Windhand

Windhand 
Soma
Relapse Records 

Maart 2012 debuteerde het uit Richmond, Virginia afkomstige Windhand met een eerste album. In april dit jaar volgde een split cd met Cough en nu is er dus ‘Soma’. Windhand speelt doom metal, maar verweeft dit met klassieke rockpatronen (hardrock, psychedelische rock). De stem van zangeres Dorthia Cottrell zit een eind weg in de mix en dat geeft aan de nummers een spookachtig, gejaagd effect. De basis van waaruit men vertrekt is zwaar en log. De drums hebben soms moeite om in de pas te lopen. Men laat veel ruimte voor gitaarsolo's waarbij de twee gitaristen elkaar gelukkig niet voor de voeten lopen. Op het moment dat je denkt dat het eentonig gaat worden krijg je het mooie 'Evergreen' opgediend. Aan alleen een akoestische gitaar en een prachtige stem heb je genoeg om de luisteraar voor eeuwig aan je te binden. Een wonderlijke belevenis die letterlijk de rest van het aanbod overstijgt. Om het verschil nog meer te benadrukken begint 'Cassock' met een door gitaareffecten overstuurde en gedreven intro, waarna de groep weer als vanouds de sloophamer bovenhaalt. 'Cassock' duurt bijna veertien minuten.Tijd zat om even de experimentele toer op te gaan en de 'acid' te laten inwerken. Het lijkt wel een ouderwetse lsd trip. Was veertien minuten lang dan lijken dertig minuten een eeuwigheid. In het epische en mysterieuze 'Boleskine' blaast eerst een gure wind. Al snel gevolgd door een overdonderende doom pletwals. Iets voor halfweg ruimt men terug baan voor akoestische gitaar en ijzige windvlagen, maar dat duurt slechts een paar tellen. Dan krijgen de elektrische gitaren vrij spel om naar het einde toe de natuurelementen (de groepsnaam dekt hier de lading) weer te laten zegevieren. Al kan het kwintet me persoonlijk maar matig bekoren; Windhand heeft zeker een aantal troeven in huis om een naam te verwerven in het doom metal circuit.