Ghost - Dead Soul - 31 januari 2016 - Vooruit Gent
In 2015 is er al heel wat gezegd en geschreven geweest over het Zweedse collectief Ghost. ‘Meloria’ haalde het met sprekend gemak als nummer één in de jaarlijst van Rock Tribune en liet de concurrentie ver achter zich. Hun concerten zijn steevast uitverkocht en in de Vooruit in Gent was dat niet anders. Nochtans is Ghost meer dan een metalband. De mengeling van de vele facetten uit de rock en popmuziek geeft aan hun groepsgeluid een speciale en unieke weerklank. Ook het door god en duivel georkestreerde concept spreekt veel mensen aan. Vaste prik tijdens hun ‘Black To The Future’ tournee is het voorprogramma, Dead Soul. Bij het betreden van de concertzaal kon je voor de gelegenheid ook plaatsnemen boven op de galerijen. Ik koos daar voor een plekje links van het podium. Naast mij stond een slanke jongedame met haar mobieltje voortdurend in de aanslag. Als ze ging neerzitten op de rand van de balustrade kon ik de tatoeage op haar onderrug zien, de donkere schaduw van de bilspleet en meer dan alleen maar de rand van een zwart slipje. Tijdens de set van Dead Soul (7) betrapte ik me erop dat mijn blik enkele keren naar die plek afdwaalde. Niet dat het duo, aangevuld met een extra gitarist het er slecht vanaf bracht. Hun nieuwe cd ‘The Sheltering Sky’ is een prima plaat. Ze mochten aantreden voor een bijna volle zaal en dat is toch altijd meegenomen. Zanger Anders Landelius zijn stem heeft een warme en gevarieerde soul en blues intonatie die in contrast staat met de door drumcomputers en synthesizers aangestuurde muziek van zijn kompaan Niels Nielsen. De gitaren zorgden voor een soort van kruisbestuiving tussen industrial en metal. Het geluid was verre van ideaal, maar het trio haalde gaandeweg een meer dan degelijk niveau. Na veertig minuten zat hun taak erop en was het wachten op Ghost (9). Intussen was de zaal helemaal vol gelopen en groeide de spanning. Tijdens de aanloop kon je al aanvoelen dat dit niet kon mislopen, want eigenlijk had Ghost al gewonnen spel nog voor ze één noot hadden gespeeld. Het publiek ging dan ook al van bij opener ‘Spirit’ meteen uit zijn dak. Er werd luid meegezongen en spontaan meegedeind. Nochtans zat het geluid niet goed. Het samenspel klonk slordig en Papa Emeritus III kon je bijna niet horen. Toch niet vanaf het balkon waar ik me had geposteerd. Ook hier hadden de technici wat tijd nodig om een betere balans te vinden. Een eerste klassenflits kwam er met ‘Stand By Him’. Tijdens het eerste intermezzo mochten twee Nuns Of Sin even opdraven, waarna het alsmaar beter werd. Helemaal te gek werd het na de kostuumwissel van de voorganger/zanger. Het was alsof er plots een andere band op het podium stond. De songs waren gewoon weergaloos en briljant, met een dankbaar publiek dat maar al te graag dienst deed als achtergrondkoor. Frontman Papa Emeritus III ontpopte zich tot een echte entertainer met zin voor humor, die met één beweging de hele zaal naar zijn hand kon zetten. De show was uitgekiend, maar zonder tierelantijntjes. Alle aandacht ging naar de muziek en alleen de wisselende opstellingen van de muzikanten verraadden soms een muzikale wending. Wat de songkeuze betreft: De nadruk lag uiteraard bij materiaal afkomstig van ‘Meloria’. Fel gesmaakt was ook semi akoestische versie van ‘If You Have Ghosts’ van Roky Erikson. Bij de bis ronde(s) blijft het altijd afwachten, maar men koos voor vertrouwde nummers met sublieme vertolkingen van ‘Ghuleh / Zombie Queen’ en ‘Ritual’. Voor de absolute uitsmijter werd gekozen voor het al even schitterend gebrachte ‘Monstrance Clock’. Bij het verlaten van de zaal stonden de twee kernleden van Dead Soul wat wezenloos en perplex voor zich uit te staren bij de merchandise stand. Ik vroeg me af wat er in hun hoofden omging. Toch als je net als toeschouwer, waarschijnlijk niet voor het eerst, het muzikale meesterschap hebt moeten aanschouwen en ondergaan van een duivels meesterlijke band als Ghost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten