zondag 19 mei 2013
vrijdag 3 mei 2013
The Pineapple Thief
Build A World
Kscope
Tussen twee elpees en twee
tournees in brengen Bruce Soord en co. de ep ‘Build A World’ uit.
Het titelnummer komt uit het ‘All The Wars’ album van vorig jaar.
Drie van de overige tracks zijn nieuwe songs, plus nog een niet
eerder verschenen remix van ‘Build A World’. Het afwisselen van
delicate, zachte progressieve rock elementen met vinnige passages en
soms vervormde gitaarriffs is zowat het handelsmerk geworden van The
Pineapple Thief dat met hun in 2008 verschenen zevende langspeler
‘Tightly Unwound’ een breder publiek wist te bereiken. Sindsdien
gaat het hen voor de wind en ook met deze ep borduren ze verder op de
toen ingeslagen weg. Het is hier vooral uitkijken naar het nieuwe
werk en ‘You Don’t Look So Innocent’ is de perfecte weergave
van de stijl die The Pineapple Thief zichzelf heeft aangemeten.
Heerlijke melodie, prima samenzang en grimmige gitaren. ‘What Are
You Saying?’ is uit hetzelfde hout gesneden, maar toch iets minder
scherp en een tikje commerciëler. Dat ze ook zuiver akoestisch hun
mannetje staan bewijzen ze met ‘You Drew Blood’. De remix is voor
liefhebbers van dit soort uitwassen. Onze voorkeur gaat uit naar de
originele versie. Als we aanknopingspunten zoeken met andere acts in
het genre komen we terecht bij Porcupine Tree en Anathema en dat is
zonder meer goed gezelschap. Met deze ep bevestigt The Pineapple
Thief al het goede dat over hen wordt verteld. Wie ze in mei aan het
werk wil zien moet wel naar Engeland, want daar beginnen ze op 10 mei
aan een korte rondreis.
Mindstrip
Beautiful Liar
Echozone
Marco Dames en Chris
Kobilke van Mindstrip leerden elkaar kennen in 2009 tijdens een
jamsessie. Het klikte en samen gingen ze op zoek naar een derde
groepslid, een muzikant/computer nerd die hun teksten van het
perfecte geluid kon voorzien. Ze lieten hun oog vallen op Dirk Wisny.
Die was geen onbekende voor Marco, want ze hadden nog samen gespeeld
bij Dekalog III. ‘Beautiful Liar’ is de eerste ep van Mindstrip
en de voorloper van de later dit jaar te verschijnen langspeler
‘Polymere’. Mindstrip brengt fijnbesnaarde popsongs. Gedragen
door de melancholische zang van Marco (zijn stem doet denken aan die
van Marc Almond) en de zuinige keyboards en subtiele electro geluiden
krijgt het geheel een sfeervolle afwerking. Het begint nochtans met
een valse noot, want de batterij violen in de opener en titelsong
geven het nummer een kleffe en zeemzoete wanklank. ‘Get Out Of My
Way’ is wat steviger ingebed met gitaren en drums en komt zo beter
uit de verf. ‘Cold Like You’ en ‘Know Where You’ve Been
(Alibi Mix)’ zijn fraaie liedjes met een rustige uitstraling. Deze
afgemeten en stijlvolle invulling lijkt kenmerkend voor Mindstrip.
Benieuwd hoe ze dit gaan verwerken op hun eerste volwaardige album.
Kruger
333
Pelagic Records
Zwitsers kwintet dat sinds
hun ontstaan in 2001 aan de weg naar de top timmert. Dwepen met
Breach, Entombed, Neurosis en Tool als grote voorbeelden en
omschrijven zichzelf als een noise-metal-punk band. Kruger had
zichzelf een rustpauze van een paar maanden gegund, maar komt nu
terug op het voorplan met een gelimiteerde 10 inch vinylplaat waarop
slechts twee nieuwe songs prijken. De Zwitsers kiezen duidelijk voor
kwaliteit in plaats van kwantiteit. En het moet gezegd de twee tracks
lossen de verwachtingen helemaal in. In hun bekende explosieve stijl
brengt Kruger twee excellente nummers. 'The Wild Brunch' is heel
direct en luid terwijl 'Herbivores' meer subtiele accenten telt. Twee
heel verschillende composities en toch is het genieten van elke
seconde. En het doet verlangen naar meer.
The Shaking Sensations
Start Stop Worrying
Pelagic Records
Instrumentale groepen
rijzen als paddenstoelen uit de grond. Een relatief nieuwe telg
binnen deze familie – ze hebben al één ep en cd uit – is het
Deense The Shaking Sensations. Op zoek naar nieuwe uitdagingen en
mogelijkheden én om zich verder muzikaal te ontwikkelen werd de
groepsbezetting uitgebreid met een tweede drummer. Een in de breedte
uitgebouwde ritmesectie biedt uiteraard perspectieven. Het leidt bij
The Shaking Sensations tot een iets harder groepsgeluid al blijven in
hoofdzaak zweverige, emotionele en melancholische stukken de dienst
uitmaken. Het effect dat de groep sorteert zal voor ieder individu
anders zijn, want hun muziek is krachtig genoeg om eigen beelden op
te roepen of gevoelens te laten meespelen. Dit komt vooral tot uiting
in 'Rocket Summer' en 'Heavy Entity'. Het stramien is voor elk bijna
nummer identiek en ook van toepassing bij postrock in het algemeen.
Traag van start gaan, langzaam opbouwen om zich dan naar een climax
toe te werken. Het is een formule die het hem nog altijd doet. In
'Anchors' is de aanloop korter, maar het resultaat hetzelfde en in
‘We Ourselves Alone’ zet men er wat meer de pas in. The Shaking
Sensations is geen act die bakens verzet, doch er wel in slaagt om
een gevoelige snaar bij de luisteraar te raken. Op zich al een
prestatie.
Switchblade
Switchblade
Denovali Records
Het album ‘Switchblade’ uit 2003
van de gelijknamige, Zweedse formatie is al verschillende jaren niet
meer te verkrijgen. Denovali brengt het werkstuk nu opnieuw uit,
zowel in een vinyl- als cd versie. De groep bevond zich een decennium
geleden in volle ontwikkeling en profileerde zich als een overwegend
instrumentale act. De zes tracks kregen geen songtitel, alleen een
nummer. Hun muziek had een sterk repetitief karakter en werd gedragen
door een naar sludge, doom en hardcore neigende metal subvariant
sporadisch afgewisseld met minimal en ambient fragmenten. Een fraai
staaltje hiervan krijg je te horen in het sublieme '04'. Daarnaast is
de kracht van de geluidsmuur die Switchblade hier optrekt nog altijd
indrukwekkend te noemen. Vocaal zit de zang ergens verstopt in de mix
en het zijn in de eerste plaats de gitaren, drums en basgitaar die de
dienst uitmaken. De sfeer die de muziek uitstraalt is duister en
fatalistisch. Alle zes de nummers klinken zeer eigentijds. Op geen
enkel moment heb je het gevoel te luisteren naar muziek die tien jaar
oud is. Een bewijs ook van de sterkte van Switchblade als groep. Deze
heruitgave bevestigt dat dit album tot het beste behoort van wat deze
Zweden al hebben uitgebracht.
Keadaar
Keadaar
Monosound
Echozone
Zanger/gitarist Steff
Kerkhof en drummer Andy Waar speelden in het verleden al samen in
verschillende andere groepen. Na lange tijd elk hun eigen pad te
hebben uitgestippeld startten ze een nieuwe samenwerking in de herfst
van 2010. Een jaar later kwam bassist René Adank de rangen
versterken en was Keadaar een feit. (De groepsnaam is een
samentrekking van hun drie familienamen). Bij het trio staat het
geloof in eigen kunnen en het behouden van een eigen identiteit
centraal. Muzikaal gezien brengt het drietal gitaar georiënteerde
indie rock. In dertien songs probeert Keadaar zich te profileren en
hun samenhorigheidsgevoel over te brengen naar de luisteraar. Na
ettelijke luisterbeurten blijf ik nog altijd op mijn honger zitten,
want van het gros van hun liedjes krijg ik het warm noch koud. Het
zal allemaal wel recht uit het hart komen, authentiek en goed bedoeld
zijn, maar Keadaar schiet hier toch te kort. Soms zit het verschil in
een klein hoekje. 'Sticky Dust' is tegendraads en vinnig, in de
titelsong beklijft de harmonieuze samenzang en in 'Short Term' doet
het leuke refrein wonderen. Het zijn meteen de beste nummers op deze
langspeler.
