The Machine / Sungrazer
The Machine / Sungrazer
Elektrohasch/Zygmatron
Split cd met twee Nederlandse groepen die
al meerdere releases op hun conto hebben staan bij het Duitse label
Elektrohasch. The Machine mag de debatten openen en gaat meteen al helemaal
over de rooie in opener 'Awe'. Het is een ferme lap, tien minuten lang, die
alle ingrediënten bevat om uw stoner, heavy, doom, psychedelische rock ziel op
hol te laten slaan. Fijn afgestemde instrumenten zijn uit den boze. Alles krijg
je rauw op je bord met veel effecten in een tot op het bot vervormt en
verhakkelt nummer. In 'Not Only' krijg je meer van hetzelfde, maar in een
hogere versnelling. The Machine stoomt onverstoord door en eindigt hun
drieledige set met 'Slipface' het meest psychedelische en op blues geënte
exploot dat de lange uit een vorige eeuw stammende jamsessies in herinnering
brengt. Daarna is het de beurt aan Sungrazer. Hun groepsgeluid benadert sterk
dat van The Machine. Komt ook wel omdat beide bands in dezelfde studio hebben
opgenomen. Sungrazer speelt iets strakker, gedisciplineerder en meer melodieus,
al komen ook hier de effectpedalen zwaar onder druk te staan. Ook de sonore
zangpassages maken de songs iets luchtiger. In 'Yo La Tengo' hoor ik zelfs The
Beatles, al is het maar eventjes, aan de deur morrelen. Beide acts hebben elk
een paar uitzonderlijke kwaliteiten en ik ga me hier ook niet uitspreken over
wie 'de beste' is. Dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken. Het blijft een
interessante piste om muzikanten die hun hartstocht voor muziek uitdragen op
één album te verenigen. Deze twee hebben veel met elkaar gemeen, maar toch zijn
de tegenstellingen groot genoeg om elkaar niet voor de voeten te lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten