Oh.
Metallia
Olitunes
Ik heb een grote bewondering voor alle muzikanten. Zij kunnen een instrument naar keuze bespelen, iets waar ik eigenlijk stik jaloers op ben. De laatste vijftig jaar of zo heb ik me dan maar toegelegd op het beluisteren van muziek. Een aantal van die musici zijn echte virtuozen en sommigen zijn zo veelzijdig dat ze zich multi-instrumentalist mogen noemen. Eén daarvan is de Griekse Olivia Hadjiioannou, alias Oh. Na een aantal eerder uitgebracht ep’s en singles is er nu de mini ‘Metallia’. Het is de voorloper van het album ‘Prog Unshaven’ dat verwacht wordt in de lente van 2019. ‘Metallia’ telt zes instrumentale nummers. Oh. zingt wel, maar zonder tekst en gebruikt haar stem zuiver als instrument. Het plaatje staat bol van de gitaarsolo’s en riffs die maar aan en af blijven rollen. Qua stijl kun je de muziek van Oh. onderbrengen in het segment avant-garde, progressieve en symfonische metal. Wat ik vooral mis zijn echte songstructuren. Het enige nummer dat een beetje in het hoofd blijft zitten is ‘Androgyny’. De overige composities missen een melodieus thema en zijn te fragmentarisch van opbouw. Het is allemaal hoogstaand en technisch perfect uitgevoerd, doch het raakt me totaal niet. Nochtans is het verhaal en het concept achter ‘Metallia’ prachtig van opzet en aan Olivia haar muzikaal talent en briljante techniek twijfel ik geen moment. Maar de vonk slaat niet over en de impressie die ’Metallia’ nalaat is die van een kille, afstandelijke en soms zelfs saaie plaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten