woensdag 8 oktober 2014

Davey Suicide

Worldwide Suicide
Standby Records

Het debuut van dit gezelschap heb ik blijkbaar gemist, maar na verscheidene malen te hebben geluisterd naar hun tweede werkstuk, ‘Worldwide Suicide’ heb ik daar nog geen minuut spijt van gehad. Wie zit er nog te wachten op een artiest die probeert te choqueren door te pas en te onpas zijn middelvinger op te steken of verbaal te schofferen? De naam en titel van de plaat maken van zelfdoding een lachertje en ook al is het allemaal pose en zo fake als maar zijn kan; het geeft me een wrang gevoel. Mocht men hier nog muzikaal en artistieks iets verwezenlijken dan kan je dit misschien nog plaatsen en duiding geven. Nu krijg je hier een arsenaal aan clichés en een tirade aan scheldwoorden te slikken en dat tot vervelens toe. Op de hoes steekt frontman Davey in een eigen ontworpen pakje. Een tiental dames liggen suggestief aan zijn voeten nog uit te hijgen en na te genieten van hun meervoudige orgasmes. Over stereotypen gesproken; Davey Suicide zou graag de plek die een op zijn retour zijnde Marilyn Manson heeft vacant verklaard innemen. Zie ik niet direct gebeuren, want er zal meer nodig zijn dan zich hetzelfde imago aan te meten en platte kak te produceren, getiteld ‘World Suicide’.

…And You Will Know Us By The Trail Of Dead

Superball Music

Een paar maanden geleden passeerde hier nog Midnight Masses het nieuwe project van Trail Of Dead leden Jason Reece en Autry Fullbright. 24 oktober is het de beurt aan Trail Of Dead zelf die hun nieuwe plaat simpelweg ‘IX’ doopten. Sinds hun ontstaan heeft de groep een heuse opmars gemaakt van het underground circuit naar de grote, Europese festivalweides. Dat ging bijna gelijk opgaand met hun muzikale evolutie. In het begin nog bestempelt als post-hardcore en noise rock band heeft de huidige bezetting sinds enkele jaren een patent op groots opgezette, met veel bravoure, pathos en tot de verbeelding sprekende, geïllustreerde albums waarbij art rock, progressieve rock, math en alternatieve rock hand in hand gaan. Met ‘IX’ gaan ze nog een stapje verder. Het is een heel volwassen langspeler geworden waarbij men deze keer de nadruk legt op het melodieuze. De kracht gaat helemaal uit van de composities zelf. De vervormde riffs en weerbarstige uithalen zijn bijna compleet verdwenen. Alleen ‘A Million Random Digits’ en ‘Lost In The Grand Scheme’ hebben nog een scherp randje en klinken een stuk feller en agressiever dan de rest van het aanbod. De meer zweverige passages, een veelvoud aan instrumenten, mooie orkestraties, minutieus opgebouwde elementen en een paar verrassende wenken naar folkrock maken van ‘IX’ een fraai album waarbij we prachtige songs als ‘The Ghost Within’ en ‘The Dragonfly Queen’ als favorieten naar voor schuiven. Of ze echt hun wilde haren kwijt zijn zal pas blijken op de podia. Trail Of Dead kunt u live aan het werk zien op 22 november in Eindhoven op Speedfest en op 23 november in de VK te Brussel.

Steve Hackett

Genesis Revisited: Live At The Royal Albert Hall

InsideOut Music

In december 1970 verving gitarist Steve Hackett (ex-Quiet World) Anthony Phillips bij Genesis. Hij bleef er tot 1977 en koos dan voor een solocarrière. Met Genesis maakte hij zes studio en drie live albums. Solo heeft hij meer dan dertig platen uitgebracht. Het project Genesis Revisited kwam een eerste keer aan de oppervlakte in 1996 met de langspeler ‘Watcher Of The Skies: Genesis Revisited’ waarbij een aantal Genesis songs opnieuw werden geïnterpreteerd. Hackett omringde zich daarvoor met een keur aan muzikanten. Pas in 2012 kwam er een vervolg met de dubbelaar ‘Genesis Revisited II’, een als je wil nog meer prestigieuze onderneming, dan deel één. Bij de gastmuzikanten hoorde toen al de bezetting die Genesis Revisited live zou brengen. Door het succes van die releases groeide inderdaad het idee om deze collectie songs live te brengen. Naast Steve Hackett bestaat de line-up uit zanger Nad Sylvan (Agents Of Mercy) wiens stem wordt omschreven als een kruising tussen Peter Gabriel en Phil Collins, bassist Lee Pomeroy, Gary O’Toole een bekend sessie drummer en zanger, Roger King, die een ongezien palmares kan voorleggen en ‘de koning’ onder de keyboardspelers wordt genoemd. Rob Townsend tot slot is een veelgevraagde multi-instrumentalist en maakt sinds 2001 deel uit van de band van Steve Hackett. Van de reeks shows zijn er twee op cd en dvd uitgebracht: ‘Genesis Revisited: Live At Hammersmith’ (concert opgenomen in Londen in mei vorig jaar) en in juni 2014 deze ‘Live At The Royal Albert Hall’. Die laatste spreekt het meest tot de verbeelding alleen al door de locatie, want mogen aantreden in de Royal Albert Hall blijft voor elke artiest een speciale belevenis. Dat er die avond elektriciteit in de lucht hing wordt al meteen duidelijk bij de warme en enthousiaste ontvangst die de muzikanten krijgen van een tot de nok gevulde Hall en de intro van ‘Dance On A Volcano’. Al snel wordt duidelijk dat een echte band op het podium staat. Steve Hackett is de ontegensprekelijke leidersfiguur van het gezelschap. Hij laat de andere muzikanten, binnen de context van zijn actieve periode bij Genesis en de daaraan gekoppelde collectie songs, betijen. Het geeft muziek die veertig jaar oud is een nieuw elan. Niet alles is even perfect of subliem. Het is en blijft een live concert. Er zijn ook een aantal ‘special guests’ als John Wetton, Amanda Lehman, Ray Wilson en gitarist Roine Stolt. Toch is deze concertregistratie in zijn geheel een adembenemende vertoning. De composities krijgen iets magistraal zonder de geest van de originele uitvoeringen geweld aan te doen. Hoogtepunten opnoemen, wel er zijn er zoveel. Laat het er ons op houden dat deze uitvoeringen je ontroeren en bezit van je nemen. Ook wie de muziek niet mocht kennen ontsnapt er niet aan.

The Conspiracy

Chimera

Eigen Beheer

The Conspiracy, tot voor kort Fatal Conspiracy, is niet alleen veranderd van naam, maar heeft ook zijn muzikale stijl aangepast. Het Nederlandse vijftal trekt nu helemaal de kaart van hedendaagse alternatieve metal en bevindt zich in de slipstream van Tool, Alter Bridge, Soundgarden en Alice In Chains. ‘Chimera’ telt drie tracks waarbij vooral het meeslepende ‘In Despair’ een sterke indruk nalaat. Opener ‘Frozen In A Dream’ komt wat traag op gang en klinkt nogal mistroostig. Wel opvallend dat men die stemming weet over te brengen met als resultaat dat je achteraf als luisteraar maar sip zit te kijken. In ‘Scattered Mind’ haalt men het stevigst uit en laat The Conspiracy zich gelden als een energieke band. Het valt nu af te wachten of het kwintet tot nog meer in staat is. Dit is alvast een aangename kennismaking.

Shaking Godspeed

Welcome Back Wolf

Suburban Records

Shaking Godspeed raast sinds 2010 als een tornado doorheen het Nederlandse muzieklandschap. Toch als we kijken naar hun met lof overladen platen en hun uitverkochte concerten. Na de release van hun tweede volwaardige langspeler ‘Hoera’ (2012) en de daaraan gekoppelde optredens verliet bassist en organist Paul Diersen de groep. Men bleef niet lang bij de pakken zitten en vond algauw een vervanger in de persoon van Alex van Damme. Meer nog, er werd met gitarist Rocco Ostermann nog een vierde bandlid ingelijfd. Zo krijgen we nu een klassieke viermanformatie. Eentje die gewoon verder gaat op het elan van de ‘oude’ Shaking Godspeed. De groep hun muziek bezit een hoog blues rock gehalte. Tegelijk geeft men daar een heel eigenzinnige invulling aan. In de pers worden ze ook omschreven als prettig gestoord en recht door zee. Dat eerste moet je zijn als je baanbrekend werk wil verrichten. Het tweede om geloofwaardig over te komen. Shaking Godspeed slaagt met brio in zijn opzet om de nieuwe nummers lekker uit de boxen te laten rollen. Elke song maakt wel ergens een vreemde kronkel, maar dat komt niet als storend over. Eerder spannend en avontuurlijk. Het geeft alleen maar weer dat de jongens van Shaking Godspeed perfect weten wat ze willen. Ze maken geen alledaagse, goed in het gehoor liggende popliedjes, maar brengen een moderne rockvariant die met gepaste regelmaat zijn stekels opzet. Je valt meteen als een blok voor tracks als ‘She’s Young’, ‘Commando’, ‘Paranoia Blues’, ‘Baby You’re So Strange’. De overige liedjes vragen een wat grotere inspanning en luisterbereidheid. Het minste wat je kunt zeggen is dat het kwartet barst van het zelfvertrouwen en met dit album kan het zijn fans alweer recht in de ogen kijken.

Richie Kotzen

The Essential Richie Kotzen

Loud & Proud Records/earMUSIC

Als achttienjarige versierde Richie een platencontract bij Schrapnel Records. Een jaar later, in 1989 bracht hij een eerste solo album uit. Er zouden er nog achttien volgen. Voor 2015 staat nummer twintig in de steigers. Naast zijn solocarrière was Kotzen actief in bands als Poison en Mister Big. In 2013 vormde hij samen met Mike Portnoy (ex-Dream Theater, Adrenaline Mob) en Billy Sheehan (Steve Vai, David Lee Roth) het supertrio The Winery Dogs waarvan het debuut verscheen in 2013. Daarnaast verleende hij zijn medewerking aan heel wat albums van andere artiesten; te veel om op te noemen. Richie heeft een specifieke stijl waarin naast rock en blues, ook jazz, fusion en soul een belangrijke rol spelen. Ook als zanger staat Kotzen zijn mannetje. Voor het selecteren en samenstellen van dit overzicht van twee cd’s en één dvd nam Richie Kotzen zelf de honneurs waar. Het resultaat is een uitmuntende verzameling songs van een begiftigd muzikant; een collectie die zowel bestaande fans als muziekliefhebbers in het algemeen zal kunnen bekoren. Op cd één kan je het merendeel van de liedjes situeren in het huidige millennium met vier nummers uit ‘24 Hours’, drie van ‘Into The Black’ en twee gelicht uit ‘Go Faster’. Openen doet hij zelfs met twee gloednieuwe tracks: ‘War Paint’ en ‘Walk With Me’. De tweede schijf grasduint meer door de jaren heen. Hier kiest Richie voor akoestische versies, waarbij een aantal nummers voor deze gelegenheid opnieuw werden ingespeeld. Op de dvd trekt Kotzen alle registers open waarbij je ook zijn weergaloze techniek kunt bewonderen. In de tweede helft komen er wat rustiger nummers aan bod met op het einde een vreemd, voor sommigen misschien weerzinwekkend en tegelijk hilarisch huistafereeltje. In alle opzichten is deze video selectie een lust voor het oog. Wie Richie Kotzen nog niet mocht kennen, dan is deze release een prima introductie.

Lichtgestalt

Lichtgestalt Music

Als voorloper van hun debuut en eerste kennismaking brengt het Duitse Lichtgestalt deze drie nummers tellende ep uit. Hun muziek hoort thuis bij de Neue Deutsche Härte stroming. Alleen ligt de nadruk hier meer op de gitaren en vallen er meer invloeden te bespeuren van power metal en gothic metal dan industrial. In de intro’s van ‘Entfessele Den Sturm’ en ‘Motorenherz’ komen de keyboards even op de voorgrond, maar het is alleen in afsluiter ‘Zölibat’ dat de toetsenpartijen mee de sfeer bepalen van het nummer. Dat geeft toch een ander beeld van Lichtgestalt en zou nog wel eens interessant kunnen worden als dit verder wordt uitgewerkt op die eind dit jaar te verwachten eerste langspeler. De refreinen nodigen telkens uit om mee te zingen en dat maakt het allemaal wat meer toegankelijk en luchtig. Niet dat we nu helemaal ondersteboven waren van deze drie tracks. Toch benieuwd naar wat die eerste schijf in petto heeft.

Johnny Winter

Step Back

Megaforce/Suburban

Johnny Winter overleed een paar maanden geleden op 16 juli. Hij werd dood aangetroffen in zijn hotelkamer in Zurich, twee dagen, na wat nu zijn laatste optreden zou blijken te zijn, op het Cahors Blues Festival in Frankrijk. Winter verwierf vooral naam en faam in de jaren zeventig en tachtig van de twintigste eeuw. In de top 100 van beste gitaristen allertijden bezet hij plaats 63. Vermaard is onder meer zijn werk met blues legende Muddy Waters. Wat studio albums betreft was het geruime tijd stil. Pas in 2004 – het was geleden van ‘Hey, Where's Your Brother?’ uit 1992 - kwam ‘I’m A Bluesman’ uit, in 2011 gevolgd door de langspeler ‘Roots’. Johnny had er zijn handelsmerk van gemaakt om blues klassiekers en traditionele liedjes af te wisselen met nieuwer materiaal. Op ‘Roots’ nodigde hij een aantal gastmuzikanten uit en koos voor uitsluitend covers. Een concept dat werd verder gezet op ‘Step Back’, een album dat kort voor zijn dood al was opgenomen en nu postuum wordt uitgebracht. Heel wat bekende namen (Eric Clapton, Joe Bonamassa, Brian Setzer, Joe Perry, Billy Gibbons, Dr. John) passeren de revue en ook de titels van de meeste nummers, geleend bij de grootste en meest legendarische blues artiesten, klinken bekend in de oren. Als zanger bezat de blues man over een bijzonder timbre en als gitarist was hij een echte virtuoos. Al was het geen geheim dat Johnny Winter al enkele jaren er fysiek op achteruit ging en dat zijn gitaarspel daar toch onder leed. Een resem bekende snarenplukkers uitnodigen is dan een slimme zet en als die ook nog hun specifieke en herkenbare speelstijl laten primeren dan krijg je een gespreid aanbod aan prima uitvoeringen. ‘Step Back’ is dan ook een fijn album en een prachtig eerbetoon aan één van de allergrootsten uit de blues wereld.

Status Quo

The Frantic Four’s Final Fling - Live At The Dublin 02 Arena

earMUSIC

In de periode van 1970 tot 1976 spreekt men met Francis Rossi (65), Rick Parfitt (65), Alan Lancaster (65) en John Coghlan (67) over de klassieke line-up van Status Quo. Het was ook de periode dat ze misschien wel – in die context gezien - hun beste zeven albums ooit uitbrachten. De groep speelde toen een stuk heftiger en feller dan de jaren die erna kwamen. Naast hun op boogiewoogie geënte songs, kwamen ze harder en rauwer uit de hoek dankzij blues rock en heavy rock invloeden. Er waren ook al dikwijls speculaties geweest over een reünie van de ‘Frantic Four’, maar door gezondheidsproblemen bij zowel Parfitt als Lancaster bleef het bij geruchten. Tot de heren elkaar in 2012 terug in de armen vielen tijdens de opnames van de ‘Hello Quo!’ documentaire. Er werd voor maart 2013 een tournee gepland van negen optredens, de eerste in 32 jaar. Het grote succes er van zorgde voor een tweede luik van hun ‘Back 2 Sq. 1’ toer dit jaar in maart en april die als titel in plaats van ‘The Frantic Four Reunion’, nu ‘The Frantic Four’s Final Fling’ meekreeg. Net als hun laatste show in de Wembley Arena van 2013 werd ook nu hun laatste concert in de Dublin 02 Arena verfilmd en uitgebracht op zowel dvd, vinyl, cd als Blu-ray. De mannen zijn niet meer van de jongste en hun exuberante levensstijl van seks, drugs en alcohol, heeft duidelijk zijn sporen nagelaten. Soms kraakt en piept het, want de gewrichten willen niet meer mee. Vooral Lancaster loopt er wat verkrampt bij. Rossi was duidelijk zijn bril vergeten en Parfitt kampt(e) met hartproblemen. De stemmen zijn ook niet meer wat ze geweest waren. En toch mag je hier spreken van een memorabel concert, ook al omdat het naar verluidt hun allerlaatste was in deze bezetting. De 9000 aanwezigen; uitzinnig, luidruchtig en opgewekt, ook bekend als The Quo Army, hadden hun zinnen gezet op een onvergetelijk feestje en dat hebben ze gekregen ook. Status Quo ontpopt zich als een echte rockband, speelt luid en gedreven, iets wat ze met hun huidige bezetting en meer op pop afgestemde liedjes nooit kunnen klaren. Willen of niet, hier ga je overstag bij Quo klassiekers als ‘Is There A Better Way’, Little Lady’, ‘Rain’, ‘Oh Baby’, ‘Forty-Five Hundred Times’, ‘Down Down’ en ‘Caroline’. Interessant als bonus is de documentaire van Ian Woods ‘The Final Fling?’ Daarin praten alle vier de groepsleden openhartig over verleden, heden en toekomst. Of dit echt wel de zwanenzang was van ‘The Frantic Four’ valt nog af te wachten. Als de omstandigheden het toelaten dan twijfel ik er niet aan dat er nog een vervolg komt. Aan de andere kant is het fantastisch om ermee te stoppen op een hoogtepunt, vooral als in de film duidelijk wordt dat niet iedereen over dezelfde fysieke paraatheid beschikt. De vraag naar meer van deze legendarische Status Quo bezetting blijft (kaartjes voor de concerten waren in geen tijd uitverkocht). Benieuwd of ze aan de verleiding gaan kunnen weerstaan.

Emil Bulls

Sacrifice To Venus

AFM/Rock Inc.

Met hun nieuwe, inmiddels achtste, schijf hinkt het Duitse Emil Bulls op twee gedachten. Aan de ene kant willen ze het ruige, harde en rauwe imago behouden waarmee ze al bijna twintig jaar succes hebben bij een jonger metal publiek. Langs de andere zijde speelt het commerciële aspect zijn rol, want tenslotte moeten ze dit plaatje ook nog verkocht krijgen. Het resultaat is dat je een alternatieve, stevige en moderne metal variant krijgt aangeboden met meestal een meezingbaar refrein. Om het opgehoopte testosteron te kanaliseren heb je fijne tracks als ‘Pants Down’ (‘We’re gonna party with our pants down’) of ‘Rainbows And Butterflies’ (‘We fuck your elves and unicorns doggy style’). Waarom men er altijd van die steevast terugkerende slijmballen van songs bijneemt is blijkbaar een ongeschreven wet waar je bij dit genre van bands niet omheen kan. ‘Gone Baby Gone’ is ronduit pijnlijk. Niet om aan te horen. ‘Behind The Sun’ is eveneens zeemzoet, maar is muzikaal iets meer aantrekkelijk. De kleffe tekst moet je er maar voor lief bijnemen. Trouwens, voor lyrische hoogstandjes is er op deze ‘Sacrifice To Venus’ geen plaats. ‘I Wanna Feel You’ is meer uptempo en zelfs catchy, doch alleen al bij het horen van de titel gaan je tenen krullen. Het meest waren we te vinden voor monumentale werkjes als ‘Hearteater’ of ‘The Reckoning’. ‘The Age Of Revolution’ klinkt dan weer erg aanstekelijk. Net als ‘Man Or Mouse’. De titelsong is een allegaartje van door elkaar gehaspelde riffs en effecten waar geen lijn in zit. Nee, Emil Bulls wisselt hier goede momenten af met slechte. ‘Sacrifice To Venus’ doet niet echt verlangen naar meer. Als het viertal telkens drie jaar wacht om een nieuwe plaat uit te brengen dan valt deze nog net te pruimen.

A Road To Damascus

In Retrospect

Target Records

Deens kwartet dat zoals de titel van het album laat vermoeden de tijd neemt om even terug te blikken op het traject dat ze tot nu toe hebben afgelegd. Maar dan wel met een kritisch oog. Het loopt wel eens anders af dan verwacht. Dan is het belangrijk om in overweging te nemen hoe het een volgende keer anders aan te pakken of te kijken wat er beter kan. Die reflecties leiden nu een verder leven in de negen liedjes die op deze plaat staan en als je de teksten apart bekijkt dan zijn deze kerels toch al wat meer volwassen geworden. A Road To Damascus ging in zee met de Zweedse producer Dino Medanhodzic. Die geeft hun variant van emo rock en pop punk een grootse invulling die uitnodigt tot meezingen. Iets waar we niet zo gelukkige mee zijn is het loepzuivere en afgelikte groepsgeluid. De stroperige synths en glasheldere zang zullen wel menig meisjeshart doen smelten. Als dat hun doelgroep is dan is deze ‘In Retrospect’ een schot in de roos. Aan de andere kant doet het viertal hard zijn best om in nummers als ‘With All Due Respect’, ‘Tried And True’ en ‘The Only Way’ wat meer pit te krijgen, het wat rauwer en ruwer te laten klinken, maar sowieso blijft het allemaal lekker gestroomlijnd. Het is muziek die hand in hand gaat met haarloze torso’s en getrimde pudenda. Niet echt mijn ding.

Megaherz

Megaherz

Tussen hard en hartverscheurend

Het Duitse Megaherz is misschien niet de meest bekende telg uit de Neue Deutsche Härte familie, maar stond wel mee aan de wieg van het genre. Speelde de band de eerste jaren van zijn bestaan nog alternatieve metal (denk aan Clawfinger, Faith No More), dan drukte men in 1998 met het album ‘Kopfschuss’ een weloverwogen verandering in stijl door. Met ‘Zombieland’ zijn ze toe aan hun achtste studioplaat en daar hoort een woordje uitleg bij. Gesprekspartner van dienst was gitarist Christian ‘X-ti’ Bystron.

Paul Van de gehuchte

De wereld van de ondoden

Voor jullie vorige album kozen jullie als titel en thema ‘Götterdämmerung’ de opera van Richard Wagner. Nu kiest Megaherz voor de wereld van zombies, mythische wezens die vooral door hun aanwezigheid in films, boeken en stripverhalen niet meer weg te denken zijn in de hedendaagse, populaire cultuur. Waarom precies zombies?

‘We zaten in de studio te overleggen over hoe we het verdere schrijfproces zouden aanpakken. We hadden al een paar nummers af en op de achtergrond speelde toen ‘Zombieland’. Dit liet zo een sterke indruk op ons na. Vooral zanger Lex Wohnhaas kreeg het zinnetje uit het refrein ‘Willkommen in zombieland’ maar niet uit zijn hoofd. Het kon bijna niet anders dan dat we ‘Zombieland’ als titel zouden kiezen, want het liedje had alles wat een typische Megaherz song moet hebben.’

Jullie willen alles dan perfect afgestemd hebben op het gekozen thema. Het hoesontwerp, de kledij, make-up, foto’s, tekeningen… . Hoeveel tijd neemt dat in beslag en hoeveel mensen hebben er aan gewerkt?

‘We zaten wat achter op het schema, dus we hebben een tandje moeten bijsteken. Alles bij elkaar bestond het voltallige team toch uit zes tot acht personen. Er komt veel bij kijken en het neemt altijd meer tijd beslag dan wat er eerst qua tijdsduur was voorop gesteld. Alles wordt ook minutieus bekeken en doorgelicht. Het was een redelijk hectische tijd.’

Hoe verliep het schrijven van de nieuwe songs?

‘Ik schrijf zelf de meeste nummers en het nam ook wat meer tijd in beslag dan verwacht. Bij elke nieuwe plaat wil je toch een andere invalshoek en tegelijk ook je vorige langspeler overtreffen. Het was een bewuste keuze om de muziek een andere wending te geven. Niet alleen uitpakken met harde riffs en beats, maar ook ruimte laten voor meer melodie en ons meer concentreren op de zanglijnen. Dat waren de voornaamste aandachtspunten. Het sleutelmoment op ‘Zombieland’ ligt bij ‘Gegen Den Wind’. Tijdens het concert op Wacken in 2012 hebben we voor het eerst ‘Gegen Den Wind’ als bisnummer gespeeld. Het publiek reageerde er erg positief op en toen wisten we dat dit de richting was die we moesten inslaan.’

Luister je soms nog naar vorige Megaherz platen?

‘Ja absoluut, wel niet regelmatig, maar dat hoeft ook niet. Die muziek is nooit ver weg, want je blijft je oudere werk spelen tijdens concerten. Ik ben er als het ware mee vergroeit.’

Het is een huizenhoog cliché, maar elke keer als er een nieuw album uitkomt wordt het naar voor geschoven als het beste wat de artiest in kwestie ooit heeft gemaakt. Is dat voor Megaherz met ‘Zombieland’ ook het geval?

‘Ik moet het cliché beamen. Eerlijk, ik vind ‘Zombieland’ onze beste plaat tot nu toe. Er gaat kracht vanuit. Dat is wat de fans van ons verwachten. Dat in combinatie met pathetiek, emotie en een zweem van hoogdravendheid. Ook compositorisch zijn we er op vooruit gegaan. Als je de songs beluistert dan is één van de sterke punten het gevarieerde aanbod.’

Een clown waar niet mee valt te lachen

De boosaardige clown figuur prijkte op de hoes van jullie eerste twee langspelers en kwam terug op het voorplan met de release van ‘Götterdämmerung’. Als frontman is zanger Lex er de personificatie van. Was dat een spontaan gebeuren of hebben jullie hem moeten aanporren?

