beheer uitgebracht debuut ‘Having The Heart For War’ (2005) steevast een evolutie waar te nemen. Een traditie die ze verder zetten, want ook op ‘Vicious World’ hun inmiddels vijfde schijf gaat het kernduo Matthew Hasting en Robert Bloomfield alweer een stap verder dan op hun vorige albums. Hun vorm van extreme metal wordt nog verder uitgediept. Naast nu metal, metalcore en hardcore geven nu ook industrial, EDM, hiphop en groove metal mee gestalte aan het totaalgeluid. Producer Travis Richter (From First To Last en Skrillex) drukt zijn stempel, maar dat heeft eerder een averechts effect. De uitkomst zijn songs in de vorm van mashups waarbij alles door elkaar wordt gegooid met als enige constante het typerende core gekrijs en geschreeuw, afgewisseld met een slappe interpretatie van gewone zang die meermaals doet denken aan Marilyn Manson. Ook na verschillende luisterbeurten vinden we dit in zijn geheel niet veel soeps. De composities komen ondanks of net door het dooreen haspelen van al die stijlen uiterst zwak voor de dag. De enige lichtpunten zijn het op triphop geënte en instrumentale ‘The Fountain’ en de loodzware afsluiter ‘XeN0’. Voor de rest storen we ons mateloos aan het te pas en te onpas op de hak en de tak springen.

Godspeed You! Black Emperor


Godspeed You! Black Emperor
Luciferian Towers’

Constellation Records

Sinds hun oprichting in 1994 is GYBE uitgegroeid tot een van de meest visionaire acts in postrock middens en het rockcircuit in het algemeen. Het negenkoppige monster blijft de wereld verbazen met tot de verbeelding sprekende releases. Ook deze ‘Luciferian Towers’ is alweer een schitterende plaat. Alhoewel Godspeed You! Black Emperor hier uitsluitend instrumentale nummers brengt - in het verleden maakte men soms wel eens gebruik van tekstfragmenten -  heeft het gezelschap een duidelijk linkse politieke boodschap die ze al meer dan twintig jaar uitdragen. Zo hebben ze een lijstje met eisen opgesteld. Sommige zijn utopisch en bijna niet uitvoerbaar (zoals geen landsgrenzen meer of militaire invasies in het buitenland). Andere als het recht voor iedereen op gezondheidszorg, huisvesting, water en voedsel zijn wel een haalbare kaart. Dat ze ook wel prozaïsch zijn en zin voor (zwarte) humor hebben duiden ze met de manier waarop ‘Luciferian Towers’ tot stand kwam (tussen het proberen runnen van huishoudens, het opvoeden van kinderen en huisdieren door en opgenomen in een brandende motorboot). Het wereldbeeld dat ze schetsen in dit slechts vier nummers tellende opus is allesbehalve rooskleurig, maar zeker niet onrealistisch. Toch brengen ze ook een boodschap van hoop. Dat het anders kan, doch dan is het nu wel tijd om tot actie over te overgaan. Twee tracks, ‘Bosses Hang’ en ‘Anthem For No State’ zijn in drie delen opgesplitste muziekstukken. Vooral die laatste is een prachtige evocatie die een mogelijk toekomstbeeld schetst van hun thuisland Canada. GYBE weet andermaal een amalgaam aan instrumenten met elkaar te verweven en experimenteert tegelijkertijd met noise, ambient, elektronische muziek en jazz structuren. Het resultaat is ronduit verbluffend. Je krijgt wondermooie, woordloze composities die aanzetten om stil te staan bij en na te denken over hoe het verder moet met de mens en onze thuis, de aarde. Maar het muzikale aanbod op ‘Luciferian Towers’ geeft je ook de opportuniteit om van  je eigen dromen een visuele voorstelling te maken.