woensdag 31 juli 2013

Spiritual Beggars


Spiritual Beggars
Earth Blues
InsideOut Music
Gewoonlijk sta ik niet stil bij mijn leeftijd, maar nu had ik graag nog eens een tiener willen zijn om dan onbevooroordeeld te kunnen luisteren naar deze nieuwe schijf van Spiritual Beggars. Nu sleep ik mijn muziekverleden mee en hoor allerlei herkenbare stukjes, fragmenten, solo's en riffs die verwijzen naar de jaren zeventig van de vorige eeuw. Maar goed, we zitten nu eenmaal in de huid en met de herinneringen van een bijna zestiger. De Beggars hebben trouwens iets te vieren. Ze blazen dit jaar twintig kaarsjes uit en ze doen het in stijl. Op hun achtste studioplaat zetten de vijf muzikanten hun beste beentje voor. De eerste drie songs kun je zo al inkaderen. 'Wise As A Serpent', 'Turn The Tide' en Sweet Magic Pain' zijn geraffineerd, parmantig en robuust. Pas in die laatste komt er een eerste welgekomen zachte passage, een verademing die 'Sweet Magic Pain' extra cachet geeft. De intro van 'Hello Sorrow' zet je op het verkeerde been, want komt dan als een pletwals over je heen geraasd. Ook 'One Man's Curse' is een geweldige, wervelende en euforische track. 'Too Old To Die Young' mist een beetje de magie van de overige composities, doch klinkt nog altijd geweldig. Vooral het trage, zweverige middenstuk en de aansluitende finale mag er zijn. Absoluut een rust- en hoogtepunt is het dromerige 'Dreamer' waarbij we Deep Purple maar niet uit onze gedachten krijgen. En dan die Hammond intro van 'Kingmaker', een nummer dat een ode lijkt aan Ronnie James Dio, terwijl het koortje herinnert aan de hemelse samenzang van Uriah Heep. Daarna pakt men uit met het flitsende 'Road To Madness'. Met 'Dead End Town' wordt de laatste, rechte lijn ingezet. Gevolgd door het hippe 'Freedom Song' en met als passend sluitstuk 'Legends Collapse' een echt fantastische compositie. Ja, je hebt zo van die platen waar alles mee zit. Er hangt dan een speciale sfeer in de studio. De muzikanten zijn in topvorm, de songs zijn meesterlijk, wel 'Earth Blues' is zo een langspeler. Niets dan lof dus voor Wiberg, D'Angelo, Witt, Amott en Papathanasio. In de hypothetische veronderstelling dat het muzikale aanbod wat zou tegenvallen: zelfs de hoes nodigt uit om deze parel, deze lofzang op hardrock en heavy metal te kopen.

Geen opmerkingen: