Chaos Conspiracy
Indie Rock Makes Me Sick
Roadrunner Records/CNR
Op zoek naar de ultieme ‘groove’ besloot dit Italiaanse combo in 2007 om hun zanger te dumpen en als instrumentale outfit verder te gaan. Hun wiegje staat midden post hardcore en noise. Wat betekent dat het gezelschap grossiert in vreemde ritmische structuren en tegelijk de grenzen verkent van hun zo al alternatieve, muzikale invulling. Hun ‘cheek-in-tongue’ titel zet zich door in hun muzikale escapades. Al van bij het begin wordt er flink vaart achter gezet en knalt de titelsong door de boxen. De heren houden van spielereien en woordspelletjes zoals met ‘Surf And Destroy’ waar een aan Dick Dale ontleent gitaar riffje doorheen loopt of in het gejaagde ‘Broadway Boogie Woogie’. Om niet in eentonigheid te vervallen probeert men met tempowisselingen, diverse percussie en gitaareffecten de schwung erin te houden. Dat lukt niet altijd, temeer dat men ritmisch soms te pas en te onpas uit de band springt en dat geeft dan weer zijn invloed op de ‘drive’ van het nummer in kwestie zoals in ‘1816 (The Number Of The Gnome)’, Timebomb For Happy Kids’ en het door trompetgeschal gedomineerde ‘Noam Is My Copilot’. Tracks als ‘I.O.R. Money’ met zijn dub onderlaag en ‘M.O.V.E.’ laten je dan weer gezwind door de leefruimte zweven. Instrumentale rock, het blijft een moeilijke discipline.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten