Slagr
Dirr
Hubro
Een traditioneel instrument dat populair blijft in Noorwegen is de Hardanger viool. Heel wat artiesten maken er gebruik van in heel uiteenlopende muziekgenres en stijlen. Ook bij het trio Slagr maakt de Hardanger vedel deel uit van het instrumentarium naast een set afgestemde glazen, een cello en vibrafoon. Hun muziek is een samensmelting van melancholische volksmuziek en jazz met hedendaagse drones en ambient klanken. Muziek ook met een sterke minimalistische aard. De nadruk ligt op helderheid, weemoedigheid en men bezingt de uitgestrektheid en ongetemde natuurpracht van het moederland. De productie is - net als op hun twee vorige albums - in handen van Andreas Mjøs (Jaga Jazzist). Hij zorgt ervoor dat de combinatie van melodieën en instrumenten de deur naar de magische wereld van Slagr wagenwijd openzet. Het drietal is ook niet bang om wat te gaan experimenteren zoals blijkt uit opener ‘Aur’ en het ermee samenhangende ‘Øyr’ waarmee de plaat afsluit. Beide zorgen voor een moderne avant-garde toets. De overige composities steken elkaar naar de kroon in het scheppen van delicate klanktapijten met soms toch een licht dreigende ondertoon, alsof het weer plots gaat omslaan. Een fenomeen waar men in die contreien van bij de geboorte leert me omgaan. Het beklemtoont ook de cinematografische mogelijkheden die men op ‘Dirr’ tentoonspreid. Deze langspeler van Slagr is er eentje om te koesteren en de ideale soundtrack om de dagelijkse ratrace even te ontvluchten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten