120 Days

120 Days

120 Days II

Dying Giraffe

120 Days is al actief sinds 2001. Met hun titelloos debuut uitgebracht in 2006 wonnen ze in thuisland Noorwegen twee Grammy’s en ook commercieel gezien was het album een succes. Ze toerden ermee rond de wereld en dat is één van de redenen dat nummer twee zolang op zich liet wachten. Het gaf hen de kans en de tijd om na te denken, keuzes te maken en te bepalen welke weg men zou inslaan. Voor de gelegenheid zijn de gitaren op de nieuwe schijf op non actief gezet. Het Noorse viertal zoekt het op zijn tweede worp helemaal in de electro, dance en techno scene. Gelukkig zitten er genoeg verrassende stijlvarianten in het aanbod. Het spervuur aan beats en samples in bijvoorbeeld ‘Lucid Dreams – Part III’ leunt dicht aan bij kille en harde industrial, de zang en experimentele drift in ‘Sleepless Night # 4’ en ‘Sunkissed’ doen denken aan Wire, ‘Dahle Disco’ is System 7 op zijn best, in ‘SF’ trekt men een intergalactisch spoor waar Tangerine Dream of Zombi stik jaloers op zouden zijn, opener ‘Spacedoubt’ en afsluiter ‘Osaka’ lijken sterk geïnspireerd door Primal Scream en/of New Order. De zang blijft het zwakste element, ook al probeert men met wat kunstgrepen dit te verdoezelen; het komt pijnlijk aan de oppervlakte in ‘Lucid Dreams – Part II’. Als we deze plaat uitsluitend op de muziek beoordelen dan is ‘II’ een sterk staaltje van door keyboards, synthesizers, sequencers en andere, handige ‘tools’ aangestuurde moderne dance/techno.