Status Quo

Status Quo

The Frantic Four’s Final Fling - Live At The Dublin 02 Arena

earMUSIC

In de periode van 1970 tot 1976 spreekt men met Francis Rossi (65), Rick Parfitt (65), Alan Lancaster (65) en John Coghlan (67) over de klassieke line-up van Status Quo. Het was ook de periode dat ze misschien wel – in die context gezien - hun beste zeven albums ooit uitbrachten. De groep speelde toen een stuk heftiger en feller dan de jaren die erna kwamen. Naast hun op boogiewoogie geënte songs, kwamen ze harder en rauwer uit de hoek dankzij blues rock en heavy rock invloeden. Er waren ook al dikwijls speculaties geweest over een reünie van de ‘Frantic Four’, maar door gezondheidsproblemen bij zowel Parfitt als Lancaster bleef het bij geruchten. Tot de heren elkaar in 2012 terug in de armen vielen tijdens de opnames van de ‘Hello Quo!’ documentaire. Er werd voor maart 2013 een tournee gepland van negen optredens, de eerste in 32 jaar. Het grote succes er van zorgde voor een tweede luik van hun ‘Back 2 Sq. 1’ toer dit jaar in maart en april die als titel in plaats van ‘The Frantic Four Reunion’, nu ‘The Frantic Four’s Final Fling’ meekreeg. Net als hun laatste show in de Wembley Arena van 2013 werd ook nu hun laatste concert in de Dublin 02 Arena verfilmd en uitgebracht op zowel dvd, vinyl, cd als Blu-ray.  De mannen zijn niet meer van de jongste en hun exuberante levensstijl van seks, drugs en alcohol, heeft duidelijk zijn sporen nagelaten. Soms kraakt en piept het, want de gewrichten willen niet meer mee. Vooral Lancaster loopt er wat verkrampt bij. Rossi was duidelijk zijn bril vergeten en Parfitt kampt(e) met hartproblemen. De stemmen zijn ook niet meer wat ze geweest waren. En toch mag je hier spreken van een memorabel concert, ook al omdat het naar verluidt hun allerlaatste was in deze bezetting. De 9000 aanwezigen; uitzinnig, luidruchtig en opgewekt, ook bekend als The Quo Army, hadden hun zinnen gezet op een onvergetelijk feestje en dat hebben ze gekregen ook. Status Quo ontpopt zich als een echte rockband, speelt luid en gedreven, iets wat ze met hun huidige bezetting en meer op pop afgestemde liedjes nooit kunnen klaren. Willen of niet, hier ga je overstag bij Quo klassiekers als ‘Is There A Better Way’, Little Lady’, ‘Rain’, ‘Oh Baby’, ‘Forty-Five Hundred Times’, ‘Down Down’ en ‘Caroline’. Interessant als bonus is de documentaire van Ian Woods ‘The Final Fling?’ Daarin praten alle vier de groepsleden openhartig over verleden, heden en toekomst. Of dit echt wel de zwanenzang was van ‘The Frantic Four’ valt nog af te wachten. Als de omstandigheden het toelaten dan twijfel ik er niet aan dat er nog een vervolg komt. Aan de andere kant is het fantastisch om ermee te stoppen op een hoogtepunt, vooral als in de film duidelijk wordt dat niet iedereen over dezelfde fysieke paraatheid beschikt. De vraag naar meer van deze legendarische Status Quo bezetting blijft (kaartjes voor de concerten waren in geen tijd uitverkocht). Benieuwd of ze aan de verleiding gaan kunnen weerstaan.