Shadow Ray
Eyes, Gleaming Through The Night
Rillbar
Anders Holst (aka Shadow Ray) is al een tijdje flink in de weer. Door onder meer te participeren met andere muzikanten wist hij zich een plaatsje te verwerven in de muziekscene van Kopenhagen. Heeft onder meer banden met Won’t Lovers Revolt Now, Ektoplasma, het sextet Cirklen, het ensemble Bog Bodies en met Mads Emil Nielsen vormt hij ook nog een duo. Op zijn eerste soloplaat brengt Anders een experimentele vorm van moderne popmuziek. De songs worden meestal gedragen door akoestische gitaar, al durft Shadow Ray ook wel elektronische hulpmiddelen aanwenden. De stem van Holst klinkt doorgaans erg treurig en intriest. Echt opgewekt is hij nooit, doch tracks als ‘Far Away’ en ‘Second’ zorgen voor een toch iets positievere weerklank dan sombere nummers als het deprimerende ‘Dreams Of Falling’, het al even neerslachtige ‘Face It’ en ‘Silent Call’. Afsluiter ‘Blue Flower’ is ook droefgeestig, maar tegelijk mooi. Het dromerige aspect wordt wel de grond ingeboord door aangestuurde, elektronische stormgeluiden. Een procédé waar Holst doorheen dit album meermaals van gebruik maakt en waarmee hij bijna alle composities in tweeën splijt. Dat komt goed tot uiting in bijvoorbeeld ‘Runway’. ‘Eyes, Gleaming Through The Night’ is een erg persoonlijk en eigenzinnig maar een mistroostig en duister werkstuk. Mij kan het alvast maar matig bekoren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten