Kaizers Orchestra, Bernhoft

Kaizers Orchestra, Bernhoft

Concertzaal Vooruit, Gent

27-03-2011

Meestal zijn voorprogramma’s niet van die aard om lang bij stil te staan, maar voor Jarle Bernhoft maken we een uitzondering. Als zanger was hij vroeger actief bij de Noorse rockers SPAN. Tegenwoordig gaat hij solo op pad en in 2008 bracht hij zijn debuutalbum ‘Ceramik City Chronicles’ uit. Bernhoft heeft zich toegelegd op blues en soul en ontpopte zich hier als een blanke versie van Robert Cray. Jarle heeft bovendien een weids stembereik en kan echt wel hoog uithalen. Door het gebruik van loops creëerde hij zichzelf een achtergrondkoor of genoeg instrumenten om de indruk te krijgen dat er een band op het podium stond. Hij kreeg het publiek op zijn hand met zijn grappige bindtekstjes, zijn zin voor relativeren en een originele versie van ‘Shout’ van Tears For Fears. Ik ken ook weinig artiesten die als voorprogramma het publiek aan het zingen krijgen. Bernhoft deed het hem.

Voor de meesterlijke Noorse live band Kaizers Orchestra was de concertzaal van de Vooruit maar voor de helft vol gelopen. Voordeel was dat het allemaal mensen waren die de groep op handen draagt. Dat zou later op de avond nog wel blijken. De Kaizers zijn bezig met een groots project bestaande uit drie platen. Eentje hebben ze al op de markt gegooid: ‘Violette Violetta Vol. 1’. Voor januari 2012 staat deel twee op de planning en het laatste deel van de trilogie zou verschijnen in november van dat jaar. ‘Violette Violetta Vol. 1’ werd door muziekrecensenten alvast lovend onthaald en bestempeld als een nieuw hoogtepunt in hun oeuvre. Het was dan ook dit album dat ze aan het Gentse publiek kwamen voorstellen. Kaizers Orchestra speelt intelligente, soms stevig onderbouwde rock, maar een deel van hun werk zit ook in de sfeer van zigeunermuziek, vermengt met punk, Noorse volksmuziek en Oost-Europese klanken. Naast de charismatische zanger Janove Ottesen, beter gekend als Janove Sjakalen Kaizer is toetsenist Helge Risa, alias Helge Omen Kaizer de maestro van het sextet. Die hield verscholen achter zijn gasmasker de muzikale touwtjes in handen. De eerste drie songs waren nogal rommelig gespeeld en even waande ik me op een optreden van dat andere zigeunerorkest Gogol Bordello. Gelukkig gooide men het toen over een andere boeg en bracht de gekke bende hun naar mijn smaak betere werk. Meer goed onderbouwde op rock afgestemde nummers met af en toe een vreemde wending én een donker randje met als hoogtepunt ‘Svarte Katter & Flosshatter’. Janove zingt in een zelfs voor Noren onverstaanbaar dialect en toch kreeg hij de toeschouwers aan het zingen. Naast uitstekende muzikanten zijn het goedlachse, sympathieke knullen met gevoel voor humor en dat droeg zeker bij tot de warme ontvangst die hen in Gent te beurt viel. Spijtig dat de bisronde met ’Min Kvite Russer’ beperkt bleef tot één nummer, want het enthousiaste publiek bleef maar roepen om meer, maar bleef jammer genoeg op zijn honger zitten.