The Walkabouts, Terry Lee Hale
Handelbeurs, Gent
21 januari 2012
De Handelsbeurs was bijna uitverkocht voor de terugkeer van
The Walkabouts. De groep uit Seattle had een wel heel lange pauze ingelast,
maar bracht vorig jaar ‘Travels In The Dustland’ uit, de opvolger voor het in
2005 verschenen ‘Acetelyne’. Doch eerst was er nog het voorprogramma waarin de
Amerikaanse singer-songwriter Terry Lee Hale zijn opwachting maakte. De man
speelt op een semi akoestische twaalfsnaren gitaar, een niet zoveel voorkomen instrument,
toch niet bij een solo artiest. Soms had de in Parijs residerende bard
problemen met het stemmen van zijn gitaar en de man keek geregeld op zijn
uurwerk om te zien hoeveel tijd hem nog restte. Zijn korte set verliep nerveus
en een beetje stroef. Bovendien maakte de sympathieke Hale te veel foutjes om
te kunnen spreken van een geslaagd optreden. Beste nummer was nog het
instrumentale ‘Sunrise Alaska’.
Nog geen kwartier later kwamen dan de The Walkabouts
opdraven. Sinds de komst van gitarist Paul Austin, lid van de Willard Grant
Conspiracy en echtgenoot van drummer Terri Moeller, is de groep nu een sextet
en met in het achterhoofd de gedachte twee kunnen meer dan één zou dat wel eens
voor een set kunnen zorgen met een hoog rockgehalte. De aanzet liet daar niets
van merken. Zoals te verwachten openden The Walkabouts met twee fragmenten uit
het nieuwe album. Tijdens het eerste deel speelde de band zelfs zijn meest
weemoedige nummers en was er een hoofdrol weggelegd voor zangeres Carla
Torgerson, op wie de jaren geen vat lijken te hebben en beter zingt dan ooit
tevoren. Gewoon schitterend waren ‘My Diviner’, ‘The Light Will Stay On’ en
‘Every River Will Burn’. Van sommige composities waren de arrangementen
aangepast aan de man meer situatie. Wat een frisse kijk gaf op het oudere werk
dat werd afgewisseld met songs uit de nieuwe langspeler. Naarmate de set
vorderde kwamen gitaristen Eckman en Austin meer op het voorplan. De
grofkorrelige stem van Chris leent zich trouwens uitstekend voor heftige songs
als ‘Soul Thief’, ‘Long Drive In A Slow Machine’, ‘Acetelyne’ en het nog altijd
geweldige ‘The Stopping-Off Place’, maar ook in duet klonken de stemmen van
Carla en Chris hemels. Iedereen was trouwens in topvorm. Waar in het verleden
toetsenist Glenn Slater al eens de keuze van keyboards (strijkers, hammond
orgel, piano of effecten) verkeerd inschatte bleek alles nu perfect op elkaar
afgestemd. Men had er ook zin, want zelfs een foute intro van Carla en een
technische storing bij bassist Michael Wells kon de pret niet bederven. Net als
Torgerson van plan was om een doekje open te doen over de interne keuken van
The Walkabouts was het euvel van de baan. Op zich spijtig, want we hadden graag
geweten wat ze zou verteld hebben. Omdat we zes jaar hadden moeten wachten kreeg
het dankbare en geestdriftige publiek twee toegiften van telkens twee nummers
met als absolute hoogtepunt een stomende uitvoering met briljant gitaarwerk van
het twintig jaar oude ‘Grand Theft Auto’. The Walkabouts blijven zowel live als
op plaat een topgroep. Hopelijk wachten ze een volgende keer niet zolang om
naar onze contreien af te zakken, want het rockcircuit heeft nood aan groepen
als The Walkabouts die authenticiteit, liefde voor muziek en respect voor de
toeschouwer(s) hoog in het vaandel dragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten