zondag 19 mei 2013

Margaret Berger 'I Feed You My Love'

vrijdag 3 mei 2013

The Pineapple Thief


The Pineapple Thief
Build A World
Kscope
Tussen twee elpees en twee tournees in brengen Bruce Soord en co. de ep ‘Build A World’ uit. Het titelnummer komt uit het ‘All The Wars’ album van vorig jaar. Drie van de overige tracks zijn nieuwe songs, plus nog een niet eerder verschenen remix van ‘Build A World’. Het afwisselen van delicate, zachte progressieve rock elementen met vinnige passages en soms vervormde gitaarriffs is zowat het handelsmerk geworden van The Pineapple Thief dat met hun in 2008 verschenen zevende langspeler ‘Tightly Unwound’ een breder publiek wist te bereiken. Sindsdien gaat het hen voor de wind en ook met deze ep borduren ze verder op de toen ingeslagen weg. Het is hier vooral uitkijken naar het nieuwe werk en ‘You Don’t Look So Innocent’ is de perfecte weergave van de stijl die The Pineapple Thief zichzelf heeft aangemeten. Heerlijke melodie, prima samenzang en grimmige gitaren. ‘What Are You Saying?’ is uit hetzelfde hout gesneden, maar toch iets minder scherp en een tikje commerciëler. Dat ze ook zuiver akoestisch hun mannetje staan bewijzen ze met ‘You Drew Blood’. De remix is voor liefhebbers van dit soort uitwassen. Onze voorkeur gaat uit naar de originele versie. Als we aanknopingspunten zoeken met andere acts in het genre komen we terecht bij Porcupine Tree en Anathema en dat is zonder meer goed gezelschap. Met deze ep bevestigt The Pineapple Thief al het goede dat over hen wordt verteld. Wie ze in mei aan het werk wil zien moet wel naar Engeland, want daar beginnen ze op 10 mei aan een korte rondreis.

Mindstrip


Mindstrip
Beautiful Liar
Echozone
Marco Dames en Chris Kobilke van Mindstrip leerden elkaar kennen in 2009 tijdens een jamsessie. Het klikte en samen gingen ze op zoek naar een derde groepslid, een muzikant/computer nerd die hun teksten van het perfecte geluid kon voorzien. Ze lieten hun oog vallen op Dirk Wisny. Die was geen onbekende voor Marco, want ze hadden nog samen gespeeld bij Dekalog III. ‘Beautiful Liar’ is de eerste ep van Mindstrip en de voorloper van de later dit jaar te verschijnen langspeler ‘Polymere’. Mindstrip brengt fijnbesnaarde popsongs. Gedragen door de melancholische zang van Marco (zijn stem doet denken aan die van Marc Almond) en de zuinige keyboards en subtiele electro geluiden krijgt het geheel een sfeervolle afwerking. Het begint nochtans met een valse noot, want de batterij violen in de opener en titelsong geven het nummer een kleffe en zeemzoete wanklank. ‘Get Out Of My Way’ is wat steviger ingebed met gitaren en drums en komt zo beter uit de verf. ‘Cold Like You’ en ‘Know Where You’ve Been (Alibi Mix)’ zijn fraaie liedjes met een rustige uitstraling. Deze afgemeten en stijlvolle invulling lijkt kenmerkend voor Mindstrip. Benieuwd hoe ze dit gaan verwerken op hun eerste volwaardige album.

Kruger


Kruger
333
Pelagic Records
Zwitsers kwintet dat sinds hun ontstaan in 2001 aan de weg naar de top timmert. Dwepen met Breach, Entombed, Neurosis en Tool als grote voorbeelden en omschrijven zichzelf als een noise-metal-punk band. Kruger had zichzelf een rustpauze van een paar maanden gegund, maar komt nu terug op het voorplan met een gelimiteerde 10 inch vinylplaat waarop slechts twee nieuwe songs prijken. De Zwitsers kiezen duidelijk voor kwaliteit in plaats van kwantiteit. En het moet gezegd de twee tracks lossen de verwachtingen helemaal in. In hun bekende explosieve stijl brengt Kruger twee excellente nummers. 'The Wild Brunch' is heel direct en luid terwijl 'Herbivores' meer subtiele accenten telt. Twee heel verschillende composities en toch is het genieten van elke seconde. En het doet verlangen naar meer.

The Shaking Sensations


The Shaking Sensations
Start Stop Worrying
Pelagic Records
Instrumentale groepen rijzen als paddenstoelen uit de grond. Een relatief nieuwe telg binnen deze familie – ze hebben al één ep en cd uit – is het Deense The Shaking Sensations. Op zoek naar nieuwe uitdagingen en mogelijkheden én om zich verder muzikaal te ontwikkelen werd de groepsbezetting uitgebreid met een tweede drummer. Een in de breedte uitgebouwde ritmesectie biedt uiteraard perspectieven. Het leidt bij The Shaking Sensations tot een iets harder groepsgeluid al blijven in hoofdzaak zweverige, emotionele en melancholische stukken de dienst uitmaken. Het effect dat de groep sorteert zal voor ieder individu anders zijn, want hun muziek is krachtig genoeg om eigen beelden op te roepen of gevoelens te laten meespelen. Dit komt vooral tot uiting in 'Rocket Summer' en 'Heavy Entity'. Het stramien is voor elk bijna nummer identiek en ook van toepassing bij postrock in het algemeen. Traag van start gaan, langzaam opbouwen om zich dan naar een climax toe te werken. Het is een formule die het hem nog altijd doet. In 'Anchors' is de aanloop korter, maar het resultaat hetzelfde en in ‘We Ourselves Alone’ zet men er wat meer de pas in. The Shaking Sensations is geen act die bakens verzet, doch er wel in slaagt om een gevoelige snaar bij de luisteraar te raken. Op zich al een prestatie.

Switchblade


Switchblade
Switchblade
Denovali Records
Het album ‘Switchblade’ uit 2003 van de gelijknamige, Zweedse formatie is al verschillende jaren niet meer te verkrijgen. Denovali brengt het werkstuk nu opnieuw uit, zowel in een vinyl- als cd versie. De groep bevond zich een decennium geleden in volle ontwikkeling en profileerde zich als een overwegend instrumentale act. De zes tracks kregen geen songtitel, alleen een nummer. Hun muziek had een sterk repetitief karakter en werd gedragen door een naar sludge, doom en hardcore neigende metal subvariant sporadisch afgewisseld met minimal en ambient fragmenten. Een fraai staaltje hiervan krijg je te horen in het sublieme '04'. Daarnaast is de kracht van de geluidsmuur die Switchblade hier optrekt nog altijd indrukwekkend te noemen. Vocaal zit de zang ergens verstopt in de mix en het zijn in de eerste plaats de gitaren, drums en basgitaar die de dienst uitmaken. De sfeer die de muziek uitstraalt is duister en fatalistisch. Alle zes de nummers klinken zeer eigentijds. Op geen enkel moment heb je het gevoel te luisteren naar muziek die tien jaar oud is. Een bewijs ook van de sterkte van Switchblade als groep. Deze heruitgave bevestigt dat dit album tot het beste behoort van wat deze Zweden al hebben uitgebracht.

Keadaar


Keadaar
Monosound
Echozone
Zanger/gitarist Steff Kerkhof en drummer Andy Waar speelden in het verleden al samen in verschillende andere groepen. Na lange tijd elk hun eigen pad te hebben uitgestippeld startten ze een nieuwe samenwerking in de herfst van 2010. Een jaar later kwam bassist René Adank de rangen versterken en was Keadaar een feit. (De groepsnaam is een samentrekking van hun drie familienamen). Bij het trio staat het geloof in eigen kunnen en het behouden van een eigen identiteit centraal. Muzikaal gezien brengt het drietal gitaar georiënteerde indie rock. In dertien songs probeert Keadaar zich te profileren en hun samenhorigheidsgevoel over te brengen naar de luisteraar. Na ettelijke luisterbeurten blijf ik nog altijd op mijn honger zitten, want van het gros van hun liedjes krijg ik het warm noch koud. Het zal allemaal wel recht uit het hart komen, authentiek en goed bedoeld zijn, maar Keadaar schiet hier toch te kort. Soms zit het verschil in een klein hoekje. 'Sticky Dust' is tegendraads en vinnig, in de titelsong beklijft de harmonieuze samenzang en in 'Short Term' doet het leuke refrein wonderen. Het zijn meteen de beste nummers op deze langspeler.

Henry Fool


Henry Fool
Men Singing
Kscope
Tweede langspeler voor dit Engelse combo. Slechts vier tracks rijk, maar die houden je wel veertig minuten zoet. Centrale man bij Henry Fool is toetsenist en producer Stephen Bennett. Enkele gastmuzikanten zoals Tim Bowness (No-Man), Phil Manzanera (Roxy Music, 801), Jarrod Gosling (I Monster, Regal Worm), bassist Peter Chilvers (Slow Electric) en de klassiek geschoolde violist Steve Bingham verlenen hun medewerking aan deze 'Men Singing'. Het tot stand komen van de vier nummers was gespreid over een periode van zes jaar (oktober 2006 tot november 2012). Je krijgt echter nooit de indruk dat hier sprake is van 'ouder werk'. Henry Fool speelt een mix van jazzrock, avant-garde rock, progressieve en psychedelische rock. De gebruikte instrumenten als mellotron, saxofoon en dwarsfluit herinneren aan de jaren zeventig van de vorige eeuw. Gitaristen Michael Bearpark, Manzanera en Bowness , drummer Andrew Booker en het arsenaal aan uit keyboards en synthesizers getoverde samples geven het geheel een moderne toets. Trage, mijmerende passages worden afgewisseld met meer energieke fragmenten. Het jazz element geeft de muziek van Henry Fool een wat elitair karakter en legt de drempel iets hoger dan bij een doorsnee pop/rock plaat. In het eerste nummer 'Everyone In Sweden' krijg je een lange, uitgesponnen song waarin alle voornoemde ingrediënten zitten verwerkt. 'Man Singing' en 'My Favourite Zombie Dream' zijn bondiger, hebben elke een ander timbre, maar zijn doordacht in elkaar geknutseld. 'Chic Hippo' is ondanks zijn gezapige ritme, de meest experimentele compositie, doch heeft tegelijk dat herkenbare van de grote jazzrock artiesten. Met 'Men Singing' slagen de muzikanten van Henry Fool erin om een wisselwerking tot stand te brengen tussen de verschillende stijlen. Niet te versmaden en het ontdekken waard.

Francis International Airport


Francis International Airport
Cache
Siluh Records/Sonic Rendezvous
Gestart als een op gitaren gerichte indie band kiest het Oostenrijkse Francis International Airport op ‘Cache’ voor een meer op elektronische instrumenten afgestemde pop/rock variant. De groep herinnert soms aan Peter Gabriel, Ultravox en andere aanverwante acts van de jaren tachtig of de richting die het moderne, uiterst succesvolle Editors aanhangt met als tegenpool de Duitse krautrock generatie (Neu!, Can, Harmonia, Cluster). Ondanks het van oorsprong kille, afstandelijke electro geluid kan het gezelschap bogen op een resem sterke songs die heel wat verschillende emoties oproepen, gaande van pakkend en intens naar zweverig, poëtisch, fijnzinnig tot primitief en opzwepend. De eerste single 'The Right Ones' steekt er als meest frisse, hippe song wel bovenuit op de voet gevolgd door 'March'. De finesses van de overige negen artistiek hoogstaande nummers moet je echt gaan ontdekken. Het is een fijne tocht waarbij men verschillende delicatessen krijgt voorgeschoteld. FIA heeft zich een nieuwe stijl aangemeten die tot in de kleinste details is uitgewerkt. 'Cache' is een intelligent werkstuk van een veelbelovende act die het nog ver kan schoppen.

Crime & The City Solution


Crime & The City Solution
American Twilight
Mute
Na een stilte van meer dan twintig jaar staan Crime & The City Solution terug in de schijnwerpers. Om de weg voor het lanceren van een nieuwe cd voor te bereiden begon het gezelschap in de tweede helft van 2012 met een aantal keren op te treden en werd als (hernieuwde) kennismaking de compilatie 'An Introduction To...' uitgebracht. Crime & The City Solution waren nooit een supergroep, maar verwierven wel de reputatie van cult act en waren pioniers van de art rock en postpunk beweging in thuisland Australië. Voor de opnames van de nieuwe langspeler 'American Twilight' trokken ze naar autostad Detroit. Naast frontman van het eerste uur Simon Bonney bestaat de huidige bezetting uit oudgedienden Bronwyn Adams (viool) en Alexander Hacke (gitaar). Nieuwkomers zijn drummer Jim White (Dirty Three), David Eugene Edwards (16 Horsepower, Woven Hand), Detroit ingezetenen Matthew Smith (Outrageous Cherry) op toetsen, bassist Troy Gregory (Witches, Dirtbombs) plus nog visueel artieste en de wederhelft van Hacke, Danielle De Picciotto. 'American Twilight' opent met 'Goddess' waarmee Bonney en co. je meteen op sleeptouw nemen. Dit is rock met weerhaken. Soms met een dramatische weerklank, aangewakkerd door de klagende viool van Adams. 'My Love Takes Takes Me There' is wat luchtiger. Een teneur die teniet wordt gedaan in 'Riven Man' dat gedomineerd wordt door vervormde gitaarriffs, een sectie blazers en funky achtergrondkoor. 'Domina' is een prachtige song met een vleugje country die het desolate en de uitgestrektheid van de woestijn voor de ogen ontrolt. Ook hier is de samenzang wondermooi. In het bloedstollende 'The Colonel (Doesn't Call Anymore)' herken je de hand van David Eugene Edwards. De gejaagdheid, de onrust overheerst in dit op blues geënte psychedelische epos. Totaal anders gaat het er aan toe in het hartverscheurend gezongen 'Beyond Good And Evil' met een hoofdrol voor zanger Bonney. De titelsong rockt als de pest, maar houdt ook een boodschap in: zelfs in de donkerste periodes blijft er altijd die sprankel hoop op beterschap. Afsluiten doet Crime & The City Solution met 'Street Of West Memphis' dat zich letterlijk naar een grote finale toewerkt. Met 'American Twilight' laat Crime & The City Solution horen wat we al die tijd hebben moeten missen en hoe eigenwijs en tegendraads ze altijd wel zijn geweest, maar ook enig in hun soort.

Alexandr Vatagin


Alexandr Vatagin
Serza
Valeot Records
Vatagin is medestichter en staat aan het roer van het platenmerk Valeot dat dit jaar zijn vijfjarig bestaan viert. 'Serza' is na 'Valeot' (2006) en het in 2008 uitgebrachte 'Shards' zijn derde langspeler. Op 'Serza' brengt hij een breed spectrum van muziekcomponenten samen door middel van verschillende geluidsstructuren en een arsenaal aan bekende en minder voor de hand liggende instrumenten waarbij de analoge en digitale muzieksferen in elkaar verstrengelen. Tijdens de eerste luisterbeurten is het moeilijk om een verband te leggen tussen de composities onderling. Wat Alexandr brengt kan je niet zo maar benoemen. De diversiteit is te groot om dit onder te brengen in een bepaalde categorie. Het is wel spannend om telkens nieuwe, zij het kleine, maar subtiele finesses te ontdekken. De acht tracks duren samen slechts een half uur en toch is het assortiment zo uitgebreid dat het volstaat om je veel langer zoet te houden. 'Serza' is een zeer consistent werkstuk, massief in al zijn verfijndheid. Release datum is 16 april.