maandag 1 april 2013

Demoncast


Demoncast
Livewire
Danse Macabre
Industrial project uit Tel Aviv bestaande uit Omer Eyal, alias Ptyl en Ariel Aviad. De samenwerkingsvorm van het duo is een tikje speciaal. Naast industrial - denk aan Nine Inch Nails, Skinny Puppy – vallen er ook invloeden te bespeuren van triphop (‘Crack’). Met hun muziek tast het tweetal de grenzen af van hun mogelijkheden als industrial unit. Tekstueel snijdt men thema’s aan als waanzin, passie, angst en verlangen. In een nummer als ‘Poseidon’s Curse’ doolt de geest van hun landgenoten van Minimal Compact rond. ‘Bad Intel’ gaat gebukt onder een arsenaal aan blieps en samples. In ‘Immortal’ worden de stemmen helemaal vervormt. Gedurfd, maar een experiment dat niet echt aanslaat. Blijft nog over ‘Bitch’ dat met zijn strakke, opzwepende cadans kans maakt op succes in de dansclubs. Hoe dan ook blijft het loodzware en lijzige ‘Crack’ onze favoriet. Met deze eerste ep en ondanks een paar goede ideeën maakt Demoncast geen overweldigende indruk.

Oneirogen


Oneirogen
Kiasma
Denovali
Mario Diaz de Leon debuteerde in 2012 met het album ‘Hypnos’. De lijn van zijn eersteling en de ep ‘Veni Nox Anima’ trekt hij niet alleen door op deze ‘Kiasma’, doch hij probeert er nog een doorvoelde dimensie aan toe te voegen. Je kunt wel stellen dat deze in New York residerende multi-instrumentalist een geheel eigen stijl heeft ontwikkeld. Die omschrijven is geen evidentie. Mario brengt zeer uiteenlopende muzikale sequenties samen. Het gamma omvat experimentele muziek, (dark) ambient, noise, elektronische muziek, heavy metal, drone en doom. Een gedurfde combinatie, want niet iedereen zal de zweverige, soms onderkoelde synthesizerlijnen die plots onder zwaar gitaargeweld en brutale vervormingen worden bedolven kunnen smaken. Al deze verschillende ingrediënten maken van deze muziek een heel intense en aparte belevenis. Sommigen spreken zelfs van hallucinant. Daar valt iets voor te zeggen, want ‘Mutilation’ en ‘Imminence’ houden je gevangen in een constante stroom van geluidsgolven. Het welluidende 'Pathogen' verwijst sterk naar filmmuziek. Meesterlijk qua opbouw is het door drones en synths gedomineerde epos ‘Katabasis’. Afsluiter 'Mortisomnia' is de enige track waarin wordt gezongen, nou ja het lijkt meer op een doodsreutel, maar dan wel één die zijn effect niet mist. Oneirogen gedraagt zich eigenwijs en excentriek. Het vraagt wat zelfkastijding en doorzettingsvermogen om zich helemaal over te geven aan 'Kiasma'.

NeroArgento


NeroArgento
Underworld
Coroner Records/Suburban
Als we de eerste noten hoorden dachten we terecht te zijn gekomen op een lokale Sensation White Dance Party. Dat bleek niet echt het geval, want het vervolg van ‘Out Of Control’ diende zich aan als een kruising van grunge, industrial en metal. Een tendens die zich doorzet in ‘The Silent Man’. Helemaal anders gaat het er aan toe in de titelsong en tot eerste single gebombardeerde ‘Underworld’. Commerciële techno dreunen krijgen hier de bovenhand. Als we moeten verwijzen naar andere bands om u een idee te geven in welk segment(en) NeroArgento kan ondergebracht worden dan denken we aan The Birthday Massacre en Pitchshifter. Manusje-van-alles is Alessio Nero Argento. Die probeert de gulden middenweg te vinden tussen populaire deuntjes en meer bij metal aanleunend geweld. De man hinkt op twee gedachten en zet zo zichzelf buitenspel. De combinatie breakbeats, synth pop en hees geschreeuw afgewisseld met gewone zang, werkt nefast en er zit ook veel te weinig diepgang in zijn songs. Dit album is dan ook overwegend zwak te noemen. Zo zijn ‘Edwank’s Drunk Story’ en ‘Never Back Down’ zelfs rot slecht. En eigenlijk is de rest van het aanbod niet veel beter.

Mystigma


Mystigma
Unzerbrechlich
Echozone
Ze bestaan al sinds 1993 (opgericht als Tears Of Mystigma), maar ik moet toegeven dat, vóór de kennismaking met deze release, ik nog nooit had gehoord van Mystigma. En ‘Unzerbrechlich’ is toch al hun zevende plaat. Vraag is of ik de afgelopen twintig jaar op muzikaal gebied iets heb gemist. Het antwoord moet dus maar komen van deze ‘Unzerbrechlich’. Wat al meteen op valt is de stem van zanger Torsten Bäumer. De frontman flirt met de grens van vals en uit de toon zingen. Na een aantal keren luisteren valt dit wel minder op. Zijn Engels is ook niet echt om over naar huis te schrijven. In zijn moedertaal komt Torsten een stuk echter en overtuigender over. In dit departement kunt u dus al verschillende kanten op. Voor het volgende album zou ik toch aanraden om alleen in het Duits te zingen. Wat het genre betreft kan je Mystigma onderbrengen in dark rock klassieke stijl en de zwaarmoedige, ook al donkere goth metal variant. Ze onderscheiden zich als één van de velen door hun degelijke composities en een strak gespeelde uitvoering. Deze muzikanten hebben dan ook ervaring zat. Een pluim ook voor producer Peter Pauliks die voor een bijna perfect geluid zorgt. Voor een deel komt Mystigma over als origineel, vooral door de zang, doch hun liedjes en stijl blijven tegelijk erg herkenbaar. ‘Unzerbrechlich’ is een aangenaam werkje dat elke ruimdenkende gothic fan zal kunnen behagen.

My Education


My Education
A Drink For All My Friends
Golden Antenna/ Broken Silence
My Education, opgericht in Austin, Texas is actief sinds 1999 en heeft naast vijf albums, verschillende singles, 12 inch platen en bijdragen op diverse compilaties op de teller staan. Hun laatste wapenfeit was 'Sunrise', filmmuziek gecomponeerd voor de stomme prent 'Sunrise: A Song Of Two Humans' van regisseur Friedrich Wilhelm 'F. W.' Murnau. De opgedane kennis en ervaring wordt nu verder uitgediept op deze 'A Drink For All My Friends' een ode aan de overledenen, in de eerste plaats vrienden en kennissen als Jerry Fuchs, de in 2009 verongelukte drummer van Maserati die te pletter viel in de schacht van een lift. Het nummer 'Roboter- Höhlenbewohner' is aan hem opgedragen. Naast deze compositie zijn het vooral 'Happy Village', '...For All My Friends' en 'Homunculus', waarin alle remmen worden los gegooid, die je bij de keel grijpen en ondanks het gebrek aan tekst een boeiend en meeslepend verhaal vertellen. Een extra dramatisch accent leggen de treurende vioolklanken van James Alexander. 'Mr. 1986' en 'Black Box' stellen teleur. De eerste is te lang en twee is traag, sleept zich vooruit en is doorweven met niet nader omschreven (een 'zwarte doos' relaas van een vliegtuigvlucht?) tekst samples. My Education blijft zoeken naar nieuwe invalshoeken en variaties in stijl en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Nu nog de juiste balans vinden.
   

