Peter Murphy heeft tijdens zijn solo loopbaan verschillende muzikale paden bewandeld. Als je alleen al kijkt naar het laatste decennium ligt er een wereld van verschil tussen ‘Dust’ (2002) en ‘Unshattered’ van 2004. En natuurlijk was er nog ‘Go Away White’ van Bauhaus dat werd uitgebracht in 2008. Naar eigen zeggen ligt volgens Peter zijn negende studioplaat in het verlengde van ‘Go Away White’. Zeg maar een voortzetting van het toen uitgezette traject. Hoe dan ook was Murphy aan herbronning toe en de ‘Godfather Of Goth’ koos voor ‘Ninth’ een meer rockgerichte aanpak. Peter’s mooie bariton kan je plaatsen tussen de stemmen van Iggy, David Bowie en Andrew Eldritch in, al blijft zijn typische intonatie uniek. Vandaar dat hij zonder probleem een breder muzikaal spectrum kan bestrijken. Het aanbod op ‘Ninth’ biedt een gamma waarbij zowel zijn gothic verleden als facetten uit (hard)rock, dark wave en pop aan bod komen. Murphy steekt van wal met een fiks rocknummer dat niet zou misstaan op een Iggy Pop plaat. ‘Seesaw Sway’ refereert dan weer naar The Cult en ‘Never Fall Out’ naar Bowie. Tussendoor pakt hij uit met sterke songs als ‘Peace To Each’ en het op single verschenen ‘I Spit Roses’. Ook ‘Memory Go’ en ‘The Prince And Old Lady Shade’ zijn verre van slecht, maar ze luiden een mindere passage in. Peter kruipt pas uit het dalletje met de wel heel fraaie ballade ‘Crème De La Crème’, meteen de afsluiter van ‘Ninth’. Hopelijk valt deze schijf niet tussen de plooien van het grote aanbod, want Peter Murphy is hier erg verdienstelijk en bewijst zijn meerwaarde als solo artiest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten