Dine on
Ashes
Een compact
muzikaal werk blijft langer hangen
Het
Belgische Dine On Ashes heeft met ‘On Being Sane In Insane Places’ een
eerste album uit. Voor Dark Entries reden genoeg om nader kennis te maken.
Wat was de aanzet om
met Dine on Ashes van start te gaan?
Wim: ‘Mijn vorige band Transparent Curse speelde
hoofdzakelijk cold wave. Ik had na een tijdje genoeg van dit eenzijdige geluid
en wilde iets meer 'elektronisch' uitproberen. Het was een pad dat ik voorheen
nog niet had bewandeld aangezien ik vooral gefocust was op gitaarmuziek. Dine
on Ashes was dus ergens een sprong in het ongewisse. Ik wilde meer gelaagdheid,
meer atmosfeer... . De melancholie, die destijds bij Transparent Curse al
aanwezig was, wou ik nog verder uitdiepen. De term 'grootstadmuziek' is hier
wel op zijn plaats vind ik; een clash tussen post rock, synthesizers en sterk
uitgewerkte composities. En ik was op zoek naar een vrouwenstem, erg cruciaal
voor deze sound. Een meerwaarde zelfs... .’Wim, jij schrijft alle muziek. Door wie laat jij je inspireren?
Wim: ‘Verschillende muzikanten en bands hebben me destijds
geïnspireerd om te beginnen met schrijven, gaande van The Doors tot Bloc Party
en van Jimi Hendrix tot Kraftwerk. Wat deze cd betreft; het idee, het geluid
heb ik altijd in mijn hoofd gehad. De voorbije jaren heb ik dat daadwerkelijk
omgezet in muziek. Hiervoor was een rijpingsproces nodig want tijd is cruciaal
bij het schrijven van songs.’
Wat is je muzikale
achtergrond en in hoeverre verschilt die van de andere leden van Dine on Ashes?
.jpg)
Zangeres Katharine is
psychologe en schrijft op haar beurt alle teksten. In hoeverre is de draagkracht
van haar woorden gebaseerd op professionele gebeurtenissen? Of is dat
deontologisch niet te verantwoorden?
Katharine: ‘Mijn opleiding is nog niet afgerond, dus
veel professionele gebeurtenissen heb ik in elk geval niet om mij op te
baseren. Ik kan wel zeggen dat ik altijd vanuit persoonlijke ervaringen
vertrek, dingen die ik zelf meemaak en voel of wat ik merk in mijn omgeving bij
anderen. Ik probeer dan altijd vanuit een ander perspectief te schrijven en
gebruik te maken van metaforen. Zelf houd ik het meest van teksten die niet
meteen voor het oprapen liggen, waar je niet meteen de exacte betekenis kan uit
halen dus ik zal dat ook zoveel mogelijk met mijn eigen teksten proberen doen.’
Willen jullie met de
teksten een boodschap brengen of zijn het louter poëtische bespiegelingen?
Katharine: ‘Eigenlijk wil ik gewoon een verhaal vertellen,
maar niet iedereen zal hetzelfde verhaal horen. En dat is eigenlijk net de
essentie van poëzie wat mij betreft.’
Katharine, je hebt
Scandinavische roots. Kun je daar iets meer over vertellen?
Katharine: ‘Ik heb een Finse moeder en daardoor
noodgedwongen ook een halve Scandinavische stamboom. Zelf vind ik dat er verder
niet veel meer mee gemoeid is, maar de rest van de band denkt daar blijkbaar
anders over aangezien ze er op stonden dat het werd vermeld.’
Wim: ‘De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat dit enerzijds
toch wel sexy is om dit te vermelden in je bio. Scandinavië spreekt nu eenmaal
tot de verbeelding en in het kielzog van bands zoals The Knife, Röyksopp, Fever
Ray en The Cardigans was dit mooi meegenomen. Ik spreek nu vanuit het standpunt
van pure promotie wat niet zo onbelangrijk is in tijden van mainstream.’
Wanneer ben je
begonnen met zingen?
Katharine: Ik ben pas ‘serieus’ met zingen beginnen omgaan
toen ik net 18 jaar was geworden en auditie had gedaan voor een plek in de
groep. Daarvoor was ik gewoon iemand die graag eens een liedje zong. Ik vond
dat ik dat best goed kon en speelde al wel eens met het idee om ooit in een
band te zingen. Daarom dat ik meteen reageerde op Wim zijn oproep naar een
zangeres. Ik bleek de eerste kandidate te zijn en meteen ook de juiste
blijkbaar... . Maar op dat gebied moest ik nog heel veel leren: ik had nog
nooit in een microfoon leren zingen of zelf zanglijnen geschreven. Vooral
dankzij Wim ben ik in elk geval muzikaal enorm gegroeid en er blijft nog véél
ruimte tot verbetering.’
De tekstfragmenten
die jullie als samples gebruiken, waar komen die vandaan?
Wim: Het tekstfragment uit ‘Controlled Partitions’ is een
sample uit een ‘black box’; de laatste communicatie tussen de piloten van een
DC-10 en het grondpersoneel. Een verwijzing naar 'het verliezen van controle'.
En ‘The Fifth Stage’ eindigt met de woorden van president J. F. Kennedy uit
1963.
Hoe komen de songs
tot stand. Eerst de muziek en dan de teksten of vice versa?
Wim:: ‘We starten steeds met muziek, de sfeer die wordt
opgeroepen inspireert Katharine tot het schrijven van teksten.’
Katharine: ‘Soms zal ik wel eens vragen aan Wim om een
nummer te schrijven dat in een bepaalde sfeer ligt als ik al met een thema in
mijn hoofd zit. Het is geen volledig eenrichtingsverkeer: we proberen wel
elkaars suggesties in gedachten te houden.’
Wanneer komen
Dominique, Tom en Frank in beeld? Nadat de songs zijn afgewerkt of eerder?
Hebben ze bijvoorbeeld inspraak over hoe de nummers uiteindelijk zullen
klinken?
Wim: ‘Bij dit album is hun samenwerking pas gestart na de
opnames, productie en mixing. Het feit dat we deze muziek 'live' wilden
brengen, impliceerde de betrokkenheid van andere muzikanten. Op het podium
brengen zij een extra dimensie in de muziek die toch voor een stuk anders
blijkt te zijn dan op de cd. Daarom dat Dine on Ashes 'live' meer rockinvloeden
heeft dan op deze geluidsdrager. De bijdrage van de andere muzikanten is echter
geëvolueerd bij het schrijven van nieuwe nummers. Zo wordt Tom nu mee betrokken
bij de productie.’
‘Zoals je ook kan lezen in de biografie op de officiële
website, maken Dominique en Tom deel uit van mijn muzikale verleden. Zo was
Dominique destijds ook al de bassist bij Transparent Curse en heeft Tom
destijds de opnames gedaan voor een ep van deze groep. Frank is de enige echte
nieuwkomer, niet alleen een drummer met een eigen geluid maar ook een
sympathieke smaakmaker. Repetities bij Dine on Ashes zijn altijd goed voor de
nodige dosissen aan humor.’
Hoe moeilijk was het
om dit project tot een goed einde te brengen? En dan bedoel ik alle facetten:
het schrijfproces, artwork, opnames, productie, enzovoort.
Wim: ‘Ondanks het feit dat het project in grote lijnen vast
lag, heeft het veel energie en geld gekost om tot een fysische release te
komen. We spreken hier toch over een periode van verschillende jaren. Vooral
omdat je veel dingen zelf moet (op)zoeken; een bewuste keuze aangezien we de
touwtjes graag zelf in handen houden. Muziek schrijven is een intiem gebeuren
dat start met een idee. Dat idee moet eerst rijpen alvorens de eerste noot er
komt. Zoiets gebeurt meestal in de totale afzondering van de studio. En bij
voorkeur: 's nachts... een gegeven waar vele muzikanten zich in zullen
terugvinden. De opnames van het album zijn deels DIY (home studio recordings
via Pro Tools LE), alhoewel we gekozen hebben voor een professionele afwerking
bij Hype Studios in Mechelen (Pro Tools HD). Mensen als Gaëtan Vandewoude (mix)
en Jan Volckaert (mastering) hebben een belangrijke rol gespeeld in de
ondersteuning en de realisatie van dit proces. Daarnaast was er ook de
papierwinkel met GS1 (barcode), Simim (ISRC-codes), SABAM en niet te vergeten:
het geweldige artwork waar Jens Dawn verantwoordelijk voor is. Zijn impact op
het visuele gegeven van de groep is enorm geweest. Hij is niet alleen een
begenadigde ontwerper maar ook een zeer fijne mens. We hebben het geluk gehad
omringd te zijn geweest met bijzonder toffe mensen, wat de realisatie van het
album zeker ten goede is gekomen.’