Dominic


Dominic
Persona
Denovali Records
Sinds 2010 waren de muzikanten van Dominic aan de slag met het schrijven van nieuw materiaal voor hun derde album. ‘Persona’ is nu een feit. De titel is geleend bij Carl Jung en verwijst naar het masker dat ieder van ons opzet als men zich als individu beweegt midden een groep mensen. Men meet zich een rol aan om te kunnen imponeren en verbergt tegelijk zijn ware ik. Muzikaal zoekt het gezelschap zich een weg tussen diverse (sub)genres en stijlen. Punk, hardcore, noise, postrock en geschreeuw, ook wel screamo genoemd. Meest verrassend zijn de postrock facetten. In samenspel met de gewoon gezongen passages geeft dit hun groepsgeluid een meer melodieuze, aangename en dromerige toets. Zelf zijn we geen voorstander van het hevige, echte gekrijs dat toch nog in ongeveer de helft van de songs de kop opsteekt. Alleen in 'A New Dawn' komt het echt tot zijn recht. Dat deze Noren weten hoe je een goeie song schrijft bewijzen ze met 'Right For Me', 'Dreamless Sleep', het tegendraadse 'Bottle Of Beast' en felle 'Last Breath'. Dominic is een groep die hard zijn best doet om middels een muzikale expeditie zich een eigen stijl aan te meten. Ze zijn al voor een stuk op de goede weg.
 

Dirk Serries


Dirk Serries
Microphonics XXI-XXV
Tonefloat Records
De ondertitel van Dirk Serries zijn nieuwste ‘Microphonics’ album luidt ‘Mounting Among The Waves, There’s A Light In Vein. The Burden Of Hope Across Thousands Of Rivers.’ Het is een benaming die in zijn totaliteit de hartstocht van Dirk voor de gitaar als instrument en zijn beleving als uitvoerder van minimalistische muziek samenvat en benadrukt. Eerste verrassing is het grimmige en turbulente gitaarwek in het openingsfragment 'XXII'. Het lijkt wel of er steengruis of ruw zand zich met de gitaar effecten vermengt heeft. De toon verandert meteen in 'XXIII' waar ruimte wordt gegeven aan fijngevoelige en delicate accenten. Het is van een verstillende pracht, doch naarmate de track vordert stijgt toch de koorts en bekruipt je een gevoel van onbehagen. 'XXIV' begint eerder rustig, maar ook hier gaat de repetitieve, zachte aanzet over in een meer drukkende en verhitte sfeer van vervormde gitaar klanken. De laatste episode 'XXV' is uitermate indringend en ligt qua opbouw in het verlengde van één, waarbij de verzengende gitaar drones tot in je diepste wezen doordringen. Serries lukt het met deze langspeler om met op het eerste gehoor eenvoudige, minimalistische muziek een arsenaal aan verschillende klemtonen en facetten naar voor te schuiven. Dirk geeft zijn hedendaagse visie weer en schetst zo zijn eigen wereldbeeld. Met ‘Microphonics XXI-XXV’ zet deze onpeilbare gitarist de deur open voor een nieuwe expeditie naar nu nog onbekende, muzikale bestemmingen. ‘Microphonics XXI-XXV’ is adembenemend mooi en een hoogtepunt in de toch al lange en rijk gevulde carrière van Dirk Serries. De cd-presentatie vindt plaats in zaal Trix te Antwerpen op zaterdag 16 maart. Van de partij is ook Stratosphere, een project van Dirk Serries zijn vaste geluidstechnicus, Ronald Mariën.

Blackmail


Blackmail
II
Alive Records/Sonic Rendezvous
In 2010 kwam bij het Duitse combo Blackmail de nieuwe zanger/gitarist Mathias Reetz oudgediende Aydo Abay, die in 2008 de band had verlaten, vervangen. Met Mathias werd in 2011 ‘Anima Now!’ ingeblikt en begin april komt hun nieuwe langspeler uit die als titel ‘II’ meekreeg. De groep, die bijna twintig jaar bestaat, schijnt wel te willen aangeven dat ze een nieuwe start namen en met deze ‘II’ verder willen gaan op de met ‘Anima Now!’ ingeslagen weg. Nochtans is er niets nieuws onder de zon. Het groepsgeluid van Blackmail lijkt verdacht veel op dat van het Amerikaanse gezelschap …And You Will Know Us By The Trail Of Dead. De wat bombastische, theatrale aanpak, de progressieve rock elementen en indie rock ingesteldheid, het is allemaal aanwezig. Zelfs de manier van zingen is bijna identiek. Is het belangrijk om weten wie de eerste was om dit groepsgeluid te introduceren? Niet echt, want voor hetzelfde geld is er nog een derde partij die met de eer gaat lopen. Trouwens, Blackmail ten tijde van zanger Abay ken ik niet goed genoeg. Aan de andere kant; Trail Of Dead, opgericht in 1994, bestaat even lang als Blackmail en profileerde zich al snel als een beslagen indie/prog rock act met als hoogtepunt hun laatste epos 'Lost Songs'. Maar dit terzijde. Wat telt is dat ‘II’ van Blackmail zich laat beluisteren als een album met sterk, gevarieerd songmateriaal en er wordt voortreffelijk gemusiceerd. De aaneenschakeling van nummers heeft zelfs iets van een rock opera of musical. Vooral het licht psychedelische 'Shine', het felle 'Palms' en het georkestreerde 'Sleep Well, Madness' laten een groep horen die tot grootse dingen in staat is.
   

Blacklevel Embassy


Blacklevel Embassy
New Veteran
Battle Worldwide Recordings/OSCL
Australisch trio dat erom bekend staat om hard uit te halen. Met hun derde langspeler is het niet anders. De groep heeft met nieuwe drummer Joel Ellis er een man bij die als een perfect afgestelde metronoom splijtende roffels door merg en been jaagt. De donderende bas van Brett O'Riley blijft netjes mee in de pas terwijl de vervormde gitaar van frontman Adam Cooper de revolutie predikt. De zang zit een beetje verborgen in de mix waarmee het gevoel dat men een live concert bijwoont wordt versterkt. Beheerste en gecontroleerde anarchie en disharmonie. Overstuurde gekte die je in opperste vervoering brengt. Een etterbuil die open barst en het gif de vrije loop laat. 'You Should Built Yourself A Deck' is het summum en brengt al die verschillende emoties bij elkaar en laat ze naadloos verstrengelen. Het is één van die songs die afkeer opwekt en tegelijk fascineert. Iets meer dan een half uur is er geen ontsnappen aan. Blacklevel Embassy beheerst de kunst van de mantra en het magische effect is in nummers als 'Old Revolt', 'Viking Tattoo', 'Gary', 'Weng Weng Is A Secret Agent' en 'I Keep Making Tiny Man' niet ver weg. Wie op zoek is naar het album van het jaar in de categorieën punk, hardcore, noise heeft met 'New Veteran' een serieuze kanshebber in handen.


Ascetic


Ascetic
Self Initiation
Golden Antenna/Broken Silence
Drummer Damian Coward van Heirs is gefascineerd door de evolutie van het menselijk denken, het leven aan de zelfkant van de maatschappij en het spirituele bewustzijn. Hij zocht naast Heirs een alternatief om zich muzikaal te uiten. Zijn dekmantel kreeg de naam Ascetic en in Saxon Jorgensen en August Skipper vond hij de geknipte muzikanten om zijn ideeën gestalte te geven. ‘Self Initiation’ is Ascetic zijn ouverture. Het album verwijst naar de sfeer van de beginjaren van het roemruchte en gedistingeerde 4AD label met tegelijk een kwinkslag naar dit platenmerk hun huidige aanbod. Het groepsgeluid doet inderdaad denken aan groepen als Swans of Cocteau Twins, maar ook aan Joy Division, New Fast Automatic Daffodils, The Birtday Party en andere gelijkgestemde (postpunk) bands. Doortimmerd en krachtig zijn nummers als ‘We Are Not All Dead’, ‘Religion’, ‘Uroboros’ en 'Before The Storm'. En ondanks de algemeen sombere teneur gaat er een zekere dynamiek uit van ‘Self Initiation’. Veel heeft te maken met de manier van uitvoeren en de technische kant of hoe de plaat werd opgenomen. De repetitieve, gelijkmatige drumpatronen, de wat ijle, soms vervormde gitaarriffs en het donkere timbre van zanger/bassist August Skipper zijn de blauwdruk en typerend voor het totaalgeluid van Ascetic. Met 'Self Initiation' rechtvaardigt Ascetic alvast zijn bestaansrecht.