Locrian

Locrian

Het lichaam als tempel voor kanker

Locrian zijn André Foisy, Terence Hannum en Steven Hess. Sinds de oprichting in 2005 bleek het duo Foisy/Hannum – Steven kwam er pas bij als drummer in 2010 – erg productief. Als experimentele drone band wisten ze zich al snel in de aandacht te spelen. Eerst in de lokale underground scene van Chicago. Later in de rest van de VS en Europa. Het vorige maand verschenen album ‘Return To Annihilation’ mag gezien worden als een voorlopig hoogtepunt. Tijd dus om de groep iets meer uitgebreid voor te stellen en in de schijnwerpers te plaatsen.

Paul Van de gehuchte  

Waarom kozen jullie als groepsnaam voor Locrian?

Terence: 'Het idee komt van André. Het is de benaming van een diatonische toonladder. Kenmerkend voor deze toonreeks is de verminderde kwint. Persoonlijk verwijs ik liever naar de betekenis van het woord Locrian als de naam van een Griekse stam uit de oudheid. Een volk dat leefde in het tweede millennium voor Christus en een grote impact had zowel cultureel als maatschappelijk.'

En wat is de betekenis van 'Return To Annihilation'?

Terence: 'Het is de titel van het album en komt ook terug in de liedjestekst van de gelijknamige song. Het is een juiste weergave van de synthese en de inhoud van het muzikale concept: een kringproces van vernietiging en regeneratie.'

Jullie zijn veranderd van label en vonden onderdak bij Relapse. Hoe ging dat in zijn werk?

Terence:  'Voorheen hadden we samengewerkt met geweldige labels als Utech, BloodLust!, Handmade Birds, Fan Death en Profound Lore. We werden door Relapse zelf benaderd. Onze vrienden van Horseback maakten al deel uit van de Relapse stal, dus leek het voor ons logisch om ook de overstap te maken. Plus dat er een aantal van onze favoriete artiesten zoals Suffocation, Brighter Death Now en Masonna al deel uitmaakten van de Relapse catalogus. Tot nu toe loopt alles op wieltjes. 'Return To Annihilation' is ons officiële Relapse debuut. Daarvoor hadden ze, in afwachting van de release van ‘Return To Annihilation’, twee oudere langspelers van ons opnieuw uitgebracht.'

Steven: 'Ik dacht dat wij hen eerst contacteerden, maar hoe dan ook; onze muziek was hen niet onbekend en dat maakte de zaken een stuk eenvoudiger. Ons verhaal bij Relapse begon met een heruitgave van 'The Clearing', inclusief een extra schijf met moeilijk te vinden en eerder niet gepubliceerde songs, gevolgd door 'New Dominions' een gezamenlijke onderneming met onze vrienden van Horseback. Iedereen was het erover eens om snel met iets naar buiten te komen om zo het nieuws te verspreiden dat we een contract hadden getekend bij Relapse. Tot nu toe verloopt alles naar wens. Via Relapse kunnen we een groter publiek bereiken. Bij veel van onze vorige platen was de oplage gelimiteerd en/of de distributie was op een kleinere schaal. Dit gezegd zijnde, mocht je nog niet bekend zijn met het vroegere werk van Locrian dan kan ik de mensen alleen maar aansporen om daar naar op zoek te gaan!'

Dat brengt ons bij de volgende vraag. In het verleden kozen jullie ook voor uiteenlopende en minder voor de hand liggende formaten om jullie muziek te verspreiden. Was dat een weloverwogen en bewuste beslissing of eerder aan het toeval toe te schrijven?

Terence: 'Het liep parallel met wat we wilden uitbrengen. Soms kozen we bijvoorbeeld voor een editie op een VHS tape met een 3 inch CDR om net het in onbruik raken van die muziekdragers in onze alsmaar sneller evoluerende consumentencultuur en het bijbehorende koopgedrag aan de kaak te stellen. Het was ook interessant om te doen en op te volgen. Maar als ik dan 's nachts bezig ben met het onderzoeken van hoe een laser schijf te branden, dat is misschien dan weer een stap te ver.'

Steven: 'Ja, het gaat inderdaad hand in hand met wat je wil uitbrengen en het idee dat erachter steekt'.

Ik veronderstel afgaande op wat jullie daarnet vertelden dat veel van die releases moeilijk te vinden zijn. Misschien is het een goede ingeving om er eens over na te denken om het verder heruitgeven van ouder materiaal te overwegen?

Terence: 'Veel materiaal is nog te verkrijgen. Maar eenmaal de oplages zijn uitverkocht, blijft de vraag er naar bestaan en speelt het in ons hoofd om het dan terug uit te brengen, ook al is een deel ervan niet meer relevant en staat het mijlen ver af van wat we vandaag brengen en waar we als Locrian voor staan. Een mooie compilatie van ouder spul is trouwens 'The Final Epoch', eveneens te verkrijgen bij Relapse.'

Steven: 'Het behoort tot de mogelijkheden, maar veel hangt af van de situatie, de timing en of er überhaupt vraag naar is. Je weet maar nooit... misschien komt er op een mooie dag ooit nog een Locrian collectie, een box set op de markt.'

Geven André en Terence nog altijd les aan het Columbia College in Chicago. Welke vakken? Steven, wat doe jij voor werk?

Terence: 'Twee jaar geleden heb ik een vaste betrekking gekregen aan de Stevenson University even buiten Baltimore, Maryland. Daarnaast ben ik beeldend kunstenaar waarbij ik regelmatig de kans krijg om mijn werk ten toon te stellen.'

André: 'Ik geef nog altijd les aan het Columbia College en doe er ook een deel van de administratie.'

Steven: 'Ik werk in een koffiebranderij in Chicago.'

In welke mate hebben antropologie, religie en filosofie een impact op de muziek en teksten van Locrian?

Terence: 'Ik denk dat het vooral filosofie en antropologie zijn die hun stempel drukken en van invloed zijn. Het zijn die onderwerpen waar we over praten en discussiëren. We maken ook gebruik van literatuurverwijzingen. Bijvoorbeeld 'The Clearing' kan refereren naar een landschap of naar Heidegger zijn denkbeeld van een plaats waar alles kan worden onthuld.'

André: 'Om een lang verhaal kort te maken; de thema's die aan bod komen in onze teksten hebben allemaal iets te maken met de vernietiging van het milieu. En dat dit probleem van onze tijd vooral een kwestie is van cultuur.'

Als je kijkt naar hoe landen evolueren en mensen zich gedragen, zouden we niet beter af zijn zonder religies?

Terence: 'Wel ik denk dat we elke dag bezig zijn met bouwen op en in stand houden van godsdiensten. Muziek bezit - net als een godsdienst - aspecten van aanbidding, hekserij en heiligendagen. Vragen om religies te bannen is hetzelfde als komaf maken met liedjes. Godsdienst is menselijke expressie vorm. Het betekent niet dat wie gelooft het bij het rechte eind heeft. Veel mensen wenden hun geloofsovertuiging aan om de vreselijke daden die ze stellen te kunnen rechtvaardigen. Het maakt van hen verwerpelijke individuen.'

Steven: 'Zelf ben ik geen gelovig mens, toch niet in de Bijbelse betekenis. Toch vind ik dat er niets mis is met het geloven in of aanbidden van iets of iemand. Als je in iets gelooft, zij het nu God, Allah, Boeddha, natuurfenomenen of een roze geit die tweemaal per jaar bij volle maan huilt als een wolf, dan kan men daar kracht uit putten. Mensen hebben het recht om gelijk wat te geloven en te aanbidden. Pas wanneer twee godsdiensten naar elkaar wijzen en de waarheid in pacht denken te hebben, pas dan zit je met een probleem. Onze wereld zou er helemaal anders uitzien – minder haat en geweld - mocht men ieder zijn geloof, overtuiging én het niet geloven accepteren en respecteren. Just remember, your beliefs are no better than anyone else's.'

Terence, in Unlucky Atlas speelde je samen met je vrouw. Hoe was dat en is het voor herhaling vatbaar?

Terence: 'Sinds we getrouwd zijn maken mijn vrouw Erica en ik samen muziek. Op het album 'The Crystal World' en de 7 inch die we maakten voor Flinco Sound System en waar we Popol Vuh coveren is ze te horen als zangeres. Unlucky Atlas is opgestart toen ik nog universiteitsstudent was en we hebben er goede herinneringen aan over gehouden. Binnenkort gaan we weer aan de slag als duo en ik kijk er naar uit om opnieuw samen met haar te musiceren.'

Hebben jullie kinderen? Hoe zie je hun toekomst? Welke waarden zijn voor jou belangrijk en welke geef je mee aan je kinderen?

Terence: ‘Ik heb twee kinderen, eentje van vier jaar oud en één jaar oud. Ik zie hun toekomst somber in, toch als we op deze weg verder gaan. In mijn rol als vader zijn voor mij volgende eigenschappen belangrijk: eerlijkheid, geduld en nieuwsgierigheid. Als mijn dochter me een vraag stelt over onze aarde, de dood, het universum of welk onderwerp ook, dan ga ik haar niet proberen van mijn gelijk te overtuigen.’

Steven: ‘Geen kinderen. Ik heb wel een kat.’

De afbeelding op de hoes van 'Return To Annihilation’ imponeert. Is het één van de opnames waarbij men zich kan voorstellen hoe de wereld er zou uitzien als mensheid is uitgestorven?

Terence: ‘De auteur is Richard Misrach. Hij is een belangrijke figuur in de wereld van fijne kunsten en fotografie. Hij maakte onder meer een serie voor het High Museum en Aperture Press over de chemische industrie. Hij reisde daarvoor langsheen de zogenaamde ‘cancer alley’ van Louisiana gelegen aan de oevers van de Mississippi tussen Baton Rouge en New Orleans. Daar bevinden zich verschillende, grote industriezones, ook wel de petrochemische corridor genoemd. Zijn serie is goed gedocumenteerd en brengt intense scènes en accurate momentopnames van de chemische industrie in beeld. Voor mij werpen zijn foto’s een blik in  de toekomst en zijn we op het punt aanbeland dat de mens van de aardbol is verdwenen. De ironie wil dat we zelf verantwoordelijk zijn voor hoe onze omgeving er nu uitziet. Wij hebben die zelf geschapen. De dag vandaag leven er nog heel wat mensen in dat gebied. Velen lijden aan één of ander vorm van kanker.’

Door de jaren heen hebben jullie veel samengewerkt met andere muzikanten. Welk effect had dat of heeft dit nog altijd op de composities van Locrian?

Terence: ‘Ik heb veel van andere muzikanten geleerd vooral tijdens het tot stand komen van gezamenlijke projecten. Een van de voornaamste zaken die me zijn bijgebleven is hoe je naar muziek moet luisteren. Als we het hebben over ‘Return To Annihilation’ heb ik enorm veel opgestoken van de jongens van Mamiffer en Christoph Heemann. Het feit dat je ideeën kan uitwisselen en constructief samenwerken. Het is een verhaal van geven en nemen.’

Waarom verkies je om je teksten uit te schreeuwen in plaats van gewoon te zingen?

Terence: ‘Voor mij gaat het vooral om de structuur en de textuur. Hoe is het nummer opgebouwd?  Mijn  stem produceert heel wat verschillende klanken. Ik kan gewoon zingen, soms met verschillende laagjes of harmonisch. Ik grom ook en ik huil. De stem is een heel dankbaar instrument, dynamisch en met veel potentieel. Ik hou van de ‘looping’ techniek of ik maak gebruik van analoge effecten en hulpmiddelen. ‘Delay’ is er één van.’

Als jullie optreden kan je nooit voorspellen wanneer een Locrian song gaat eindigen. Maar hoe gaat het er aan toe in de studio? Wanneer weet je of een nummer af is?

Terence: ‘Op ‘Return To Annihilation’ hebben we ons geconcentreerd op korte fragmenten. Die lieten we in elkaar overlopen om op die wijze een verhaallijn te vinden waar we verder op konden bouwen. Dus van bij het begin hadden we plannen gemaakt en hadden we het inzicht van waar elke track toe zou leiden en ook de volgorde lag vast. Het is een concept album dus was het logisch dat vooraf min of meer werd afgesproken welk traject we zouden volgen.’

Steven: ‘In de studio ligt de vorm van een song al ongeveer vast. Voor het merendeel weten we ook de tijdsduur en hoe het begint en gaat eindigen. Terence zei het al, onze nieuwe plaat heeft een verhaallijn dus moesten er vooraf een aantal knopen doorgehakt worden en was een planning onontbeerlijk. Ik denk dat je in de toekomst meer van deze songstructuren en gelijkaardige composities mag verwachten. Aan de andere kant weet je maar nooit. Misschien bestaat de volgende Locrian schijf uit slechts één nummer met een speelduur van zestig minuten.’

Waar wonen jullie en waarom precies daar?

Terence: ‘Ik heb altijd een zwak gehad voor Baltimore en heb er nu ook werk gevonden. Het is een mooie stad waar veel muzikanten, artiesten en kunstenaars wonen.’

André: ‘Ik woon in Chicago en zal dat nog wel een aantal jaren doen. Ik verhuisde naar Chicago om te studeren en mijn graduaat te halen. Nadat ik mijn diploma op zak had besloot ik om er te blijven. Er leven een heleboel geweldige mensen hier.’

Steven: ‘Muziek bracht me naar deze metropool. Ik verhuisde in 1999 van Portland (Oregon) naar Chicago. Ik had verandering van lucht nodig en wou me onderdompelen in de rijk geschakeerde muziek scene die ook nog vandaag floreert in Chicago. Het is een prachtige stad om in te wonen. Toch heb ik toekomstplannen om terug te keren naar de Pacific Northwest om me daar te vestigen in een kleinere stad.’

Wat is je vaste, dagelijkse ritueel?

Terence: ‘Tekenen en werken in mijn studio.’

André: ‘Elke dag beoefen ik yoga.’

Steven: ‘Fietsen, lezen en genieten van een frisse pint bier buiten op mijn veranda.’

Aan wie of wat heb je de grootste hekel?

Terence: ‘Intolerantie.’

André: ‘Monsanto.’

Steven: ‘Hebzucht.’

Mocht je de kans krijgen om te kiezen; hoe zou je willen sterven?

Terence: ‘Waarschijnlijk ouderdom.’

André: ‘Ik zou graag omringt zijn door familie en vrienden waaronder Terence en Steven. Ik denk dat het mooi is om te weten dat het einde nadert en dat je nog afscheid kan nemen van de mensen die je nauw aan het hart liggen.’

Steven: ‘Bij voorkeur in mijn slaap in mijn eenennegentigste levensjaar. Na op een heerlijke dag een flinke wandeling te hebben gemaakt in de bergen, een afmattende en bevredigende partij seks (toch voor iemand van negentig jaar), het soldaat maken van een fles rode wijn en het roken van een zelf gerolde, Italiaanse sigaret.’