The Machinists Of Joy
Synthetic Symphony / SPV
Ja, ze bestaan nog. Die
Krupps, één van de groepen die aan de wieg stonden van het
industrial genre brengen voor het eerst in dit millennium een nieuw
studio album uit (hun laatste ‘Paradise Now' dateert van 1997).
Engler en co. grijpen op ‘The Machinists Of Joy’ - de titel
verwijst naar hun langspeler ‘Machineries Of Joy’ van 1989 -
terug naar hun originele geluid van de jaren tachtig en voegen daar
elementen aan toe van andere, gelijkgestemde bands waarvan sommige
generatiegenoten zijn: Nitzer Ebb, Laibach, Eisbrecher, Front 242,
Rammstein en KMFDM. Zelfs een referentie naar Kraftwerk duikt hier en
daar op. De kerngedachte van de muziek gaat uit naar industriële
machines wiens geluiden door kille fabriekshallen galmen. ‘Metal
Machine’ en Electronic Body Music in zijn meest pure vorm. Al
spelen ook de strikt afgelijnde gitaar riffs van Marcel Zürcher hun
rol van betekenis in het aanbod. Tekstueel krijg je sarcastische,
kritische beschouwingen over wat er zich vandaag in de wereld
afspeelt. Om hun internationale status in ere te houden wordt er
afwisselend in het Duits en Engels gezongen. De songs zitten in een
strak keurslijf van beats, synths en drumcomputers. Het zijn net
gedrilde elite troepen die voorbij marcheren. Dat belicht tegelijk
het zwakke punt van dit album waar wat meer variatie wonderen had
kunnen doen. Het lijkt wel alsof Die Krupps zich opnieuw willen
bewijzen als dé industrial vaandeldragers. Met een aantal nummers
slaan ze hier wel de spijker op de kop. De twee bonustracks ‘Nazis
Of Speed’, ‘Industrie-Mädchen’ en ‘Ein Blick Zurück Im
Zorn’, ‘Schmutzfabrik’, ‘Risikofaktor’, ‘Robo Sapien’,
‘The Machinist Of Joy’ zijn echt wel top. Vanaf ‘Essenbeck’
stokt de tot dan toe geoliede machine. Een echte herstart komt er pas
met de twee voornoemde bonus songs. Laat er echter geen misverstand
over bestaan: Die Krupps kennen nog altijd het klappen van de zweep
en voor elke industrial fanaat is dit verplichte kost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten