Pristine

Pristine

De ninja-vaardigheden van een zielsverwant

De titel van Pristine zijn nieuwe plaat is geen verwijzing naar de Japanse krijger die met alle middelen en ware doodsverachting zijn taak probeert te volbrengen, maar een metafoor voor wie die persoon ontmoet waarvoor men bereid is te vechten en zijn leven wil mee delen, ook al vereist dat het aanleren van bepaalde ninja-technieken. Met de voorganger ‘Reboot’ (2016), mocht het vijftal rekenen op buitenlandse belangstelling met als kers op de taart een tournee aan de zijde van Blues Pills. ‘Ninja’ moet nu hun ambitie om internationaal door te breken kracht bij zetten. Met zangeres Heidi Kristine Solheim hebben ze alvast een frontdame aan boord die van aanpakken weet en er rotsvast in geloofd dat ze het gaan maken.

Paul Van de gehuchte

Jimi Hendrix als idool

Heidi Solheim groeide, net als de overige muzikanten van het Noorse Pristine op met blues en hardrock. Hun fascinatie voor artiesten als The Beatles, The Eagles, Led Zeppelin, Grand Funk Railroad en Jimi Hendrix is er nog altijd. Toen ze in 2010 met Pristine begonnen en eigen nummers gingen schrijven was het vooral de muziek van die laatste die de doorslag gaf. Het leek hen vanzelfsprekend dat ze kozen voor blues en hardrock. Die muziek zit bij hen diep verankerd en dat zal allicht nooit veranderen.

De muzikanten zaten niet alleen wat muziek betreft op dezelfde lijn. Ze droegen allen bijvoorbeeld ‘flared' jeans, broeken met van die wijde pijpen, erg in de mode tijdens de jaren zeventig en sinds een paar jaar terug van weggeweest. Eigenlijk alles wat seventies gerelateerd is, daar vielen ze in blok voor. 

Een natuurlijk proces

Het vraagt elke keer een inspanning om een nieuw album aan te vatten. Het hoofd leegmaken, alles wegcijferen, de concentratie, opnieuw van nul beginnen. 2016 was voor Pristine een memorabel jaar. Er werd veel getoerd en live opgetreden. Terug thuis was het tijd om te herbronnen. Op de planning stonden voor januari 2017 studio opnames met rood aangestipt. Heidi had dus niet zoveel tijd om op haar lauweren te rusten. Aan de piano kiemen de nieuwe ideeën. Ze luisterde ook naar ouder materiaal dat op de plank was blijven liggen en misschien nu nog dienst kon doen. Songs schrijven is voor haar een natuurlijk proces. Na verloop van tijd heb je plots twaalf nieuwe nummers. Rest nog alleen ze in een definitieve vorm te gieten.    

Er bestaan wat misverstanden over de snelheid waarin ‘Ninja’ werd ingeblikt. Het is wel een feit dat de belangrijkste en voornaamste opnames in slechts één dag werden afgerond. Pristine probeerde om zo dicht mogelijk het groepsgeluid te benaderen van een live concert. Ze speelden alles in één keer live in de studio. Een uitputtende bezigheid, want achteraf bleek iedereen helemaal uitgeteld. De afwerking met aanvullende opnames nam een drietal dagen in beslag. Ze gingen daarbij wat frivoler en creatiever om met ideeën dan op hun eerdere releases. Het was een wat andere werkwijze dan wat ze gewend waren. Het blijft hoe dan ook een huzarenstukje om in zo korte tijd alles in kannen en kruiken te hebben.

Meestal wordt beweerd dat de meest recente plaat van een artiest zijn beste werk is tot nu toe en Heidi is het daar volmondig mee eens. Volgens haar torent ‘Ninja’ op alle gebied boven de rest uit. Ze is heel gelukkig met het eindresultaat. Heidi: ’Ninja is my newest baby’.

Uit het eigen leven gegrepen

Voor de teksten baseert de zangeres zich op haar eigen wedervaren en ervaringen uit haar persoonlijk leven. Zo beschrijft ze in ‘You Are The One’ hoe het was om op te groeien in haar geboortedorp op het vasteland niet zo veraf van het boven de poolcirkel gelegen Tromsø. De reden waarom ze amper vijftien jaar oud wegtrok uit de kleine gemeenschap was omdat ze aan de muziekacademie wou gaan studeren. Gelukkig steunden haar ouders haar voor de volle honderd procent en kon ze verhuizen naar het ook als studentenstad bekend staande Tromsø. In haar tienerjaren was Heidi een buitenbeentje. Ze voelde dat zelf ook zo aan. Ze was een spring-in-'t-veld, excentriek, anders dan de andere kinderen. Ze hield van lachen, zingen en optreden. De gesloten samenleving en heersende, puriteinse dorpsmentaliteit probeerden haar te muilkorven. Echter zonder succes. Na de verhuis brak voor Heidi een fantastische tijd aan. Na enkele jaren kwam ze daar ook in contact met haar bandmaten en was de geboorte van Pristine een feit.

Ze leerde van haar ouders dat je altijd je gevoel en je hart moet volgen, mits je aardig bent en respect toont ten overstaan van andere mensen. Het is een mooie leefregel: Wees lief en beleefd, maar ook vastberaden. Laat je niet afschrikken om zelfbewuste keuzes te maken en je eigen leven te leiden.

Sociale media

Het leven van veel jongeren speelt zich vandaag grotendeels af op sociale media. Jongens en meisjes zijn vergroeit met hun tablet en smartphone. Iedereen kan op het Internet (valse) profielen aanmaken en zijn gedachtengoed spuien, zonder zich daar verder vragen bij te stellen. En dan heb je nog de recente tendensen als alternatieve waarheden, het manipuleren van nieuwsfeiten en gewoon schaamteloos liegen. Het kan allemaal. Soms loopt het dramatisch af met zelfdodingen als gevolg. Heidi vindt dat, vooral dan jonge mensen, beter moeten geïnformeerd worden over hoe sociale media correct te gebruiken. Sommigen gedragen zich als een losgeslagen projectiel en dat is beangstigend. Het brengt het slechtste in hen naar boven. Bijvoorbeeld, Noorwegen kende ook een immigratiestroom en wat er dan al niet werd gezegd en geschreven. Ronduit beschamend.

Heidi heeft twee stiefkinderen en maakt zich zorgen. Je kunt zoveel regels bedenken als je wil, maar opvoeding begint thuis. Welke waarden verdedig je als ouder en welke waarden wil je meegeven aan je kinderen? 

Zelf heeft ze alleen maar een Facebook account. Die gebruikt ze vooral om professionele en praktische redenen en niet zozeer om haar eigen persoon te profileren. Vooral dan haar eigen muziek en die van Pristine promoten. Voor haar is het in de eerste plaats een business platform.

Leven met kritiek

Met kritiek kan ze wel leven. Al kan haar gemoedsgesteldheid nogal wisselen. De ene dag voelt Heidi zich supersterk en ongenaakbaar, de andere dag een klein meisje dat aan alles twijfelt. Ze is een zeer gevoelig persoon met een hevig temperament. Ze leest zowat alles wat over Pristine wordt gepubliceerd. Het is uiteraard gemakkelijker om met positieve kritiek om te gaan. Maar ze probeert ook de meest irritante, idiote of zelfs kwetsende dingen die worden geschreven een plaats te geven en te begrijpen. Het voelt aan als een proces dat ze moet doorlopen. Eenmaal dat achter de rug is kijkt ze terug vooruit, op naar een nieuwe uitdaging. Altijd zijn er wel obstakels die je moet overwinnen. Wat de commentaren ook zijn, het zal haar niet beletten om door te gaan met het schrijven van liedjes en het spelen van muziek.  

Iets wat Heidi is opgevallen en haar ook heeft verrast is het feit dat vrouwen onderling erg gemeen uit de hoek kunnen komen en elkaar bij wijze van spreken naar de keel vliegen. Als voorbeeld haalt ze een interview aan met Madonna waarin ze haar ervaringen deelt als vrouw en artieste in de door mannen gedomineerde muziekindustrie. De beschouwingen erna waren heel scherp en soms zelfs beledigend, zeg maar onder de gordel. En het waren vooral vrouwen die snoeihard naar haar uithaalden. Vooral dan op haar fysieke verschijning. Dat ze botox gebruikt en siliconen borsten heeft. Alsof dat haar recht van spreken en het uiten van meningen zou verminderen. Tegelijk hallucinant en fascinerend.

Jeugdnostalgie

In ‘The Parade’ blikt Heidi terug op haar jeugd. Er was toen een goed uitziende wat oudere man in het dorp. Hij was één van de weinige die zich een blitse auto kon veroorloven. Bijna dagelijks paradeerde hij ermee door de straten van het dorp. In die tijd een hele gebeurtenis. Vrouwen vielen bij bosjes voor zijn charmes en wilden maar wat graag mee een ritje maken. Zelf voelde Heidi zich te jong, maar anders had ze ook wel gehengeld naar een date met de lokale casanova. Gezien haar leeftijd toen is het beeld dat ze er van heeft bewaard misschien te veel geromantiseerd, maar het is wel een mooie en blijvende herinnering, waardig genoeg om er een song aan te wijden. 

Zelf heeft ze nooit een auto gehad. Ze tuft rond op een oude, jaren zeventig, Tempo bromfiets. Een echt cool transportmiddel is het niet, maar daar maalt ze niet om. Heidi geeft liever geld uit aan vinylplaten. Of steekt het in één van haar muzikale projecten. Zo heeft ze in 2012 een solo album opgenomen (‘Found’) en het jaar daarop een cd met muziek voor kinderen (‘Dinosaus’).

   

In open lucht

Pristine heeft echt wel een prominente plaats in het leven van Heidi. Naast zangeres en leverancier van liedjes neemt ze ook het management voor haar rekening. Ze houdt zich bezig met de administratie en het verdere reilen en zeilen van de band. Daarom blijft er niet zoveel tijd over voor andere dingen. Het meeste van haar vrije tijd brengt ze door met haar gezin. Ze houdt er ook van om zoveel mogelijk tijd buitenshuis door te brengen. Niet dat ze de natuur intrekt om lange trektochten te maken, maar na een wandeling ’s avonds bij een kampvuur zitten vindt ze best leuk en gezellig. Sinds enige tijd is ze vanuit het noorden van Noorwegen verhuist naar het zuiden en het klimaat is erg verschillend. In Tromsø is het acht à negen maanden ook overdag donker met maar af en toe wat licht. Het zit in haar genen om van zodra de zon schijnt naar buiten te lopen om van het zonlicht en de warme zonnestralen te genieten.    

Ze probeert ook om elke dag een halfuurtje te gaan joggen, maar gezien de dagelijkse drukte lukt dat niet altijd. Het is nochtans voor Heidi het ideale moment om de mallemolen kort stop zetten, alles te reflecteren en gelijk te overschouwen.

Goed en slecht

Eén van haar betere eigenschappen is dat Heidi over elk onderwerp kan en wil praten en discussiëren. Ze is heel empatisch, gevoelig ook ten overstaan van mensen en met wat er zich om haar heen afspeelt. Ze wil het beste voor iedereen. Helpen waar het kan en de best mogelijke vriend zijn die men zich kan dromen. Ze probeert het goede in iemand te ontdekken en naar boven te brengen. Maar, het is een mes dat aan twee kanten snijdt. Zo is ze gemakkelijk beïnvloedbaar en dan kan het al eens minder aangenaam worden, wanneer de emoties het overnemen van het gezond verstand. 

Geloven in een betere wereld

Heidi is positief ingesteld. Ze gelooft nog in een betere en schonere wereld voor iedereen. Ze moet het bijna geloven, want wat is het alternatief? Mensen kunnen als de wil er is, verandering brengen. Wederzijds elkaar waarderen en zonder vooroordelen open staan voor iedereen. Tenslotte zijn we allemaal verschillend, maar we zijn wel allen mensen. Mocht iedereen beginnen met zijn eigen kinderen te overtuigen dat het mogelijk is om dingen te veranderen en tegelijk tegenover anderen achting en consideratie te tonen, dat zou ons al een eind op weg helpen. 

Haar stiefkinderen zijn elf en zes jaar oud. De jongste heeft recent de platencollectie ontdekt en mag nu op eigen houtje platen afspelen op de platenspeler. Voor haar is het een dagelijks ritueel geworden. Ze omringt zich met platen en wil ze allemaal beluisteren. Voorlopig maakt ze een selectie op basis van wat er op de hoes staat. De eigenlijke muziek moet ze nog leren kennen. Als je het mij vraagt maakt dat kind een fabelachtige tijd door, want muziek is het venster op de wereld, de springplank voor een fijn en vol leven.