Henry Fool
Men Singing
Kscope
Tweede langspeler voor dit
Engelse combo. Slechts vier tracks rijk, maar die houden je wel
veertig minuten zoet. Centrale man bij Henry Fool is toetsenist en
producer Stephen Bennett. Enkele gastmuzikanten zoals Tim Bowness
(No-Man), Phil Manzanera (Roxy Music, 801), Jarrod Gosling (I
Monster, Regal Worm), bassist Peter Chilvers (Slow Electric) en de
klassiek geschoolde violist Steve Bingham verlenen hun medewerking
aan deze 'Men Singing'. Het tot stand komen van de vier nummers was
gespreid over een periode van zes jaar (oktober 2006 tot november
2012). Je krijgt echter nooit de indruk dat hier sprake is van 'ouder
werk'. Henry Fool speelt een mix van jazzrock, avant-garde rock,
progressieve en psychedelische rock. De gebruikte instrumenten als
mellotron, saxofoon en dwarsfluit herinneren aan de jaren zeventig
van de vorige eeuw. Gitaristen Michael Bearpark, Manzanera en Bowness
, drummer Andrew Booker en het arsenaal aan uit keyboards en
synthesizers getoverde samples geven het geheel een moderne toets.
Trage, mijmerende passages worden afgewisseld met meer energieke
fragmenten. Het jazz element geeft de muziek van Henry Fool een wat
elitair karakter en legt de drempel iets hoger dan bij een doorsnee
pop/rock plaat. In het eerste nummer 'Everyone In Sweden' krijg je
een lange, uitgesponnen song waarin alle voornoemde ingrediënten
zitten verwerkt. 'Man Singing' en 'My Favourite Zombie Dream' zijn
bondiger, hebben elke een ander timbre, maar zijn doordacht in elkaar
geknutseld. 'Chic Hippo' is ondanks zijn gezapige ritme, de meest
experimentele compositie, doch heeft tegelijk dat herkenbare van de
grote jazzrock artiesten. Met 'Men Singing' slagen de muzikanten van Henry Fool
erin om een wisselwerking tot stand te brengen tussen de
verschillende stijlen. Niet te versmaden en het ontdekken waard.
Francis International Airport
Francis International
Airport
Cache
Siluh Records/Sonic
Rendezvous
Gestart
als een op gitaren gerichte indie band kiest het Oostenrijkse Francis
International Airport op ‘Cache’ voor een meer op elektronische
instrumenten afgestemde pop/rock variant. De groep herinnert soms aan
Peter Gabriel, Ultravox en andere aanverwante acts van de jaren
tachtig of de richting die het moderne, uiterst succesvolle Editors
aanhangt met als tegenpool de Duitse krautrock generatie (Neu!, Can,
Harmonia, Cluster). Ondanks het van oorsprong kille, afstandelijke
electro geluid kan het gezelschap bogen op een resem sterke songs die
heel wat verschillende emoties oproepen, gaande van pakkend en intens
naar zweverig, poëtisch, fijnzinnig tot primitief en opzwepend. De
eerste single 'The Right Ones' steekt er als meest frisse, hippe song
wel bovenuit op de voet gevolgd door 'March'. De finesses van de
overige negen artistiek hoogstaande nummers moet je echt gaan
ontdekken. Het is een fijne tocht waarbij men verschillende
delicatessen krijgt voorgeschoteld. FIA heeft zich een nieuwe stijl
aangemeten die tot in de kleinste details is uitgewerkt. 'Cache' is
een intelligent werkstuk van een veelbelovende act die het nog ver
kan schoppen.
Crime & The City Solution
American Twilight
Mute
Na een stilte van meer dan twintig jaar
staan Crime & The City Solution terug in de schijnwerpers. Om de
weg voor het lanceren van een nieuwe cd voor te bereiden begon het
gezelschap in de tweede helft van 2012 met een aantal keren op te
treden en werd als (hernieuwde) kennismaking de compilatie 'An
Introduction To...' uitgebracht. Crime & The City Solution waren
nooit een supergroep, maar verwierven wel de reputatie van cult act
en waren pioniers van de art rock en postpunk beweging in thuisland
Australië. Voor de opnames van de nieuwe langspeler 'American
Twilight' trokken ze naar autostad Detroit. Naast frontman van het
eerste uur Simon Bonney bestaat de huidige bezetting uit oudgedienden
Bronwyn Adams (viool) en Alexander Hacke (gitaar). Nieuwkomers zijn
drummer Jim White (Dirty Three), David Eugene Edwards (16 Horsepower,
Woven Hand), Detroit ingezetenen Matthew Smith (Outrageous Cherry) op
toetsen, bassist Troy Gregory (Witches, Dirtbombs) plus nog visueel
artieste en de wederhelft van Hacke, Danielle De Picciotto. 'American
Twilight' opent met 'Goddess' waarmee Bonney en co. je meteen op
sleeptouw nemen. Dit is rock met weerhaken. Soms met een dramatische
weerklank, aangewakkerd door de klagende viool van Adams. 'My Love
Takes Takes Me There' is wat luchtiger. Een teneur die teniet wordt
gedaan in 'Riven Man' dat gedomineerd wordt door vervormde
gitaarriffs, een sectie blazers en funky achtergrondkoor. 'Domina' is
een prachtige song met een vleugje country die het desolate en de
uitgestrektheid van de woestijn voor de ogen ontrolt. Ook hier is de
samenzang wondermooi. In het bloedstollende 'The Colonel (Doesn't
Call Anymore)' herken je de hand van David Eugene Edwards. De
gejaagdheid, de onrust overheerst in dit op blues geënte
psychedelische epos. Totaal anders gaat het er aan toe in het
hartverscheurend gezongen 'Beyond Good And Evil' met een hoofdrol
voor zanger Bonney. De titelsong rockt als de pest, maar houdt ook
een boodschap in: zelfs in de donkerste periodes blijft er altijd die
sprankel hoop op beterschap. Afsluiten doet Crime & The City
Solution met 'Street Of West Memphis' dat zich letterlijk naar een
grote finale toewerkt. Met 'American Twilight' laat Crime & The
City Solution horen wat we al die tijd hebben moeten missen en hoe
eigenwijs en tegendraads ze altijd wel zijn geweest, maar ook enig in
hun soort.
Alexandr Vatagin
Alexandr Vatagin
Serza
Valeot Records
Vatagin is medestichter en staat aan
het roer van het platenmerk Valeot dat dit jaar zijn vijfjarig
bestaan viert. 'Serza' is na 'Valeot' (2006) en het in 2008
uitgebrachte 'Shards' zijn derde langspeler. Op 'Serza' brengt hij
een breed spectrum van muziekcomponenten samen door middel van
verschillende geluidsstructuren en een arsenaal aan bekende en minder
voor de hand liggende instrumenten waarbij de analoge en digitale
muzieksferen in elkaar verstrengelen. Tijdens de eerste
luisterbeurten is het moeilijk om een verband te leggen tussen de
composities onderling. Wat Alexandr brengt kan je niet zo maar
benoemen. De diversiteit is te groot om dit onder te brengen in een
bepaalde categorie. Het is wel spannend om telkens nieuwe, zij het
kleine, maar subtiele finesses te ontdekken. De acht tracks duren
samen slechts een half uur en toch is het assortiment zo uitgebreid
dat het volstaat om je veel langer zoet te houden. 'Serza' is een
zeer consistent werkstuk, massief in al zijn verfijndheid. Release
datum is 16 april.
Abonneren op:
Posts (Atom)