‘Het grimmige, sinistere beeld van de grijnzende clown op de hoezen van onze eerste platen werd een beetje ons handelsmerk en is eigenlijk nooit helemaal uit beeld verdwenen. Het klopt dat we met de release van ‘Götterdämmerung’ het personage opnieuw hebben opgevoerd. De voorwaarde was dat Lex tijdens onze optredens in de huid van de clown zou kruipen. Hij moest zich daarvoor laten schminken, was daar eerst niet zo tuk op en als voorwaarde stelde hij dat de rest van de band ook make-up zou gebruiken. Wij stonden daar in het begin ook weigerachtig tegenover, maar nu is het zo ingeburgerd dat we het zelfs leuk vinden. Nu is het meer een wedstrijd om voor de pinnen te komen met de meest gave of ziekelijke uitbeelding. Het gamma blijft uiteraard beperkt, doch we trachten er toch een persoonlijke toets aan te geven die in overeenstemming is met elk zijn persoonlijkheid.’

Hoe kom je aan je bijnaam X-ti?

‘Dat is een lang verhaal (lacht). Ik heb een tante die in Wisconsin in de VS woont en die mocht me heel erg graag. Ze vond dat ik er altijd blij en goedgemutst bijliep. Ik deed haar altijd denken aan de voor haar leukste tijd van het jaar; de kerstperiode. Op kaartjes en in e-mails sprak ze me altijd aan met X-tian, zoals je X-mas, kerstmis kunt schrijven. Mijn medematen van Megaherz hadden dit ooit eens opgemerkt en overgenomen. Maar na een tijdje vonden ze het niet zo makkelijk om uit te spreken en het werd al snel afgekort tot X-ti. En dat is tot nu toe mijn roepnaam gebleven.’

Positie kiezen

Hoe moeilijk is het voor een groep als Megaherz om zich te onderscheiden van het ruime aanbod aan acts die tot de Neue Deutsche Härte beweging horen?

‘Wel, als je teruggaat in de tijd dan blijkt dat je Megaherz toch tot de eerste lichting mag rekenen die het nieuwe genre mee heeft gelanceerd. Het aanbod met gelijk gestemde bands is heel wat groter geworden en misschien behoort Megaherz niet tot de grootste en bekendste namen, maar als je onze historie overschouwt – straks zijn we twintig jaar actief - dan vind ik wel dat we onze plaats binnen de scene verdienen. Tijdens concerten en vooral festivals merk je dat de populariteit voor het genre niet afneemt. Meestal staan er drie, vier bands geprogrammeerd die dezelfde muziekstijl delen. Voor het publiek dat daar van houdt is zo een ruimer aanbod meegenomen en onderling ontstaat er een gezonde concurrentie. We zijn hoegenaamd niet rancuneus of afgunstig. Integendeel, we zijn heel blij met onze huidige positie in het Neue Deutsche Härte landschap.’

Een aantal jaren geleden waren jullie erg populair in de Verenigde Staten. Is dat nog altijd zo en zijn jullie nu al in Noord-Amerika op tournee geweest?

‘Wat vooral goed verkoopt in de USA is onze merchandising. Dat is uiteraard leuk meegenomen. Onze platenmaatschappij is nu ook van plan om het nieuwe album daar uit te brengen en te promoten. Financieel is het nog altijd heel moeilijk om daar een rondreis te organiseren. We kunnen niet van onze muziek leven. Zelf ben ik deeltijds muziekleraar en heb daarnaast een eigen muziekstudio gebouwd. Dat heeft ook een aardige stuiver gekost en vraagt ook altijd nieuwe investeringen. Je moet meegaan met je tijd en als er iets nieuws op de markt komt dat een verbetering betekent dan wil ik dat ook hebben. Voorlopig blijven de plannen voor een tournee in de Verenigde Staten nog een tijdje opgeborgen.’

Jullie zijn veel onderweg en dan gebeurt er wel altijd iets. Zijn er door de jaren heen anekdotes of voorvallen die je altijd zijn bijgebleven?

‘Je kunt je niet voorstellen wat er zich allemaal afspeelt. Meestal zaken die het daglicht schuwen en activiteiten die niet geschikt zijn voor publicatie. Laatst hadden we opgetreden in een club en als dan omstreeks vier uur in de ochtend de tent dicht gaat en de laatste bezoekers huiswaarts keren, dan geloof je je eigen ogen niet. Wat mensen al niet allemaal uitspoken als ze wat te veel hebben gedronken. Echt je wil het niet weten.’ (lacht)

Je ontmoet ook andere artiesten. Zijn er die een onuitwisbare indruk hebben nagelaten zowel als performer en als persoonlijkheid?

‘Twee geleden, tijdens hun Lichter der Stadt Tournee heb ik het genoegen gehad om kennis te maken met Der Graf, de zanger van de groep Unheilig. Het was het concert in München en ik was daar toevallig omdat Staubkind - de act die het voorprogramma zou verzorgen - me vijf dagen eerder had gebeld of dat ik wou inspringen om hun gitarist, die ze de avond er voor aan de deur hadden gezet, te vervangen. Het was een hele opgave om in slechts een paar dagen me hun songcatalogus eigen te maken. Om vooraf nog te repeteren was er zelfs geen tijd meer. Gelukkig is het allemaal prima verlopen. Na het optreden had ik dus de kans om met Der Graf te praten. Over de man is weinig bekend. Hij houdt zijn privéleven strikt gescheiden van zijn bestaan als muzikant. Bleek dat hij een zeer aangenaam mens is, genoegzaam in de omgang, intelligent en welbespraakt. Ik heb hem altijd bewonderd als muzikant en zanger en sinds die ontmoeting is mijn waardering alleen nog maar toegenomen.’

Op zoek naar de perfecte gitaar

Waar geef je veel geld aan uit? Heb je bijvoorbeeld een grote collectie gitaren?

‘Eigenlijk wel ja. Ik ben zelfs een beetje de tel kwijt geraakt. Ik heb er een twintigtal denk ik. Net als elke zichzelf respecterende gitarist ben ik op zoek naar de ultieme gitaar, het perfecte instrument met de meest uitzonderlijke klank. (lacht) Daarin zal ik altijd dezelfde blijven denk ik. Bijvoorbeeld, een achttal weken geleden heb ik me een ‘heavy relic’ Telecaster, een op artificiële wijze oud gemaakte gitaar gekocht in de Fender custom shop. Wel het is één van de beste gitaren waar ik ooit op heb gespeeld. Waarschijnlijk ga ik krak hetzelfde zeggen bij de volgende gitaar die ik koop, maar zo gaat dat nu eenmaal. (lacht) Als we live optreden gebruik ik meestal mijn ESP Black Eclipse en in de studio durf ik al eens naast de Eclipse, mijn ESP Viper te gebruiken. Voor ik bij ESP ben terecht gekomen gebruikte ik Framus gitaren. Ik kreeg daar de mogelijkheid om een gitaar, helemaal op maat te laten maken. Ik denk niet dat ze ooit in productie is gegaan. Het zijn Framus Diablo’s met onder meer Floyd Rose tremolo’s en ik bezit er twee exemplaren van. Daarnaast heb ik zes of zeven verschillende versterkers en vier of vijf verschillende soorten behuizingen voor luidsprekers.’

Naar welke muziek luister je?

‘Ik heb een brede smaak. Naar de radio luister ik bijna nooit. De programma’s lijken meestal nergens op. De talrijke Internet radio stations bieden heel wat meer mogelijkheden. Soms luister ik uitsluitend naar elektronische muziek. Dat interesseert me enorm. Bij Megaherz speel ik niet alleen gitaar, maar neem ook de keyboards, samples en het programmeren voor mijn rekening. Vandaar mijn belangstelling voor dat soort muziek. Meer recente platen die ik heel goed vind zijn ‘Sempiternal’ van Bring Me The Horizon, In This Moment, een Amerikaanse groep, vind ik ook goed en natuurlijk alles van In Flames. Killswitch Engage is één van mijn favorieten, net als Korn. Vroeger was ik een hele grote fan van Clawfinger. Met Megaherz zijn we destijds gestart omdat we muziek wilden spelen zoals Clawfinger dat deed, maar dan met Duitse teksten. Ben ook fan van ‘Hybrid Theory’ de eerste plaat van Linkin Park, Faith No More, Helmet, Rage Against The Machine… .’

Word je het toeren soms niet moe?

‘Nee, het klinkt misschien eigenaardig maar als we kunnen optreden en concerten spelen dan zien we dat als een soort van beloning, een prijs die we gewonnen hebben voor al het harde werk dat we geleverd hebben in de studio. We genieten echt met volle teugen van elk moment. Je krijgt ook direct feedback en interactie met het publiek. Dan voel je ook dat je muziek wordt geapprecieerd en dat is toch nog altijd het mooiste dat er is.’