Jullie kozen ervoor
om als debuut een mini in plaats van een full cd uit te brengen. Kun je dat
even toelichten?
.jpg)
Wim: ‘We hebben alles gezegd wat we moesten zeggen op deze
mini... meer zou teveel geweest zijn. Een compact muzikaal werk blijft
bovendien langer hangen.’
Waarom kozen jullie
als titel voor ‘On Being Sane In Insane Places’?
Katharine: ‘Dat is een verwijzing naar een studie van
Rosenhan uit de jaren '70. David Rosenhan was een psycholoog die zich samen met
nog andere ‘gezonde’ mensen liet opnemen in verscheidene psychiatrische instellingen
om te onderzoeken of de psychologen en psychiaters van dienst hen zouden kunnen
ontmaskeren. Bleek dat vooral de medepatiënten eigenlijk doorhadden dat er iets
niet pluis was. Enfin, ik vond het een interessante gedachtegang die het
concept van het album moet leiden: wat is normaal zijn en ligt het aan ons of
aan onze omgeving?’
Whiterock Records is
vermoed ik jullie eigen label. Is dat de beste manier om tegenwoordig een plaat
uit te brengen: in eigen beheer?
.jpg)
Wim: ‘Whiterock Records is een tussenstation, het is niet
ons eigen label. Het is een Duitse platenmaatschappij die ons de cruciale
LC-code bezorgd heeft zodat de cd ook op Duitse radiostations kan gedraaid
worden. In ruil moesten we wel de naam en de verwijzing op de geluidsdrager
aanbrengen. Alle rechten op productie, muziek en teksten blijft echter eigendom
van Dine on Ashes. Een plaat in eigen beheer uitbrengen was voor dit album een
bewuste keuze; geen inmenging van derden. Een puur en eerlijk geluid dat tevens
een test was: ‘Wat is de impact op de luisteraar zonder externe producers,
managers of platenlabels?’ Ongefilterd, recht van de muzikant en auteur.’
Denken jullie al aan
een volgende cd of is het daarvoor nog te vroeg?
.jpg)
Wim: ‘Daar wordt zelfs hardop aan gedacht. We zijn volop
bezig aan het schrijven van nieuw materiaal. Dine on Ashes is een dynamische
band die op zoek is naar nieuwe uitdagingen. Een nieuw album is daar één van.’
Wat hopen jullie als
groep te bereiken? Bestaat er zoiets als een muzikale droom?
Wim: ‘Enerzijds: the sky's the limit maar je moet
realistisch blijven. Als je iets groot wil betekenen, moet je aan het
buitenland denken. Anderzijds: België is een festivalland en er zijn voldoende
speelkansen. Vertrekken vanuit het eigen epicentrum en zo uitbreiden lijkt een
mooi stappenplan. En vooral: trachten een breed publiek aan te spreken.’
Katharine: ‘Voor mij is er niet echt een vaststaand doel. Ik
wil me in de eerste plaats creatief bezighouden en als mensen het product
daarvan appreciëren, dan is dat mooi meegenomen. Natuurlijk wil ik me als
zangeres zo goed mogelijk ontplooien maar dat zal dan eerder een bijproduct
zijn van de aangename bezigheid dat muziek maken is.’
Paul Van de gehuchte
Copyright foto’s (kleur): Theo Buytaert
Copyright foto’s (zwart/wit): Regina Mandl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten