Kyng

Kyng

In zee met Poseidon

Het derde album ‘Breathe In The Water’ van het Amerikaanse trio Kyng krijgt veel mediabelangstelling. Rock Tribune kan daarbij niet achterblijven. We troffen zanger/gitarist Eddie Veliz aan in Austin, Texas. Momenteel is hij met zijn band op tournee doorheen de VS om de nieuwe plaat te promoten. Release datum is 7 oktober. Na twee weken kan hij een eerste balans opmaken en zo te horen loopt alles naar wens. We troffen een muzikant aan, helemaal in zijn nopjes.

Paul Van de gehuchte

‘We hebben op een paar festivals gespeeld en zijn nu op rondreis met Clutch en Zakk Sabbath. Soms treden we, naargelang het toerschema, ook alleen op of als hoofdact. Momenteel hoor je mij niet klagen. De opkomst is goed. In bijvoorbeeld Houston en Buffalo zijn alle tickets de deur uit. De nieuwe songs vallen in de smaak. En we amuseren ons. We toeren tot begin november. Dan keren we terug naar huis. Thuis is Los Angeles. Met de familie brengen we de feestdagen door. Begin 2017 staan er al een aantal dingen gepland. Het geeft je een gevoel van gemoedsrust en vertrouwen als je naar iets kunt uitkijken en er geld in het laatje komt. Ja, voorlopig ziet de toekomst van Kyng er rooskleurig uit.’

 

Impact vanuit eigen kracht 

Voor het maken van een nieuwe plaat moet je van een schone lei beginnen je bij wijze van spreken herontdekken. Hoe is het bij jullie verlopen voor ‘Breathe In The Water’?

‘We hadden al een tijd op voorhand beslist om een aantal ideeën die we voorheen links hadden laten liggen nu wel mee op te nemen in het geheel. Er was geen invloed of druk van buitenaf. We hebben gewoon onze zin doorgedreven. Vroeger durfden we al eens twijfelen: Is dit wel radiovriendelijk genoeg? Of gaan ze dit wel goed vinden? We hebben er ook de nodige tijd voor uitgetrokken, we zijn niet overhaast te werk gegaan. En het is allemaal vrij vlot verlopen. Onze drummer Pepe Clark Magana is terug in Mexico gaan wonen en dat maakte de dingen wat gecompliceerder tijdens het schrijfproces. Toen hij dan even terugkwam naar Los Angeles hebben we ons in de repetitieruimte opgesloten en bijna dag en nacht doorgewerkt aan het completeren van het songmateriaal.’

Weet je waarom Pepe is teruggekeerd naar Mexico? Toch niet om al die heisa rond illegale Mexicanen die het land gaan worden uitgezet of het bouwen van Trump zijn muur?

‘Nee, niet dat ik weet. Ik denk dat het meer te maken heeft met familie, zijn moeder en zuster. Nog niet zolang geleden is zijn vader gestorven. En hij heeft er de vrouw van zijn dromen leren kennen. Laat ons zeggen dat hij zijn hart volgt. Eigenlijk zou je het hem zelf moeten vragen, maar het zou alvast een kop voor in de krant zijn: ‘Drummer Pepe Clark Magana van Kyng verliet de VS om ver uit de buurt te zijn van Donald Trump.’ (lacht).

Weerwerk bieden tegen ellende en rampspoed

Je zingt over woede, verlies en wanhoop. Zijn dat de emoties en gevoelens die je het meest raken en je leven beheersen?

‘Er is heel wat gebeurt dat me diep heeft geraakt en alles heeft veranderd. Ook Pepe en Tony (Castaneda, basgitarist) kregen tegenslagen te verwerken. Veertien dagen voor de start van een tournee die vier maanden zou duren is mijn broer overleden. Ik had het gevoel dat me niet de tijd werd gegeven om te rouwen. Ik wou gewoon thuis zijn bij mijn familie, maar dat kon niet. Dan was er nog mijn relatie met een vrouw die helemaal spaak is gelopen. Op dat moment in mijn leven was zij niet de meest aangewezen persoon om mee samen te leven. Bij mijn jongste zuster werd gediagnosticeerd dat ze kanker had. In korte tijd kreeg ik een heleboel tegenspoed en ellende over me heen. Heel tragisch allemaal, maar op één of andere manier moet je alles proberen te verwerken en een plaats te geven. Mijn muziek helpt me daarbij. Heel wat emoties en gevoelens komen tot uiting in de teksten van de songs. Zie het als een vorm van therapie, maar het heeft wel gewerkt.’ 

Grafisch kunstenaar Conor Nolan maakte een opvallende cover voor ‘Breathe In The Water’. Hij gebruikte de songs als inspiratiebron. Was dat iets waar je om had gevraagd of helemaal zijn idee?

‘De vraag kwam van ons uit om de thema’s van de songs te verwerken in het hoes ontwerp. Het was de bedoeling om dit de benadrukken, er de aandacht op te vestigen, de teksten te visualiseren. Ik hou van de afbeelding van de duivel in zijn bootje die iets fluistert in het oor van Poseidon die op zijn beurt al het water opzuigt en het allemaal laat verdwijnen. Een impressionante weergave die de luisteraar moet nieuwsgierig maken naar de muziek.’

Is dit nu jullie beste plaat tot nu toe?

‘Ik denk het wel. Onze eerste plaat ‘Trampled Sun’ vond ik wel gaaf. Ik vind de nummers nog altijd steengoed, maar geluidstechnisch kon het beter. We hadden van in het begin probleempjes met het opnemen. Als ik er nu naar luister dan kan ik alleen maar vaststellen dat de opnamekwaliteit niet goed is. Op ‘Burn The Serum’ is het geluid stukken beter, maar we bevonden ons dan in een ander momentum. We wilden te veel ons best doen om de mensen rondom ons tevreden te stellen en enthousiast te krijgen. Rock ’n roll op maat gesneden. Het kwam aan als een stomp in de maag dat een nummer als ‘Electric Halo’ werd gekozen als single. Zelf hadden wij eerder gekozen voor ‘Self Medicated Man’ of ‘In The Land Of Pigs’. Laat me het zo stellen: De manier waarop het album werd gepromoot bezorgde ons zure oprispingen.’ Met ‘Breathe In The Water’ hadden we de volledige controle in eigen handen en met Machine een producer die het klappen van de zweep kende en bijstuurde waar nodig. Nu is ons credo: Als je de songs fijn vind mooi. Indien niet dan zij het zo. Meer Kyng dan dit kun je niet krijgen.’

   

Oeps! Ik ben mijn tekst kwijt

Tijdens een Motörhead’s Motorboat interview vorig jaar antwoordde je op een vraag over zeeziek zijn met het ‘braken en schijten’ fenomeen tijdens de duur van een concert. Is je dat ooit al overkomen?

‘Nee, toch niet. Ik heb voorlopig nog geen probleem met het onder controle houden van al mijn lichaamsvochten en spieren. Ik weet echt niet waarom ik dat er toen uitfloepte. Het is wel typisch voor me om zo iets uit te kramen. Dus ik twijfel er niet aan dat ik het heb gezegd. (lacht)’

Is het waar dat je soms tijdens een optreden je teksten vergeet?

‘Ja dat gebeurt al de tijd. Vooral als we nieuwe nummers brengen. Ik vind het zelf vreemd. Ik moet dan gaan improviseren en zelf wat verzinnen. Meestal komen ze even snel terug als ze weg waren. De nieuwe plaat is nu nog niet uit, de mensen zijn er nog niet mee vertrouwd, dus nu valt het nog niet te veel op. Maar binnenkort zit ik met een probleem (lacht). Als we oudere liedjes brengen doe ik iets meer mijn best om de juiste teksten te memoriseren.’

Ik ken een zanger/gitarist die een paar van zijn teksten op zijn arm heeft laten tatoeëren. Zou je dat ook niet in overweging nemen? 

‘Nee, denk het niet. Ik verzin ze liever ter plekke. Nu je over tatoeages spreekt: Het is zo een wijd verspreid fenomeen. Ik denk dat we de enige band in de wereld zijn waarvan geen enkele van de muzikanten een tatoeage heeft. Persoonlijk heb ik nooit de behoefte gevoeld om iets op mijn huid te laten inkten. Van beroep ben ik illustrator en maak op dit moment vooral doodles. Trouwens, ik ben nog op geen enkele afbeelding of tekst gestuit die me genoeg aanspreekt om te zeggen van: Nou daar wil ik een tattoo van. Als ik iets mooi vind dan hang ik het liever op aan een muur. Wat ik vreemd vind en wat nu veel voorkomt is dat men zijn familienaam op de rug laat tatoeëren. Het is afgeleid van een populair East L.A., Cholo gangster gebruik. Precies om te laten weten: Mocht je er aan twijfelen, dit is wie ik ben en hoe ik heet (lacht).’

Was het altijd een jongensdroom om in een groep te spelen?

‘Oh ja. Al vanaf de leeftijd van drie jaar imiteerde ik zangers en dikwijls was er wel een familielid met een gitaar in de buurt en daar mocht ik dan op tokkelen. Eén van de eerste liedjes die ik leerde spelen was ‘These Boots Are Made For Walking’ van Nancy Sinatra. Mocht ik geen muzikant zijn, dan had ik sowieso naar werk gezocht binnen de muziekindustrie. Vooral mijn moeder heeft me gestimuleerd en gesteund en supportert nog altijd vanop de eerste rij. Ik mocht bij manier van spreken elk uur van de dag gitaar spelen. Mijn vader - mijn ouders leven gescheiden - was minder enthousiast en als ik weer eens naar mijn gitaar greep vroeg hij me telkens of het niet beter zou zijn om voor advocaat of jurist te gaan studeren (lacht).

De media

Ben je nog mee met alle nieuwe apps en actief op sociale media?

‘Het is niet iets wat ons bijster interesseert, doch we proberen bij te blijven op Twitter en Facebook. Ik gebruik ook Snapchat en ben er verschrikkelijk slecht in. Relevant blijven is de boodschap. We zitten tussen twee generaties in. We zijn niet jong en ook niet oud en daarom ook niet echt goed in die dingen. De kinderen nu groeien er mee op en zijn er van kleins af mee vertrouwd. Ze zijn tien jaar oud en alles is binnen handbereik. Ze kijken naar porno. Bevrediging in een oogwenk. Voor hen is de virtuele wereld nog moeilijk van de echte te onderscheiden en met de tijd zal het nog verergeren. Ze zijn de kunst van het communiceren kwijt. Een gesprek aanknopen of een brief schrijven. Zelfs een e-mail versturen is moeilijk. Straks converseren ze nog uitsluitend via emoji’s. Ga het straks eens zelf uitproberen.’

Iets wat er nauw mee verbonden is, is aankopen doen via het Internet. 

‘In de VS is het helemaal ingeburgerd. Je hoeft eigenlijk het huis niet meer uit. Alles kan aan huis worden geleverd. Bijna niemand vraagt zich af op welke manier en door wie je bestelling wordt verwerkt en tot bij jou gebracht. Meestal zijn de werkomstandigheden slecht, moeten die mensen lange shifts draaien en zijn ze onderbetaald. Het enige waar de koper aan denkt is of zijn pakket binnen de afgesproken termijn op zijn bestemming zal zijn. De rest is bijzaak.’

Om te eindigen vijf prozaïsche vragen

Wat zing je onder de douche?

‘Hangt een beetje af van mijn gemoedsgesteldheid. Iets van Sam Cooke of Chris Cornell. Iets uit ‘Euphoria Morning’. Altijd leuk om de dag mee te beginnen.’

Wie is je favoriete ‘one night stand’?

‘De Charlize Theron van 2001, 26 lentes jong en oogverblindend mooi.’ 

Jezelf trakteren op een versnapering of smulpartij?

‘In een Starbucks een dikke reep chocolade verorberen. Of Häagen-Dazs. Daar hebben ze een heel lekkere milkshake met Belgische chocolade. Het is één van mijn favoriete drankjes.’

Je bent blijkbaar tevreden met de kleine dingen des levens. Ik zou denken aan een vijfsterren restaurant met een zevengangen menu of een verre, exotische reis naar Mauritius, Zanzibar of de Society Eilanden.

 ‘Dan heb je veel centen nodig. Het grote geld moet dan rollen. Sinds we begonnen met Kyng hebben we nog geen ‘big bucks’ mogen binnen rijven. We houden het simpel en genieten van wat zich aanbiedt. Als je extravagant gaat leven dan verlies je al snel het contact met de werkelijkheid.’ 

Mocht je zelf kunnen kiezen, hoe zou je willen sterven?

‘Ofwel in mijn bed rustig inslapen terwijl ik lig te luisteren naar ‘The Rain Song’ van Led Zeppelin of ik sterf heroïsch in een regen van kogels in mijn mitrailleursnest, vechtend tegen een overmacht.’

En wat moet er op je grafsteen komen?

‘Dat is een moeilijke. Laat het ons houden bij deze: ’Here lies and he believes: I have no fucking clue’.