Lake Of Tears
Draagt niemand een kwaad hart toe
Deze Zweedse band is al actief sinds 1994. Een split in 2000 maakte een voorlopig einde aan hun muzikale avontuur. Wegens contractuele verplichtingen tegenover hun toenmalige platenmaatschappij maakte frontman Daniel Brennare bijna op zijn eentje nog het album ‘The Neonai’ dat verscheen in 2002. Een jaar later was de reünie een feit en met ‘Black Brick Road’ (2004) en ‘Moons And Mushrooms’ (2007) zette Lake Of Tears zichzelf terug op de kaart van metal land. Het heeft een tijdje geduurd voor men klaar was met een opvolger, maar die is nu een feit. Op 29 april verschijnt hun achtste studio album ‘Illwill’. Tijd dus voor een tussentijdse stand van zaken en wie konden we daar beter voor vragen dan Daniel Brennare zelf.
Op eigen tempo
Vier jaar is een relatief lange periode tussen twee platen in, maar de heren van Lake Of Tears hadden daar zo hun redenen voor. Alle vier de groepsleden hebben een baan en dan is het niet zo evident om voor langere periodes vrijaf te krijgen. Hun gezinnen eisen ook een deel van aandacht op en dan loopt er ook wel eens iets mis of krijg je te kampen met tegenslag. Bovendien wilden ze niks overhaast doen. Liever er wat meer tijd voor nemen dan snel wat nummers in elkaar flansen. Ook het schrijven van de songs liet men gewoon op zijn beloop. Daniel: ‘soms loop je met ideeën rond, doch je werkt die niet onmiddellijk uit. Het is moeilijk om uit te leggen. Pas wanneer je de tijd rijp acht neem je de gitaar ter hand of ga je aan de slag op je computer. Muziek maken moet plezant blijven, een zekere amusementwaarde bieden en ontspannend werken. Met de dagdagelijkse beslommeringen heb je al genoeg aan je hoofd. Nog meer kopzorgen, nee mij niet gezien.’ Dat men niet was gebonden aan deadlines, maakte het ook wel iets makkelijker. Driekwart van de composities neemt Daniel voor zijn rekening. Aan het overige kwart levert elk groepslid zijn bijdrage. Achteraf brengt men alle songmateriaal samen en wordt er waar nodig nog wat gesleuteld of bijgestuurd. Aangezien iedereen in een andere stad woont, is het zaak om goede afspraken te maken omtrent het opnameproces en de studiotijd die ze nodig hebben. Voor ‘Illwill’ hebben ze in twee maanden tijd ’s avonds en tijdens de weekends het album ingespeeld. Om dezelfde reden wordt er ook niet zo dikwijls gerepeteerd. Zo één of twee keer in de maand moet volstaan. Veel artiesten wisselen muziekbestanden uit via email, maar dat procédé is niet in zwang bij Lake Of Tears. Op dat gebied zijn ze nog een beetje ouderwets en geven de voorkeur aan persoonlijk contact. Veel onderlinge discussies zijn er niet. Als ze al muzikale meningsverschillen hebben dan worden die snel bijgelegd. Zo staat iedereen pal achter de nieuwste plaat. Er zijn geen nummers op overschot. In het beste geval zijn het een paar losse ideeën of enkele riffs die men bewaard en eventueel later nog van pas kunnen komen.
Een reis rond de wereld
De groepsleden van Lake Of Tears zijn geen professionele muzikanten. Johan bijvoorbeeld werkt deeltijds en zit opnieuw op de schoolbanken. Hij studeert voor maatschappelijk werker. Daniel zelf is computerprogrammeur. Voor bedrijven zoekt hij systeemoplossingen, schrijft nieuwe software en programma’s of wordt aangezocht om projecten te leiden.
Lake Of Tears bestaat al sedert 1994 en we vroegen Daniel wat hij in de toekomst nog graag zou gedaan krijgen. Zo te horen zou hij liefst van al met zijn groep een echte wereldtournee maken. Er zijn nog continenten en regio’s genoeg waar ze nog nooit geweest zijn: Noord- en Zuid-Amerika, Azië, het Midden-Oosten; hoe exotischer, hoe liever. Hun voornaamste actieradius bleef tot nu beperkt tot Europa met als uitschieters het ijskoude Siberië en Turkije en buiten Europa Libanon. Hij gelooft dat de mogelijkheid om bijvoorbeeld in de Verenigde Staten op te treden echt wel tot de mogelijkheden behoort. Veel hangt af van de opportuniteit. Als de gelegenheid zich voordoet moeten de omstandigheden ook nog meewillen en het zal enige organisatie en voorbereiding vragen, meer toch dan bij een trip naar Duitsland of Rusland.
De jongens hadden al vrij vroeg een voorliefde voor metal. Om die reden zijn ze ook begonnen met zelf muziek te spelen. Het was hun antwoord op het onbegrip en de tegenwerking van anderen tegenover metal en rockmuziek in het algemeen. De eerste invloeden kwam van groepen als Scorpions, Kiss, Iron Maiden… . Daniel: ‘een van mijn beste kameraden had een oudere broer die al die elpees kocht en als ik op bezoek was bij hem thuis zaten we dan mee te luisteren naar de platen die zijn broer draaide.’ De laatste tijd luistert Daniel naar wat meer agressievere muziekstijlen als punk, old thrash, black metal. Enkele namen van bands zijn G.B.H., Destruction, Kreator, Darkthrone. Voor zo ver hij het zich kan herinneren was de eerste plaat die hij zelf kocht ‘Destroyer’ van Kiss.
De apenjaren moeten nog komen
Als hij vertelt over hoe het er aan toe gaat op een gewone werkdag dan lijkt Daniel me niet erg gelukkig. Zo heeft hij dikwijls het gevoel dat hij telkens achter de feiten aanloopt. Als er deadlines zitten aan te komen zorgt dat voor stress. Toch doet hij zijn job graag. Het werk is interessant en elke nieuwe uitdaging zorgt ook voor extra adrenaline.
Daniel heeft twee kinderen van acht en tien jaar oud. Hij heeft hen al eens voorgesteld om ze gitaar te leren spelen, maar voorlopig houden ze de boot af. De muziek van Lake Of Tears vinden ze helemaal niet leuk. Lady Gaga daarentegen vinden ze wel tof. Daniel laat ze genoeg ademruimte zodat ze zelf kunnen uitzoeken wat hen het meest voldoening geeft. Daniel: ‘nog een paar jaar wachten en dan zal ik ze wel diets maken hoe echte muziek klinkt.’ (lacht) Hij heeft geen of weinig problemen om zijn leven als muzikant te verzoenen met zijn rol als vader. Het meest mist hij zijn kinderen als hij met Lake Of Tears op tournee is of als opnamesessies te lang aanslepen.
Buiten zijn werk en muziek blijft er weinig tijd over om nog andere dingen te doen. Om een beetje aan zijn conditie te werken gaat hij af en toe naar de fitness. Films kijken of boeken lezen doet hij in een soort van cyclussen. Als hij eraan begint dan gaat hij ook tot de finish.
De vriendschap tussen Daniel Brennare, bassist Mikael Larsson en drummer Johan Oudhuis gaat al een hele tijd terug. Ze leerden elkaar kennen toen ze tien, twaalf jaar waren. Zoals elke relatievorm kennen ook zij hun ups en downs. Naast hun muzikale verbintenis blijven ze ook daarbuiten contact houden en trekken er bij gelegenheid samen op uit. Bijgelovig zijn ze niet. Ze houden er dan ook geen bepaalde rituelen op na voor ze het podium opgaan. Misschien een paar pintjes drinken om te relaxen en dan de beuk erin. Op de vraag wat hem het meest voldoening geeft; een stomende vrijpartij of een fantastisch concert geven kregen we volgend antwoord. Daniel: ‘als ik op de bühne sta dan denk ik niet aan seks en als ik aan het vrijen ben dan dwalen mijn gedachten niet af naar mijn laatste optreden. Ik denk dat beide evenveel voldoening kunnen schenken. Ik geef altijd het beste van mijzelf en meestal zijn de reacties toch positief.’ (lacht)
Na een concert bouwen ze meestal wel een feestje. De enige drug die ze dan consumeren is alcohol. Dat ze al eens dronken zijn hoort bij de geplogenheden. Niet dat ze echt de beest uithangen. Bijvoorbeeld hotelkamers verbouwen is buiten categorie wegens te duur. Of het fenomeen groupies zich voordoet bij een groep als Lake Of Tears? Daniel: ‘ja, als we geluk hebben dan kunnen we af en toe eens van bil gaan. Niet dat de vrouwtjes staan aan te schuiven. We zijn Metallica niet, maar mij hoor je zeker niet klagen.’
Een nieuw tijdperk
Het lang geleden dat Daniel nog cd’s heeft gekocht. Alles gaat nu digitaal. Uitwisselen en aankopen van muziekbestanden via het internet valt niet meer weg te cijferen. Daniel: ‘het is aan de artiesten en iedereen die met muziek te maken heeft om daar inventief mee om te gaan. Het internet biedt enorme mogelijkheden. Nooit eerder was het zo gemakkelijk om je creatieve impulsen met de rest van de wereld te delen. Sommige dingen verdwijnen of kennen een heropleving. Kijk maar naar de productie en verkoop van vinylplaten. Een ding staat vast: muziek is multicultureel, zal altijd blijven bestaan en vindt zich immer een publiek.’
Discografie
Studio albums
Greater Art (1994)
Headstones (1995)
A Crimson Cosmos (1997)
Forever Autumn (1999)
The Neonai (2002)
Black Brick Road (2004)
Moons And Mushrooms (2007)
Illwill (2011)
Lake Of Tears
Illwill
AFM Records
Het verhaal van Lake Of Tears kent zijn start in 1994. Begonnen als doom metal band stapte men al snel over naar een stijl die beter te omschrijven valt als ‘dark rock’. Daarbij spelen zowel gothic, psychedelische als klassieke hardrock elementen hun rol van betekenis. De groep kende zowel hoogte- en laagtepunten wat na de release van ‘Forever Autumn’ in 1999 leidde tot een eerste breuk. Sterke man bij Lake Of Tears is zanger/gitarist Daniel Brennare. Die kon oudgedienden Johan Oudhuis (drums) en Mikael Larsson (basgitaar) overtuigen om een herstart te nemen. De bezetting werd vervolledigd met Magnus Sahlgren op gitaar. Met ‘Black Brick Road’ (2004) was de comeback een feit. In 2007 volgde nog ‘Moons And Mushrooms’ en nu is er dus ‘Illwill’. Wat het groepsgeluid betreft is er weinig of niets veranderd. Lake Of Tears slaagt er net als op zijn voorgaande release in om gevoelens van melancholie en neerslachtigheid in symbiose te brengen met een donkerder tint heavy metal. Het is niet grensverleggend noch baanbrekend. Wel solide en betrouwbaar. Fans van Lake Of Tears kunnen zich dan ook met de ogen dicht dit nieuwe album aanschaffen. Dat deze Zweedse act echt wel iets in zijn mars heeft valt af te leiden uit oerdegelijke songs als ‘Illwill’, ‘Behind The Door’, ‘Out Of Control’ en ‘Midnight Madness’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten