Werner Nadolny’s Jane

Werner Nadolny’s Jane

The Journey I – Best Of Jane ’70 – ‘80

SAOL/H’Art/Zebralution/Bertus

De Duitse formatie Jane kende sinds zijn oprichting in oktober 1970 een bewogen bestaan. Er waren door de jaren heen heel wat personeelswissels. Spanningen tussen de oprichters van de groep leiden ertoe dat er op een bepaald moment drie formaties aanspraak maakten op de naam ‘Jane’. Een rechter sprak in 1994 een vonnis uit waarin stond dat niemand zijn rechten kon laten gelden op het gebruik van de naam ‘Jane’. Om verdere moeilijkheden te vermijden zag men zich verplicht er iets aan toe te voegen. Zo noemden ze zich ‘Mother Jane’, met als frontman gitarist Klaus Hess, ‘Werner Nadolny’s Jane’ met toetsenist Werner Nadolny en ‘Peter Panka’s Jane’ met drummer Peter Panka. Met de dood van Panka in 2007 verdween die laatste formatie van het toneel, al verschenen er postuum nog een paar albums. Klaus Hess en Werner Nadolny bleven doorgaan en brachten vorig jaar met ‘Kuxan Suum’ en ‘Eternity’ zelfs elk nog een nieuwe cd uit . ‘Eternity’ is een rustig kabbelend, naar mijn gevoel overbodig, plaatje dat verzandt in de symfonische rock van begin de jaren zeventig. Dat de tijd voor Werner Nadolny is blijven stilstaan bewijst hij andermaal met deze langspeler. Met dezelfde bezetting van ‘Eternity’ speelde hij negen van de meest bekende nummers uit het eerste decennium van Jane zijn bestaan opnieuw in. De titel van de cd verraad zelfs dat er nog meer gelijkaardige releases in de pijplijn zitten. De productie van de ‘The Journey I’ is top. Spijtig genoeg kan niet hetzelfde gezegd worden van het songmateriaal. Ouderwets en uit de tijd kan soms een nostalgisch gevoel oproepen waarbij je kunt wegmijmeren en herinneringen ophalen, maar hier lukt dat niet. Driekwart van de nummers klinkt ondanks de opfrisbeurt aftands en saai. Opener ‘All My Friends’, ‘Fire, Water, Earth & Air’, ‘Way To Paradise’, ‘Out In The Rain’ zijn in hun vernieuwde versies uitermate gestroomlijnd en helemaal glad gestreken. Van enige wrijving is geen sprake en goedkoop melodrama glipt en druppelt gezapig uit de boxen. Enkel in ‘Lady’ en ‘Back Again’ zit toch een sprankeltje vuur en ‘Daytime’ typeert helemaal hoe symfonische rock destijds klonk. De medley ‘Windows/Spain/Love Your Life’ barst van de voorspelbare, stereotiepe ingrediënten. Toch zitten er een paar fraaie, instrumentale stukjes in verwerkt, maar in zijn geheel is de meerwaarde ook hier ver zoek. Hetzelfde geldt voor afsluiter ‘Hangman’. Je kunt de drijfveer van sommige muzikanten nooit inschatten en dat is ook hier het geval. Al vermoed ik dat de verkoop van nog wat plaatjes het hier haalt van artistieke integriteit. Nee, geef mij dan maar de originele uitvoeringen. Wie dit toch zou weten te smaken krijgt met ‘So So Long’ nog een hidden track cadeau.