‘The
Scene That Celebrated Itself’!
Het sub genre shoegaze bestaat een kwarteeuw en dat
zullen we geweten hebben, want Cherry Red Records brengt op 29 januari met ‘Still
In A Dream - A Story of Shoegaze:
1988-95’ een royale, mooi uitgevoerde set in boekvorm uit met maar liefst vijf
cd’s die het fenomeen passend illustreren.
De
term ‘Shoegaze’ dook in de Britse pers een eerste keer op rond 1990 en
beschreef een nieuwe lichting indie rock gitaargroepjes. Deze generatie bands
stond tijdens optredens meestal onbeweeglijk en staarde vooral naar zijn eigen
voetpunten. Ze leken alleen met zichzelf begaan en hadden geen oog voor wat er
om hen heen gebeurde, laat staan dat ze aandacht besteedden aan het publiek.
Dat ze vaak naar beneden staarden had ook te maken met het veelvuldig gebruik
van effectpedalen die bijdroegen tot het typerende groepsgeluid met veel
vervorming en tonnen feedback. Daarmee trokken ze een niet te onderscheiden
muur van luidruchtige gitaren op waar de zang amper bovenuit kwam en de verschillende
muzikale componenten in wegdeemsterden. Als we de bewering van K.J. "Moose" McKillop voor waar
nemen dat was zijn band Moose de eerste groep die het
etiket ‘shoegaze’ kreeg opgeplakt. Tot de eerste lichting behoorden ook nog
Catherine Wheel, Slowdive, Swervedriver, Chapterhouse, Ride, Lush en Pale
Saints. Die laatste twee behoorden tot de stal van het 4AD label dat zich zou
opwerpen als één van de hofleveranciers van shoegaze acts die het meer
dromerige aspect belichaamden. Denk aan Ultra Vivid Scene, Cocteau Twins of
Swallow. Over de diverse artiesten die van invloed waren op het fenomeen
shoegaze bestaat er heel wat onduidelijkheid, al zijn er een aantal namen die
telkens terugkomen: The Jesus And Mary
Chain, A.R. Kane, My Bloody Valentine, Spacemen
3 en Loop. Geen enkele shoegaze groep kreeg grote bekendheid of
slaagde erin om commerciële successen te boeken. De beweging werd al snel
overspoeld door genres als Britpop en grunge. Wat ertoe leidde dat het
uitdoofde als een kaars en een stille dood stierf midden de jaren negentig. Er
is sprake van een opflakkering eind de jaren negentig, begin van het decennium
2000, maar dan wel in de VS. Het genre kent nog wel een paar volgelingen als A
Place To Bury Strangers, Asobi Seksu,
Singapore Sling en White Noise Sound. Een beperkte opsomming, want er zijn er
nog wel meer. Meestal worden die nu omschreven met de termen newgaze of
nu-gaze. Feit is dat tot op vandaag er nog altijd artiesten zijn die zich later
inspireren door de shoegaze generatie.
‘Still A Dream…’
brengt op vier schijfjes een mooi overzicht van het prille begin tot de laatste
dagen. Op schijf nummer vijf prijken Amerikaanse en niet uit Groot-Brittannië afkomstige
bands. Het ultieme eerbetoon aan de zogenaamde ‘The Scene That Celebrated Itself’!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten